สัญญาจ้างรัก…I’ve fallen for him

อดีตที่เจ็บปวดของแพทริค #2

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนสำรวจตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อดูเรียบร้อยแล้วจึงหยิบกระเป๋าเงินสีดำที่วางไว้บนเตียงขึ้นมา วันนี้เธอแต่งกายด้วยเสื้อคอเต่าสีเทาสวมทับกับกางเกงเอวสูงสีดำตัวเก่ง เธอเดินออกจากห้องไปด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม

ชื่อของเธอคือ สเตลล่า วิลสัน ตอนนี้เธออายุยี่สิบห้าปี

สเตลล่าอาศัยอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของเพื่อนแห่งหนึ่งในลอนดอน ความโชคดีของเธอคือการได้อยู่ฟรีโดยเพื่อนให้เธอจ่ายเพียงค่าน้ำค่าไฟเท่านั้น แลกกับการให้เธอคอยช่วยดูแลอะพาร์ตเมนต์ให้ดี

หญิงสาวย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อหลายปีก่อนหลังจากเข้าทำงานที่ผับวีไอพีซึ่งมีแต่คนรวย ๆ มาใช้บริการ อีกทั้งเงินเดือนก็ดี เธอเป็นคนไม่ชอบสร้างหนี้สินใด ๆ เพราะการเป็นหนี้ถือเป็นชีวิตที่เธอไม่ต้องการสักเท่าไร เธอใฝ่ฝันว่าอยากลองใช้ชีวิตอย่างอิสระ ตื่นเต้น และหรูหราเหมือนคนรวยกับเขาบ้างเพราะเธอจะได้ช็อปปิงได้ทุก ๆ วันและมีโอกาสไปเที่ยวรอบโลกพบเจอกับผู้คนใหม่ ๆ และสถานที่แปลกใหม่ ทว่าความฝันก็คือความฝัน เพราะในชีวิตจริงเธอยังคงต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพไปเรื่อย ๆ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงตั้งความหวังกับตัวเองทุกวัน

สเตลล่าก้าวออกมาจากอะพาร์ตเมนต์ที่อาศัยอยู่และสูดอากาศบริสุทธิ์ของเมืองลอนดอนเข้าไปจนเต็มปอด เธอค่อนข้างตื่นเต้นเนื่องจากไม่ได้ออกมาช็อปปิงเลยตลอดช่วงเวลาสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ด้วยมีค่าใช้จ่ายมากมายที่ต้องจัดการ ทว่าวันนี้เธอจะไม่ยอมให้อะไรมาขัดขวางเธอได้หรอก

หญิงสาวคิดถึงการไปดูของสวย ๆ งาม ๆ มากจนใจจะขาด อีกอย่างเมื่อคืนเพิ่งได้ทิปจากลูกค้ากระเป๋าหนักมาตั้งแปดร้อยปอนด์ซึ่งเป็นผลพวงจากการตั้งใจทำงานและบริการดีจนลูกค้าชอบ สร้างความดีใจเป็นอย่างมากจนอยากเจอลูกค้าแบบนี้อีก แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่มีใครโชคดีแบบนี้ทุกวันแน่

จุดประสงค์หลักของการออกจากอะพาร์ตแมนต์ในครั้งนี้แน่นอนว่าเป็นเพราะต้องการซื้อเสื้อผ้าและรองเท้าสวย ๆ อีกทั้งยังจะไปทำผมใหม่อีกด้วย จึงแวะไปที่ร้านทำผมก่อน ใช้เวลาอยู่สองชั่วโมงจึงเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ต่อด้วยการเดินร้านเสื้อผ้าที่อยู่บนนถนนสายเดียวกัน สเตลล่าเป็นคนเรื่องมากถึงขั้นพิถีพิถันกับเรื่องแต่งตัวเป็นอย่างมาก แต่น่าเศร้าที่เธอไม่สามารถซื้อทุกชุดที่อยากได้ได้เพราะฐานะทางการเงินไม่ดี

เมื่อเธอเลือกของได้ครบก็นำทุกอย่างไปชำระเงิน ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมาแล้วออกจากร้าน โดยชุดที่เลือกมาเป็นเสื้อครอปสีดำเข้าคู่กับกระโปรงลายสีดำ-ขาว และรองเท้าลูกไม้สีดำ

เมื่อกลับมาถึงห้อง สเตลล่าก็นำเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า จังหวะนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมาก่อน เธอจึงวางของแล้วเดินไปที่เตียงเพื่อรับสาย คนที่โทรมานั้นคือแจน เพื่อนร่วมงานของเธอนั่นเอง

