หลังจากถูกยัดเข้ามาในรถอย่างไม่ปรานี เพราะการกระทำของจักรพรรดินั้นทั้งไม่อ่อนโยน และกระแทกกระทั้น บูรณิมาก็ขยับไปนั่งชิดประตู มองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง ก่อนจะตาเหลือก เมื่อเหลือบเห็นว่าจักรพรรดิพยักพเยิดให้ลูกน้องมามัดข้อมือและข้อเท้าของเธอ
ทันทีที่จะถูกมัดมือ บูรณิมาก็ร้องประท้วงเสียงหลง พลางเหวี่ยงมือหนีระคนปัดป้องพัลวัน
“ลุง! ไม่มัดได้ไหม ไม่นะ ไม่มัด ฉันไม่หนีไปไหนหรอก!”
ท้ายประโยคร้องโหยหวน
“…”
“สาบานก็ได้ นะ…สาบานเลย”
แต่แทนที่คนถูกเรียกว่าลุงจะคุยกับเธอ อีกฝ่ายกลับทำเหมือนคำพูดของเธอเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา หันไปออกคำสั่งลูกน้องเสียงเข้ม ขณะตวัดท่อนขาแกร่งขึ้นไขว่ห้าง
“รีบจัดการซะ ฉันขี้เกียจวิ่งไล่จับเด็ก”
คนถูกหาว่าเด็กทำปากคว่ำ มองเขาด้วยสายตาแค้นเคืองเต็มอัตรา ขัดขืนการจับมัดอย่างสุดกำลัง หากแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นถูกพันธนาการดังเดิม
ออกอาการฮึดฮัดอย
