“เอ่อ…นายหัวดื่มหน่อยไหมครับ เหล้าโทผมหมักเองกับมือ”
ห้อยเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ส่วนในใจก็กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยคิดว่านายหัวของเขาจะย่างกรายมาที่บ้านพักคนงานเช่นนี้
“สักแก้วก็ดี”
ห้อยพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็รินเหล้าส่งให้เจ้านาย แก้วแรกผ่านไป แก้วสองแก้วสามก็ตามมา และดื่มอีกเรื่อยๆ เพราะดูท่าว่าบูรณิมาจะไม่ยอมกลับง่ายๆ ถ้าหมูกระทะยังไม่หมด เขาจึงต้องดื่มกับห้อยฆ่าเวลา
“เอาแบบไหน?”
เสียงห้าวที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้คนที่กำลังนั่งเคี้ยวหมูในปาก ขณะที่ตาปรือเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เบนหน้าไปหาเขา สมองทื่อๆ เพราะเหล้าประมวลผลไม่ทันว่าอีกฝ่ายถามอะไร
“หืม”
“ชอบกินหมูแบบไหน”
คำถามเชิงเอาใจใส่ทำให้ห้อยกับเอื้อมพรต่างทำตาโต
“ชอบแบบเกรียมๆ ยิ่งหมูสามชั้นมันเยิ้มจิ้มน้ำจิ้มฉ่ำๆ ยิ่งชอบ”
ต่อให้จะเมาขนาดไหนพอถูกถามถึงเรื่องกินเธอก็ยังมีกะจิตกะใจตอบพร้อมฉี
