รักแรก
1162 Words
หลายสิบปีก่อน....
"คุณอาขาน้องชื่ออารายค้าาาา"
"น้องชื่อน้องพอสค่ะ^^"
"น้องพอสเหรอค้าแล้วน้องเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงค้าคุณอา"
"น้องเป็นผู้ชายค่าเหมือนน้องชายของหนูที่อยู่ในท้องคุณแม่ไงคะ" เด็กหญิงวัยสองขวบยิ้มแล้วจ้องมองไปที่เด็กชายแรกเกิดที่นอนหลับอยู่ในเปล
"น้องน่ารักจังเลยค่า" เด็กหญิงมองเด็กชายอย่างรักใคร่เอ็นดู
"น้องซายน์ชอบน้องมั้ยคะ" คุณแม่ของเด็กหญิงถามลูกสาว
"ชอบค่า^^"
"แล้วอยากได้น้องไปอยู่ด้วยมั้ย"
"อยากได้ค่าคุณอาจะให้น้องพอสกับหนูจริงๆเหรอค้า^^" เด็กหญิงถามด้วยความตื่นเต้น
"ให้จริงๆสิจ๊ะแต่ต้องรอให้โตก่อนน๊าตอนนี้น้องยังเล็กอยู่เลย"
"เย้ ๆ ๆ" เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นดีใจที่จะได้น้องไปอยู่ด้วย
กลับมาที่ปัจจุบัน
ก๊อก!!!! ก๊อก!!!! ก๊อก!!!!! ประตูห้องนอนที่ถูกเคาะจนเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้านทำให้ฉันต้องปิดคลิปวีดีโอของตัวเองสมัยวัยเด็กที่กำลังนั่งดูอยู่อย่างรวดเร็ว
"ซายน์ ซายน์" เสียงเรียกชื่อของฉันโดยน้องชายคนเดียวของฉันเองค่ะ ไอ้ซันเดย์หรือเรียกชื่อมันสั้นๆว่าซันที่ไม่รู้มันมีเรื่องด่วนอะไรนักหนาถึงมาเคาะห้องนอนฉันเสียงดังแบบนี้
"อะไร!!!" ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับรีบกดรีโมทเพื่อปิดภาพวิดีโอในความทรงจำของฉันที่ปรากฏอยู่หน้าจอทีวีขนาดห้าสิบนิ้วเพราะมันเป็นความลับและความรักของฉันที่ฉันซ่อนเก็บมันเอาไว้โดนไม่มีใครรู้
"เปิดประตูก่อนดิ"
"เห้ออออ อะไรนักหนา" ฉันจำใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องนอน ก็เจอไอ้ซันที่ใส่ชุดนักเรียนในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหมือนไปดีกับใครเขามา
"เดี๋ยวไอ้พอสกับตะวันมันจะมาติวหนังสือที่นี่ พี่ช่วยสั่งแม่บ้านทำอะไรขึ้นมาให้พวกผมกินหน่อย"
"แล้งทำไมแกไม่สั่งเอง"
"ผมไม่ว่างจะเล่นเกมส์"
"ตกลงแกกจะเล่นเกมส์หรือติวหนังสือสอบ"
"ตอนนี้เพื่อนผมมันยังไม่มา ผมก็เลยจะเล่นส์เกมส์รอไปก่อน ยังไงพี่ลงไปสั่งของกินเล่นหรืออะไรก็ได้ให้ผมที นะครับพี่สาวคนสวย"
"เออๆ เห็นว่าแกชมฉันสวยหรอกนะ"
"ขอบคุณค๊าบ^^" สั่งจบไอ้ซันมันก็เดินขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นอาณาจักรของมัน คือทั้งชั้นเป็นของมันคนเดียวส่วนฉันอยู่ชั้นสองเพราะขี้เกียจขึ้นลิฟต์ลงลิฟต์ อยากจะบอกว่าบ้านฉันเป็นบ้านสี่ชั้นก็เลยต้องมีลิฟต์ส่วนตัวนี่ไม่ได้อวดรวยหรอกนะแต่พอ่แม่ของฉันท่านรวยจริงๆรวยแบบชนิดที่ว่าไม่ต้องทำการทำงานอะไรก็อยู่สบายไปตลอดทั้งชาติ แต่ใช่ว่าฉันจะทำตัวเป็นคุณหนูไฮโซหรอกนะฉันก็เรียนโรงเรียนทั่วไปไม่ได้เรียนโรงเรียนอินเตอร์เหมือนลูกคนรวยคนอื่นๆและปิดเทอมนี้ก็จะต้องไปเรียนต่อแล้วเห้อไปตั้งสี่ปี ฉันคงคิดถึงใครบางคนมากแน่ๆ ใครบางคนที่ฉันแอบรักแอบมองเขามานานแต่เขาไม่มีวันรู้และฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกด้วยเพราะกลัวจะมองหน้ากันไม่ติดเนื่องจากว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทน้องชายของฉันเอง เห้ออแค่คิดก็เศร้าแล้วค่ะ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
