บูรณิมาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน แต่ที่แน่ใจคือเธอน่าจะหลุดเข้าไปในความฝันอีกแล้ว ไม่งั้นคงไม่เห็นเด็กน้อยตัวอ้วนกลมที่กำลังนั่งยิ้มแป้น หน้าตาเหมือนหนูน้อยฟ้าใสเปี๊ยบ เพียงแต่เป็นเวอร์ชั่นที่โตกว่าหน่อย
‘แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่จ๋าจังเลย’
ไหนเจ้าตัวอวบเคยบอกว่า ถ้าเจอกับร่างของหนูในปัจจุบัน หนูก็จะมาหาแม่จ๋าไม่ได้ ไหงคืนนี้โผล่มาดึงเธอให้หลุดเข้าไปในภวังค์ฝันได้อีก แสบจริงๆ เลยลูกใครหว่า
‘เราหายไปไหนมาตัวแสบ’
‘หนูก็อยู่แถวนี้แหละ คิดถึงแม่จ๋าเลยมาหา’
ร่างปุ๊กปิ๊กขยับปากจิ้มลิ้มบอกอย่างอ้อนๆ พลางถือโอกาสเอนตัวลงนอนหนุนตักบูรณิมาอย่างที่ชอบทำ เห็นท่าทางอ้อนตาใสแบบนั้น เธอก็อดที่จะเลื่อนมือไปลูบหัวน้อยไม่ได้
‘แม่บี๋คิดถึงหนูไหม?’
คิดถึงสิ ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นผี มาหาเธอแบบผลุบๆ โผล่ๆ ไม่มีวันเวลาที่แน่นอน แต่ก็เหมือนลึกๆ แล้วผูกพันกันอย่างน่าอัศจรรย์ อาจเพราะเธอถู
