My Wife ภรรยาเด็กจอมยุ่ง

Chapter 15

เวลาผ่านไป... ตอนนี้ดิวเริ่มคุ้นชินกับการเข้าออกในไร่แล้ว เธอสามารถขับรถกอล์ฟเข้าไปไร่จนถูกที่รู้ว่าตรงไหนคือตรงไหน และเธอได้เรียนรู้การขับรถยนต์โดยมีน้ำเหนือสอนให้จนตอนนี้เธอสามารถขับได้แล้ว

"พี่น้ำเหนือล่ะคะลุงคง"

"โน่นหนูดิว กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงนั้นครับ"

"อ่อ ขอบคุณค่ะ ดิวเอาน้ำสมุนไพรเย็นๆมาฝากค่ะ"

"โอ้! ขอบคุณมากครับสวยแล้วยังใจดีอีก"

ดิวยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เธอยืนรออยู่ห่างๆเพราะไม่อยากเสียมารยาทแต่ถึงจะอยู่ไกลยังคงได้ยินเสียงเขาอยู่

"ที่ไหนอ่ะ ร้านเหล้า.. อีกแล้วเหรอ"

(ก็มึงไม่มาเจอเพื่อนเลยอ่ะ กูมีเด็กใหม่มาหลายคนเลยจะจัดให้งามๆแจ่มๆเลย มานะๆ)

เขาหันไปด้านหลังเจอดิวกำลังยืนมองอยู่พร้อมกับมองมาทางเขาแล้วยิ้มออกมา เขาโบกมือให้เธอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

"กูจะไปเจอแต่ไม่ต้องจัดเด็กมาให้นะ เดี๋ยวกูเอาไปเอง"

(หมายความว่าไงวะ... มึงเลี้ยงเด็กไว้ด้วยเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าที่หายหัวไปเลยเพราะหลงผู้หญิงอยู่)

"พูดมากจะอยากเจอกูมั้ย งั้นไม่ไปแล้วนะ"

(โอเคๆ พามาเลยกูก็อยากเห็นเหมือนกันว่าจะสวยกว่าเด็กของกูรึเปล่า อย่ามาคิดอยากจะได้ทีหลังล่ะมึง)

"กูไม่เอาหรอก แค่นี้แหละ"

เขากดวางสายทันทีก่อนจะเดินมาหาหญิงสาว เธอส่งแก้วสมุนไพรเย็นๆให้เขาดื่ม จากนั้นทั้งสองคนก็กุมมือกันไปเดินเล่นภายในไร่

"เย็นนี้ไปเที่ยวกับพี่มั้ย"

"เที่ยวเหรอคะ ที่ไหนเหรอ"

เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาเขาไม่เคยชวนเธอไปเที่ยวที่ไหนโดยเฉพาะกลางคืน ส่วนใหญ่อยู่บ้านนอนดูหนังด้วยกันมากกว่า

"ร้านเหล้านะ พอดีว่านัดเพื่อนไว้โดนบ่นว่าไม่ไปเจอเลยก็เลยว่าจะแวะไปซักหน่อย ไปด้วยกันนะ"

ดิวมองเขาอย่างลังเล กำลังคิดว่าอาจจะไม่ไปเพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นๆอึดอัด อีกอย่างเธอไม่ได้รู้จักหรือสนิทกับเพื่อนเขา ว่าแต่นัดเพื่อนคนไหน

"ว่าแต่ไปกับเพื่อนคนไหนคะ"

"ก็พวกไอ้ว่าน เอ่อ คนที่เราเจองานเลี้ยงรุ่นไง"

ดิวตาโตทันที คนชื่อว่านคือเพื่อนที่ซื้อผู้หญิงมาให้ถึงห้องสินะ พอรู้แบบนี้แล้วเธอขอเปลี่ยนใจไปด้วยทันที อย่างน้อยถ้าเธอไปด้วยเขาจะได้ไม่มีเวลาออกไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น