ฉันเดินเข้ามาดูความเรียบร้อยหลังจากที่ฉันสั่งให้แม่ครัวทำขนมของทานเล่นรวมถึงเครื่องดื่มไว้ให้เด็กๆทั้งสามคน แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ได้แก่จนถึงกับต้องเรียกพวกเขาว่าเด็กๆหรอกนะ ฉันกับพวกซันอายุห่างกันแค่สองปีเท่านั้นเอง
"เห้ยไอ้พอสมึงอย่าแกล้งกูดิ เอามากูจะกินชิ้นนี้" เสียงของตะวันหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มกำลังยื้อแย่งขนมในจานกับพอส่วนน้องชายของฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่ไม่ได้สนใจอะไร
"กูหยิบก่อน"
"แต่กูจองตั้งแต่พี่แม่บ้านยกมาแล้ว"
"อยากกินจริงดิ"
"อืม"
"งั้นหลับตาเดี๋ยวกูแบ่งให้"
"แน่ใจนะ"
"อืม"
"อะหลับตาก็ได้"
"อ้าปาก"
"อ้าาาาา" แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือฉันเห็นพอสเอาขนมโดนัทเข้าปากตัวเองครึ่งชิ้นก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ตะวันจากนั้นก็เอาขนมอีกครึ่งชิ้นให้ตะวันกิน พอตะวันกัดขนมเข้าปากพอสก็รีบขยับใบหน้าออก ฉันเห็นรอยยิ้มของพอสที่มองตะวันด้วยแววตามีความสุข พอสคงจะชอบตะวันจริงๆสินะ ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก
"ลืมตาได้ละ......อร่อยมั้ยขนมอ่ะ" พอสถามตะวัน
"อื้มมอร่อย"
"อ่ะงั้นก็กินให้หมด"
"แล้วมึงไม่กินเหรอ"
"ไม่กินแค่เห็นมึงกินกูก็มีความสุขแล้ว"
"ดีมากเพื่อนรัก^^"
ฉันยิ้มเศร้าก่อนจะเดินออกมาเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ ฉันรู้สึกมาสักพักแล้วล่ะว่าพอสรู้สึกพิเศษกับตะวัน เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของฉันตลอด ฉันคงต้องทำใจสินะ
หลายอาทิตย์ต่อมา.....
"พี่ไปนะ" ฉันบอกกับซันแล้วก็ตะวันที่มาส่งฉันที่สนามบินเพราะวันนี้ฉันต้องไปเรียนต่อส่วนพอสไม่ได้มาส่งฉันซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับน้องชายของฉันก็ตามแต่ลึกๆแล้วฉันก็อยากเห็นเขาสักครั้งก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน
"พี่เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้า" ซันถามฉัน
"ไม่มีอะไรหรอก"
"ตะวันขอให้พี่ซายน์เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"จ๊ะ ขอบใจนะ"
"ถึงที่โน่นแล้วอย่าลืมถ่ายรูปสวยๆ มาให้ตะวันดูด้วยนะคะ^^"
"ไม่ลืมจ้า^^" ฉันยิ้มให้ตะวันที่ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ยังเป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันเสมอ
"ไว้ว่างๆผมจะไปหานะ"
"อื้มมม"
"ป่ะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วลูก ซันกลับบ้านเลยนะอย่าพาตะวันเถลไถลที่ไหนล่ะ" แม่ของฉันกำชับน้องชายตัวดีที่ชอบพาตะวันไปเที่ยวเล่นไม่ดูเวลาจนบางครั้งก็ถูกลุงกำนันพ่อของตะวันด่า
"ค๊าบแม่"
"มาให้พี่กอดทีทั้งสองคนเลยพี่จะไปแล้ว" ฉันอ้าแขนรอกอดทั้งสองคนฉันคิดว่าฉันคงต้องคิดถึงพวกเขามากแน่ๆโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มาส่งฉันในวันนี้
เอาตอนแรกมาฝากค่าาาาา
- Writer
