คล้อยหลังคนที่เป็นทั้งเลขาและลูกน้องคนสนิท ณ ที่แห่งนั้นก็เหลือแค่จักรพรรดิและบูรณิมา เขาเบนสายตามาจ้องหน้าเธอเขม็ง ส่วนหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นจ้องตากับเขาอย่างใจดีสู้เสือ
ครั้นเห็นว่าเขาไม่ปริปากพูดอะไร เธอจึงตั้งท่าจะเดินไปยังสถานที่ทำงาน เพราะสังเกตเห็นว่าเหล่าคนงานเดินเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
“จะไปไหน…มานี่”
“ไม่ ฉันไม่ไปกับคุณนะ ไม่ไป!”
เธอส่ายหน้าหวือ พลางขืนแรงรั้งที่แขนเอาไว้
“ฉันสั่งเธอก็ต้องไป”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง พลางฉุดกระชากลากดึงร่างอวบติดมือไปด้วยอย่างไม่ปรานีปราศรัย ไม่สนด้วยซ้ำว่ารองเท้าจะหลุดออกจากเท้าของเธอ
“คุณสั่งให้ฉันไปทำงานไม่ใช่หรือไง”
คนที่ยังพยายามฮึดแรงสู้เอ่ยเสียงติดจะหอบฮัก เพราะแรงเท่ามดอย่างเธอไปงัดข้อกับคนที่แรงเท่าหมีควายย่อมมีแต่เสียเปรียบ และเหนื่อยฟรี
“มานี่”
“ไม่นะ! ฉันไม่ไปกับคุณ! ไม่ไป!”
“โธ่โว
