Natagpuan ko ang aking sarili na nalubog sa isang ipoipo ng magkasalungat na mga damdamin habang ang desisyon na huwag magpatuloy sa gawain ay nag-iwan sa akin ng isang halo ng pagkabigo at pag-unawa. Ang silid, na dating puno ng pag-asa, ngayon ay umalingawngaw sa matinding katahimikan ng hindi nasasabing mga damdamin.
Sa pagtatangkang itago ang kahinaan na nananatili sa ilalim ng ibabaw, pinili kong magpanggap. Nagkunwari akong naiinis, ang nagkukunwaring pagkabigo kong nakatakip sa mga kumplikadong emosyon na nagbabantang lumabas.
Habang ako ay bumuntong-hininga nang maririnig at ibinaba ang tingin, ang mga tauhan ay nagpapalitan ng mga tingin, hindi sigurado kung paano mag-navigate sa hindi pa natukoy na mga teritoryo ng aking nagbabagong emosyon. Si Aldrin naman ay tumingin sa akin
