“พี่ห้อยผลุนผลันออกไปแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า”
คนเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเอ่ยถาม
“ถ้าแจ้นออกไปแบบนั้น มุกน่าจะหาย เพราะถ้าเป็นเรื่องอื่นนายหัวจะไม่เรียกรองหัวหน้าคนงานในวันหยุด” เอื้อมพรบอกไปตามที่ทำงานอยู่ในฟาร์มมุกมาหลายปี
“มีคนขโมยมุก?”
“ใช่จ้ะ”
“คนทำเขาไม่กลัวหัวหลุดจากบ่าเหรอ?”
จักรพรรดิน่ากลัวจะตาย โมโหทีเหมือนนรกแตก
“กลัวก็กลัวแหละพี่ แต่ความโลภบังตาทำให้หน้ามืดตามัวได้ชั่วขณะ”
สาวน้อยเอ่ยไปตามประสบการณ์ที่ได้รู้ได้เห็นมา ส่วนมากคนที่ริอ่านขโมยมุกจะไปไหนไม่รอด รู้ทั้งรู้ว่าคนของนายหัวเฝ้าเวรยามรอบเกาะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่มูลค่าของมันก็ช่างหอมหวานยั่วใจ
“ไม่แน่หรอก มุกที่หายไป อาจจะมีใครแถวนี้ขโมยไปก็ได้”
น้ำคำหาเรื่องที่ดังแทรกขึ้นทำให้สองสาวต่างหันขวับไปมองผู้มาใหม่ ปรากฏว่าเป็นสายใจและสายหยุดตามที่คาดเอาไว้ เห็นท่าทางกอดอกเชิดหน้าท้าทายแล้วก็นึกหมั่นไส้
