“ถ้าแค้นนักก็ฆ่าฉันเสียเถอะ”
คนทนรับแรงกดดันและความเจ็บปวดแทบไม่ไหวหลุดสะอื้นฮัก
“อยากตายนักหรือไง”
“…”
เธอไม่ตอบ แต่เม้มปากสะกดเสียงร้องน้ำตาคลอ
“ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย เธอก็ตายไม่ได้”
จักรพรรดิโน้มหน้าลงมาจนจมูกแทบชนกัน แล้วกระซิบน้ำคำเยือกเย็นไร้หัวใจ
“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้าม เพราะชีวิตเป็นของฉัน”
“ชีวิตเธอเป็นของฉันต่างหากล่ะ เธอตกเป็นของฉันตั้งแต่ถูกเอาตัวมาจากบ้านเฮงซวยหลังนั้นแล้ว”
เสียงเรียบเรื่อยว่าพลางใช้หลังมือไล้ไปตามกรอบหน้างาม
“อย่าขัดขืน อย่าคิดหนี เพราะถ้าฉันรู้ว่าเธอหนี ฉันจะสั่งให้คนไล่ล่า จับเป็น…แต่จะยังมีลมหายใจแบบครบสามสิบสองหรือเปล่าไม่รับประกัน บางทีแขนเธออาจหายไปข้างหนึ่ง ขาอาจเป๋ หรือหน้าอาจแหกมีแต่รอยแผลเหวอะหวะ”
อึ๋ย…ไอ้คนถ่อยเอ๊ย!
“อย่ามาขู่! ฉันไม่กลัวคุณหรอก!”
คนตกเป็นรองเชิดหน้าคอแข็งเอ่ยท้าทาย
“หึ! ถึงเวลาเธอก็จะได้รู้เอ
