My Wife ภรรยาเด็กจอมยุ่ง

Chapter 11

เวลาผ่านไป...

และดูเหมือนว่าหญิงสาวจะเริ่มคุ้นชินกับการอยู่ที่ไร่นี้ได้เป็นอย่างดี วันไหนไม่มีเรียนหนังสือก็ไปช่วยงานคุณแม่ที่คาเฟ่แก้เบื่อได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เธออยู่ในชุดเอี้ยมหมีน้อยน่ารักขาสั้นยืนอยู่เคาเตอร์กำลังรับออเดอร์ลูกค้าอยู่

"รับอะไรดีคะ"

"เอาเค้กทุเรียนสองชิ้นครับ แล้วก็เอาเค้กนมสดอีกหนึ่ง ลาเต้ร้อนสองแก้วครับ"

"ซักครู่นะคะ"

เธอกดออเดอร์ลงไปในเครื่องก่อนจะคิดเงินลูกค้าแล้วปริ้นสลิปออกมาส่งให้

"ทั้งหมด 350บาทค่ะ"

"นี่ครับ"

เธอรับเงินมาจากลูกค้าผู้ชายหน้าเคาเตอร์ เขาจับเงินแน่นไม่ยอมปล่อยแถมยังยิ้มให้เธออย่างมีเลศนัยอีก

"เอ่อ คุณลูกค้าคะ..."

เธอเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ การเป็นคนสวยมันมีข้อเสียมากสำหรับเธอ เพราะไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะได้รับการสนใจเป็นพิเศษจากคนอื่นซึ่งการมาขายของที่คาเฟ่เธอก็ถูกลูกค้าจีบและขอเบอร์อยู่บ่อยๆ

"น้องน่ารักจังเลย ทำงานที่นี่เหรอทำไมเพิ่งเคยเห็น"

"ค่ะ ปกติทำขนมอยู่ในครัวค่ะเลยไม่ค่อยได้ออกมารับลูกค้า งั้นดิวขออนุญาตทอนเงินก่อนนะคะ"

เธอพยายามจะรับเงินมาจากลูกค้า เขายอมปล่อยแต่โดยดีก่อนจะล้วงนามบัตรของตัวเองส่งให้หญิงสาว

"นี่เงินทอนค่ะ 650บาท"

"ให้ทิปค่ะไม่ต้องทอน อันนี้เป็นนามบัตรพี่เผื่อสนใจอยากเปลี่ยนงาน พี่เป็นเจ้าของโรงงานอยู่แถวนี้แหละ ถ้าน้องอยากทำงานสบายๆเงินเยอะๆก็โทรมาหาพี่นะ"

เขาสื่อชัดเจนว่าต้องการอะไร เธอลังเลที่จะรับแต่ถ้าเป็นพี่ๆที่รู้จักจะแนะนำว่าให้รับไปเลยจะได้จบๆ เขาจะได้ไม่ตื้ออะไรมากนัก เราก็แค่ไม่ยุ่งวุ่นวายต่อก็จบแล้ว เธอกำลังจะรับนามบัตรนั้นมาแต่ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังมาจากหน้าร้าน

"ดิวไปทานข้าวกันมั้ย"

เธอหันไปมองน้ำเหนือที่เดินเข้ามาหาใบหน้าบึ้งตึง เหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังไงอย่างงั้น

"ไปค่ะ ไปทานข้างนอกเหรอคะ"

"อืม ไปหาอะไรทานในเมืองดีกว่า จะพาไปช็อปปิ้งด้วยไงถึงเวลาแล้ว"

เธอยิ้มออกมาทันทีก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณคุณลูกค้าตรงหน้า

"ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ เดี๋ยวรอสินค้าซักครู่ค่ะ"

ดิวส่งใบเสร็จไปให้พนักงานคนอื่นฝากจัดของใส่กล่องให้ลูกค้า ไม่ลืมที่จะเอาเงินใส่กล่องทิปเพราะเขาบอกไม่ต้องทอน จากนั้นเดินไปหลังร้านเพื่อขออนุญาตคุณแม่ไปเที่ยวกับน้ำเหนือ ท่านไม่ว่าอะไรอนุญาตเสมอแถมยังฝากซื้อนั้นนี่อีกด้วย

"ดิวขออนุญาตไปในเมืองกับพี่น้ำเหนือค่ะคุณแม่"

"ไปเถอะลูก ไปล้างหน้าล้างตาแต่งหน้าซักหน่อยดีมั้ย ทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้วหน้าโทรมหมด"

"ค่ะ งั้นดิวไปนะคะ"

"จ้ะ รีบไปเถอะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองมาสะพายไว้ เข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มด้านหน้า ทางด้านของน้ำเหนือเขายืนกอดอกอยู่หน้าเคาเตอร์ด้วยใบหน้าเซ็งสุดๆ เวลามาที่คาเฟ่ทีไรจะต้องได้ยินลูกค้าผู้ชายพูดจาแทะโลมเมียของเขาบางคนถึงขนาดขอเบอร์ขอไลน์ ซึ่งเขาคิดว่ามันมากเกินไป ถึงเธอจะไม่เล่นด้วยก็เถอะ

"คุณน้ำเหนือนี่ สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับคุณกร วันนี้มาซื้อเค้กไปฝากเมียเหรอครับ"

เขาย้ำคำว่าเมียเต็มปากเต็มคำเพราะเจ้าของโรงงานแถวๆนี้ส่วนใหญ่แต่งงานมีลูกแล้วและเขาก็รู้จักเป็นอย่างดี แต่ความเจ้าชู้มันไม่เข้าใครออกใครทั้งนั้น ขอให้ได้วุ่นวายกับผู้หญิงมันคงทำให้พวกเขามีความสุขมากขึ้นล่ะมั่ง

