“เราก็คิดถึงนนนี่เหมือนกัน”
บูรณิมากัดฟันเสแสร้งให้อีกฝ่ายตายใจ นั่นก็เพราะถ้าสวนกลับแบบใส่อารมณ์ ความคงแตกว่าเธอรู้ความจริงเรื่องการตายของนีราแล้ว อีกทั้งโดนบังคับจากคนที่นั่งกำกับอยู่ไม่ห่างว่าต้องพูดอย่างไรบ้าง
“ตอนนี้นนนี่อยู่บ้านหรือเปล่า”
ประโยคถัดมาก็พูดตามที่จักรพรรดิเขียนใส่กระดาษเช่นเคย
“อยู่สิ เค้าอยู่ที่บ้านนี่แหละ ไม่ได้ออกไปไหน”
“งั้นเราขอไปหาได้ไหม?”
“ตอนนี้เค้ากำลังยุ่งๆ อยู่ไว้ว่างๆ เค้าจะไปหาบู้บี้เอง”
“ให้เราไปหาไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไม่ได้!” เผลอขึ้นเสียงใส่อย่างกราดเกรี้ยว พอรู้ตัวนลินนิภาก็ปรับเสียงให้ฟังดูอ่อยๆ เหมือนรู้สึกผิด “เอ่อ…โทษทีนะบู้บี้ ช่วงนี้เรามีเรื่องเครียดๆ น่ะ ก็เลยอารมณ์ไม่ดี”
ธาตุแท้ที่เริ่มเผยออกมาทำให้เกิดเดดแอร์ขึ้นในชั่วขณะ
“…”
พอเห็นว่าเธอเงียบไปเสียดื้อๆ อีกฝ่ายก็เอ่ยถามอย่างร้อนรน
“ว่าแต่บู้บี้มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าอยากให
