“ฟ้าใสขา หนูจะไปทึกทักว่าผู้หญิงคนอื่นเป็นแม่ของหนูไม่ได้นะคะ”
หือ!
เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงสอง คนด้านชาอย่างจักรพรรดิเนี่ยนะทำเสียงสอง
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ของหนูค่ะลูก”
คราวนี้น้ำเสียงนุ่มละมุนชวนขนลุกกว่าเดิมทำให้บูรณิมาชะงักกึก เผลอจ้องหน้าเจ้าของน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“จาเอาแม่…แม่จ๋า…”
“ปะป๊าบอกแล้วไงคะ ว่าเขาไม่ใช่แม่หนู”
“ช่ายยยย…”
เจ้าเด็กตัวนุ่มฟูทำปากยื่นหน้ายู่เถียงจริงจัง อากัปกิริยาเหมือนผีน้อยเปี๊ยบทำให้บูรณิมาเผลอคล้อยตามคำพูดที่ยังจำได้ของผีเด็กว่าตัวเองมาจากโลกอนาคต และปัจจุบันก็น่าจะตัวโตเท่าหนูน้อยที่พ่อกำลังช้อนตัวขึ้นอุ้มให้ถอยห่างจากเธอราวกับรังเกียจเสียเต็มประดา แต่ดูท่าว่าเด็กน้อยจะไม่ให้ความร่วมมือสักนิด เพราะเอาแต่ดิ้น และชูมือเป็นเชิงขอให้เธออุ้มไปจากอ้อมอกของผู้เป็นพ่อท่าเดียว
“จาหาแม่จ๋า ฮือออ …”
เด็กน้อยเ