"ไปด้วยค่ะ ดิวจะไปด้วย"

"ทำไม.. ระแวงอะไรรึเปล่าทำไมทำหน้าอย่างงั้นคะ"

เขามองหญิงสาวอย่างแปลกใจ พอพูดถึงแก๊งเพื่อนพวกนี้ทำไมเธอดูมีสีหน้าที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้ยังทำท่าทีลังเลจะไปหรือไม่ไปอยู่

"ก็ถ้าดิวไม่ไปด้วย แล้วถ้าเพื่อนพี่ที่ชื่อว่านซื้อผู้หญิงมาให้พี่ก็ไปนอนกับเขานะสิ"

"หึงเหรอไง"

เขายื่นมือไปลูบคางหญิงสาวเล่น เธอสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ ไม่มีใครตลกด้วยหรอกนะ นอนด้วยกันทุกคืนอยู่ๆถ้าเขาต้องไปนอนกับอีกคนเธอก็ไม่โอเคมากเหมือนกัน ถึงจะอยู่ด้วยกันอย่างไม่รู้สถานะก็เถอะ เขาควรเกรงใจเธอบ้างสิ

"โธ่เอ้ย! ก็ที่ชวนไปด้วยเพราะจะได้สบายใจไงคะ ไม่งั้นก็แอบไปคนเดียวแล้วสิ อีกอย่างไม่มีอารมณ์ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นหรอก กับเราคนเดียวพี่ก็เหนื่อยแล้วป่ะ"

ดิวเหลือบสายตามองเขาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ คนอย่างพี่น้ำเหนือไม่ค่อยมีประวัติดีเรื่องผู้หญิงเท่าไหร่ คงจะชอบเด็กเอาะๆแล้วซื้อกินมากกว่ามีเป็นตัวเป็นตน ตั้งแต่เธออยู่กับเขาที่นี่ก็นอนด้วยกันทุกคืนเขายังไม่นอกลู่นอกทางไปยุ่งกับคนอื่น ถึงจะอย่างนั้นเธอก็ยังระแวงเขาอยู่

"พูดจริงนะคะ"

"จริงสิจะมาระแวงทำไมเนี่ย เราสวยกว่าผู้หญิงพวกนั้นอีก อีกอย่างเราเป็นเมียพี่ไม่ใช่เหรอ มีเมียแล้วจะไปซื้อกินอีกเพื่อ... เปลืองเงินเปล่าๆ"

เขาเอ่ยติดตลก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดูระแวงเขามากเป็นพิเศษ คงยังจดจำเรื่องคืนวันนั้นได้อยู่ไม่เคยลืมสินะ แต่นิสัยเพื่อนเขาชอบล่าแต้มซื้อเด็กนักศึกษามากิน ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนและเพื่อนรอบข้างของเขาก็เป็นสไตล์นี้แหละ แต่ว่าตอนนี้จะว่าเขามีพันธะก็ได้ ก็เตี้ยน้อยที่อยู่ข้างๆเนี่ยแหละที่ทำให้เขาไม่สามารถทำแบบพวกเพื่อนๆได้อีก

"ให้มันจริงเถอะค่ะ งั้นดิวต้องแต่งตัวสวยๆมั้ยคะ"

"ไม่อ่ะ ชุดเรียบร้อยก็พอห้ามโป๊"

"อะไรอ่ะ... ไปร้านเหล้าเขาต้องแต่งสวยๆสิคะ"

ดิววิ่งตามน้ำเหนือไปเรื่อยๆ เขาแค่เดินก้าวขายาวๆก็ไปไกลกว่าหญิงสาววิ่งตามอีก ความสูงมันแตกต่างกันอ่ะนะ

"แต่งไปให้ใครดู"

"แต่งให้พี่น้ำเหนือดูไงคะ"

