“ปะป๊า!”
ทันทีที่ได้ยินเสียงของคนเป็นพ่อ เด็กน้อยก็ดันร่างจ้ำม่ำน่าฟัดขึ้นจากที่นอน หันขวับไปหาอีกฝ่าย ขณะส่งเสียงร้องตะโกนด้วยความดีใจเหลือคณา
“ปะป๊ามาแย้ว!”
พอเห็นลูกสาวตั้งท่าจะปีนลงจากเตียง จักรพรรดิก็ก้าวพรวดมารับร่างอ้วนกลมเข้าสู่อ้อมแขน จากนั้นก็ก้มลงฟัดแก้มย้วยๆ อย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“เธอกลับไปนอนห้องของเธอได้แล้ว”
เสียงกระด้างออกคำสั่ง หญิงสาวพยักหน้า ไม่รอช้าที่จะก้าวลงจากเตียงของฟ้าใส ทว่ายังก้าวไม่ทันถึงประตู เสียงร้องประท้วงของเด็กน้อยก็ดังขึ้นเสียก่อน
“แม่จ๋า! อย่าไปน้า…”
“ให้พี่เขาไปนอนได้แล้วลูก”
“ม่าย…ห้ายแม่จ๋านอนกับฟ้าใจ๋ กับปะป๊า”
คราวนี้คนที่ชะงักฝีเท้าถึงกับทำหน้าไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวหันกลับไปเกลี้ยกล่อมเจ้าหนูที่กำลังมองเธอตาละห้อย
“ฟ้าใสนอนกับ เอ่อ…ปะป๊าเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะคะ”
“ม่ายเอา”
เด็กดื้อส่าย