"เอ่อ ครับ ว่าแต่เด็กคนเมื่อกี้"

"อ่อ ชื่อดิวครับเมียผมเอง"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง พูดขนาดนี้ควรเลิกยุ่งกับของคนอื่นได้แล้วล่ะมั่ง กรสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บนามบัตรของตัวเองทันที ไม่คิดว่าเจ้าของไร่คาวีวิลล่าจะมีเมียแถมยังเด็กขนาดนั้น แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะพ่อก็มีเมียเด็กเช่นกัน

'เกือบไปแล้วเชียว เกือบไปยุ่งกับเมียของคุณน้ำเหนือซะแล้ว'

"เสร็จแล้วค่ะ"

หญิงสาวเดินออกมาหาชายหนุ่มหน้าเคาเตอร์ เขาโอบเอาเธอไว้ก่อนจะหันไปยิ้มให้กรที่ยืนยิ้มแห้งอยู่ตรงหน้า

"ผมพาเมียไปกินข้าวกลางวันก่อนนะครับ ยังไงตามสบายเลย"

"ครับๆ ไว้คุยกันครับ"

"ครับ"

เขาพาหญิงสาวเดินออกไปจากคาเฟ่แล้วไปขึ้นรถหน้าร้านจากนั้นก็ขับออกไปทันที ดิวหยิบผ้าเย็นมาซับหน้าให้ชายหนุ่มเขาเป็นคนขี้ร้อนและคงเพิ่งจะมาจากในไร่คงยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดแน่นอนเพราะยังเป็นชุดเดิมอยู่

"ไม่แวะอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเหรอคะ"

"ไม่มีคนอาบให้อ่ะ คราวหลังมาคาเฟ่ไม่ต้องแต่งตัวน่ารักขนาดนี้นะ แล้วก็ไม่ต้องมายืนหน้าเคาเตอร์ไปทำขนมในครัวโน่น"

เขาเริ่มโวยวายเด็กสาวทันที จะออกมาทำไมก็ไม่รู้ พอออกมารับลูกค้าก็โดนจีบโดนแซวตลอดเขาไม่ชอบไงแค่นั้นแหละเหตุผล

"ก็ลูกค้าเยอะนี่คะ ต้องออกมาช่วยกันค่ะ"

"ก็จ้างเพิ่มสิบอกแม่ไปเลย ถ้าคนไม่พอก็จ้างเพิ่มจะจ่ายให้ไม่เห็นต้องไปทำเองเลย"

หญิงสาวมองเขาก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ โคตรไร้เหตุผลเลยคนอะไรเอาแต่ใจมากสุดๆ ถ้าคุณแม่ได้ยินคงมีด่ากันไปข้าง แต่เธอไม่เคยไปฟ้องหรอกเขาคงสงสารเธอล่ะมั้งที่จะต้องมารองรับอารมณ์ลูกค้าแปลกหน้าวันละหลายคน ซึ่งถ้าจะบอกว่าเขาแสดงท่าทีหึงหวงคงไม่ใช่เพราะทุกวันนี้เขาก็ไม่เคยบอกว่าคิดอะไรกับเธอเลยซักครั้ง คงเป็นเหตุผลอื่นมากกว่าหึงหวง

"ค่ะ เอาเป็นว่าดิวจะพยายามไม่ออกมาค่ะ"

"อืม แค่นั้นแหละ รอบหน้าใส่เสื้อยืดหลวมๆ กางเกงยาวๆมานะ เอี้ยมขาสั้นนี้ปาทิ้งไปเลยเข้าใจป่ะ"

เขามองขาอ่อนของเธอก็เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด ถึงมันจะไม่ได้สั้นจนน่าเกลียดแต่เห็นคนอื่นแอบมองแล้วมันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ

เธอก้มมองชุดของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างสงสัย

"ก็พี่น้ำเหนือเป็นคนซื้อให้ดิวเองนี่คะ ครั้งแรกเลยที่พี่พาดิวไปซื้อของ นี่คือชุดที่ซื้อให้เลยค่ะตัวใหญ่มากแต่ว่าหลังๆอ้วนขึ้นก็เลยใส่พอดีค่ะ"

"ปาทิ้งไปเลยไม่ต้องใส่ แล้วเดี๋ยวไปซื้อใหม่เอาไซส์Lไปเลยให้มันใหญ่กว่าเดิมอีก"

"ห๊ะ! นี่Mก็หลวมมากแล้วนะคะ"

เธอตกใจที่เขาพูดแบบนั้น ไซส์นี้ใหญ่สำหรับเธอมากอยู่แล้วถ้าหลวมกว่านี้เธอคงได้ใส่เสื้อเป็นชุดเดรสไปเลยเพราะมันจะหลวมเอามากๆ

"ไม่รู้แหละ วันนี้ซื้อใหม่! ไอ้ที่เคยซื้อให้เอาทิ้งลงถังขยะให้หมดเลยนะ"

เธอมองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมา ตามอารมณ์ไม่ทันอีกแล้ว ตอนเจอกันแรกๆซื้อให้แต่ละชุดโชว์นั่นเว้านี่บางตัวก็สั้นมาก เสื้อบางตัวก็โชว์ไหล่ พอนานวันไปเธอไม่ได้ใส่เลยด้วยซ้ำ ก็เลยไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขาต้องการอะไรกันแน่...

'เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ เฮ้อ!'