“สวัสดีแจน เธอโทรหาฉันแบบนี้เพราะมีเรื่องอะไรอีกใช่ไหม” สเตลล่ามั่นใจว่าการที่แจนโทรหาเธอเพราะต้องการขอความช่วยเหลือเป็นแน่ มันเป็นเรื่องที่แจนมักชอบทำเสมอ

(ทำไมถึงคิดว่าฉันโทรหาเธอเพียงเพราะแค่อยากจะขอความช่วยเหลือกัน) แจนถามขึ้นมาจนสเตลล่าอยากจะส่ายหัวในความบื้อของอีกฝ่าย

“อย่ามาโยกโย้แจน มีอะไรก็พูดมา !”

(ชิ ! ใช่ เธอเดาถูก ฉันมีเรื่องขอให้เธอช่วย ได้โปรด...)

“ฉันว่าแล้วเชียว”

(ขอร้องเถอะนะสเตลล่า เธอช่วยมาทำงานแทนฉันคืนนี้หน่อยได้ไหม ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย สัญญาเลยว่าพรุ่งนี้ฉันไปทำงานตามปกติแน่ นะเพื่อนรัก)

“เฮ้อออ ! เธอมันชอบทำลายเวลาพักผ่อนของฉันเสียจริง” หญิงสาวพ่นลมหายใจยาวเหยียด

(ฮือ ฉันขอโทษจริง ๆ นะเพื่อนรัก ฉันสัญญาเลยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ได้โปรดเถอะ)

“ฉันตอบปฏิเสธเธอได้ที่ไหนกันล่ะ” สเตลล่ากุมขมับ

(ขอบคุณนะสเตลล่า เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย !)

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ นะ เข้าใจไหม”

(จ้า ฉันขอสาบานเลย รักเธอมากนะ บายจ้ะ) พูดจบแจนก็วางสายไป

สเตลล่าถอนหายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เอาเถอะ เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่ออะไรในคำสัญญาของแจนอยู่แล้ว ครั้งสุดท้ายสำหรับแจนน่ะมันไม่มีอยู่จริงหรอก

และกลายเป็นว่าแผนการที่จะออกไปทานอาหารที่ร้านเปิดใหม่แถวนี้ของเธอนั้นต้องเป็นอันจบลง เธอต้องเลือกโทรสั่งพิซซามากินแก้หิวแทนไปก่อนแล้วจึงออกไปทำงาน

หลังจากที่เครียดกับการทำงานมาทั้งวัน แพทริคเลือกที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนมากกว่าจะออกไปสังสรรค์ตามที่มัมร้องขอ เขาจัดการกับเอกสารบนโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องแล้วลงลิฟต์ส่วนตัวลงไปชั้นล่างที่มีคนขับรถรอเขาอยู่ข้างหน้าบริษัท

“สวัสดีตอนเย็นครับบอส” คนขับรถทักทายพร้อมกับเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างใน

แพทริคพยักหน้าตอบรับขณะที่เอาตัวเองเข้าไปในรถ มือหนาคลายปมของเนกไทออกเล็กน้อย และทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับที่หน้าจอปรากฏชื่อของผู้โทรเข้าซึ่งยังคงเป็นมัมของเขาอีกตามเคย

แพทริคในตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับเธอ ดังนั้นจึงเลือกจะเมินเฉยต่อการโทรเข้าของเธอไป ขณะที่คนขับรถยังคงรอคำสั่งจากเจ้านายว่าต้องการให้เขาพาไปส่งที่ไหนอยู่

และด้วยความที่ไม่ยอมรับสายเธอสักที นาโอมิจึงโทรหาเขาแบบกระหน่ำไม่หยุด เวลานี้แพทริคยังไม่อยากคุยกับเธอเพราะรู้ว่าเธอโทรเข้ามาด้วยต้องการจะคุยเรื่องอะไร ทว่านาโอมิก็ใจแข็งมาก เธอตื๊อแพทริคโดยการโทรเข้ามาไม่หยุดจนชายหนุ่มรู้สึกรำคาญจึงยอมรับสายให้จบ ๆ ไป

“ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ไว้จะโทรกลับนะครับ สวัสดีครับ” แพทริครับสายและพูดอย่างรัวเร็วเพื่อไม่เปิดช่องว่างอะไรให้นาโอมิได้แทรกแม้แต่นิดเดียว ก่อนที่เขาจะตัดสายเธอไปทันที “เจมส์ พาฉันไปที่ผับประจำที”