"ไม่อ่ะไม่อยากดู ถ้าอยากดูก็ไม่ต้องใส่อะไรซักอย่าง แบบนั้นน่าดูกว่าแต่ต้องถอดในห้องนอนนะ"

เขาหยุดเดินก่อนจะหันมาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มอย่างรู้สึกเขินอาย ถึงจะอยู่กันมาหลายเดือนแต่เวลาถูกเขาหยอดเธอก็ยังไม่ชินหรอกนะ

"คนบ้า! เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันมั้ยคะ"

"ไปสิ เราอยากกินอะไรรึเปล่า วันนี้ให้เลือกนะ"

ดิวทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างคิดออก หญิงสาวพาชายหนุ่มไปขึ้นรถส่วนเธอเป็นคนขับรถให้แทนเพราะตอนนี้ขับคล่องแล้ว

"เดี๋ยวนี้พี่สบายแล้วนะเนี่ย ไม่ต้องขับเองล่ะ"

"ดิวขับเป็นแล้วค่ะ งั้นเราไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นหน้าปากทางกันนะคะ"

"ร้านไหน"

"ตรงทางเข้าไร่ไงคะ ตรงทุ่งนาเลย"

เขาพยักหน้าอย่างพอคิดภาพออก ไม่เคยไปกินเหมือนกันปกติก็กินกับคนงานที่ไร่เพราะเขาเลี้ยงข้าวคนงานฟรีทุกมื้อ แต่พักหลังตั้งแต่มีดิวเขาจะพาเธอออกไปทานข้าวข้างนอกมากกว่า

"ร้านนั่นนะเหรอ"

"ใช่ค่ะ คนงานบอกว่าอร่อยต้องไปชิมค่ะ"

"อ่อ โอเคจัดไป"

เมื่อมาถึงเธอก็ดับรถแล้วถอดกุญแจ จากนั้นก็ลงมาพร้อมกันแล้วสั่งก๋วยเตี๋ยวมาสองชามเหมือนกัน ไม่ลืมที่จะหยิบผักและแคบหมูพร้อมกับน้ำอัดลมอีกขวดหนึ่ง

"ตั้งแต่ดิวรู้จักกับพี่น้ำเหนือมา เรายังไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันเลย"

เธอเอ่ยออกมาเสียงสดใส เขาพาไปกินแต่ของแพงและดีที่สุด ทั้งที่เธอเป็นคนทานง่ายมากแต่ไม่อยากขัดใจเขาเพราะคิดว่าคนรวยไม่น่าจะกินข้างทางแบบนี้

"ก็เราไม่เคยบอกว่าอยากกิน"

"ก็ดิวคิดว่าพี่น้ำเหนือกินอาหารข้างทางไม่เป็นนี่นา"

เธอพูดจริงไม่ได้ประชดเลย และคำพูดซื่อๆของเธอทำให้ชายหนุ่มถึงกับหลุดขำออกมา เขายื่นมือไปหยีผมเธออย่างเอ็นดู

"พี่ลูกชาวไร่ชาวสวนนะ ปกติก็กินกับพวกคนงานนั่นแหละ แต่พี่พาไปกินร้านดีๆก็แค่อยากให้เราได้กินของอร่อยเฉยๆ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ดิวกินได้หมดแหละ ไม่ต้องพาไปกินของแพงๆก็ได้ แค่มีกินครบสามมื้อก็ดีที่สุดแล้วค่ะ"

ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาทันที อาจจะเพราะความเป็นธรรมชาติของดิวเองล่ะมั่งที่ทำให้สามารถใช้ชีวิตอยู่กับเขาได้โดยที่ไม่ค่อยทะเลาะกันเลย หญิงสาวเป็นคนมีเหตุผลและไม่เคยเรียกร้องอะไรมากมายให้เขาลำบากใจ เพราะน่ารักแบบนี้แหละเขาถึงชอบอยู่กับเธอทั้งวัน มันสบายใจดี