โอ๊ย! ยายตัวยุ่งพุงกลมทำไมถึงได้พูดยากนักนะ
บูรณิมาได้แต่โอดครวญในใจ ครั้นเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อของหนูน้อยก็ต้องหลบสายตาดุดันทันควัน นี่เขากะจะบังคับให้เธอทำให้ลูกสาวของเขาเปลี่ยนความคิดให้ได้ในวินาทีนี้เลยหรือไง
ถ้าใจร้อนขนาดนั้นทำไมถึงไม่พูดเกลี้ยกล่อมลูกเอง เธอไม่ใช่เทวดานะจะได้เสกให้ได้ดังใจเขาในชั่วพริบตา แต่ก็ได้แค่ต่อว่าในใจ สุดท้ายก็ต้องถอนหายใจ แล้วเริ่มสอนเด็กน้อยอีกหน
“เรียกพี่บี๋สิคะ พี่บี๋…พี่บี๋”
“แม่บี๋”
โอยยยยย…เธออยากแกล้งตายชะมัด
ว่าคนพ่อพูดยากแล้ว
ลูกสาวยิ่งพูดยากเข้าไปอีก
“แม่บี๋ เจบมั้ย…”
คำถามไร้เดียงสา พร้อมมือป้อมๆ ที่ยื่นมาลูบใบหน้าที่มีรอยนิ้วมือเห่อแดงทำให้บูรณิมาพลันชะงัก พร้อมกันนั้นหัวใจก็อุ่นซ่านอย่างน่าประหลาด นานมากแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสความอ่อนโยนไร้เดียงสาอันแสนบริสุทธิ์แบบนี้ แค่เด็กน้อยไร้เดียงสาถามประโยคไม่ประสา แต่เธอกลับเกือบน้ำตาซึม