“ครับบอส”

หลังจากนั้นไม่นานนักรถยนต์คันหรูก็พาแพทริคมาส่งถึงผับ เขาเลือกนั่งตรงเลาน์วีไอพี จิบเครื่องดื่มดับอารมณ์ร้อนให้เย็นลง เวลาที่เขาเครียดมาก ๆ เขาจะไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์อันแสนเงียบเหงา ที่นั่นไม่มีใครคอยรอเขาให้กลับไปอีกแล้วนอกจากพ่อครัวกับแม่บ้าน

‘คฤหาสน์มันดูเงียบเหงาและกว้างใหญ่ไปทันทีที่เธอไม่อยู่ ฮาเซล… ถ้าพวกเราไม่ได้เลิกกัน ชีวิตผมคงจะมีสีสันมากกว่านี้แน่ ๆ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน…’

ระยะเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมานั้นไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจของแพทริคเลยสักนิด คนรอบข้างต่างมองว่ามันผ่านมานานมากแล้ว ทว่าสำหรับเขานั้น มันเหมือนกับเมื่อวานที่เพิ่งพบประสบมาหมาด ๆ อย่างไรอย่างนั้น

แพทริคในสายตาของฮาเซลคงเป็นเพียงคนในอดีต มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังคงจมอยู่กับมัน เฝ้าฝันคิดถึงเรื่องของเธอในทุกห้วงเวลา ถึงจะอยากเจอเธอมากแค่ไหนก็ไม่มีวันได้พบ เธอทิ้งเขาไปแล้วจริง ๆ

ระหว่างที่กำลังคิดหวนย้อนถึงอดีตอันแสนขมขื่นอยู่นั้น แพทริคก็ถูกปลุกออกมาจากภวังค์ด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มคนซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก พวกเขากำลังส่งเสียงคุยกันอย่างสนุกสนาน สิ่งที่ดึงดูดสายตาคู่คมได้มากที่สุดนั้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น

เธอมีผมสีดำยาวเรียบเนียนราวกับเส้นไหม รอยยิ้มของเธอดูสวยสะดุดตาแฝงด้วยลักยิ้มแก้มบุ๋มน่ารักทั้งสองข้าง ทำเอาเขาหยุดจ้องมองไม่ได้

แพทริคอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาทำอะไรในสถานที่แบบนี้กัน เธอน่าได้จะอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ รวมถึงควรได้รับการปรนนิบัติเอาใจใส่ราวกับเป็นเจ้าหญิงเสียด้วยซ้ำไป

“สเตลล่าอย่าบอกนะว่าเสื้อผ้าสวย ๆ พวกนี้ซื้อจากทิปที่ได้มาเมื่อคืนนี้งั้นเหรอ” แม็คเพื่อนสนิทเอ่ยถาม เพราะเห็นได้ชัดว่าการแต่งตัวมีผลทำให้สเตลล่าเรียกแขกได้มากขึ้น หนำซ้ำยังได้ทิปเยอะอีกต่างหาก

สเตลล่าเองก็ไม่อยากเชื่อเช่นกันว่าการเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเพียงเล็กน้อยจะทำให้เธอกลายเป็นจุดเด่นได้ขนาดนี้ เธอรู้สึกขอบคุณคุณลูกค้าใจดีคนนั้นเหลือเกินที่ให้ทิปกับเธอ

“ใช่แล้วละ เพราะทิปจากเขาแท้ ๆ ฉันถึงได้ชุดใหม่สวย ๆ มาเพียบเลย” จบบทสนทนาดังกล่าว สเตลล่าก็กลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อเพื่อรอเวลาเลิกงาน

จากนั้นสองชั่วโมงถัดมา แม็คก็เดินเข้ามาลาเธอเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะสเตลล่า”

“โทษทีแม็ค พรุ่งนี้ฉันไม่ได้เข้ากะดึก วันนี้ฉันแค่มาแทนยายแจนน่ะ” สเตลล่าตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

“โอเค งั้นก็กลับไปพักเถอะ ราตรีสวัสดิ์”

“ขอบคุณ ราตรีสวัสดิ์เช่นกันแม็ค” สเตลล่าโบกมือลาเพื่อนร่วมงานก่อนจะเดินออกจากผับที่เธอทำงานอยู่