EP 08 แม้ไม่ได้แต่งเพราะความรัก
1239 Words
สองอาทิตย์ก่อนกำหนดแต่งงาน
หลังจากประชุมครั้งล่าสุดที่แจ้งให้ทราบว่าใครคือว่าที่โอคามิซัง จาฟาร์ก็รีบเร่งรัดการแต่งงานให้เกิดขึ้นไว้ที่สุดเพราะกลัวว่ายูมิโกะจะเปลี่ยนใจไม่ตกลงขึ้นมา แบบนั้นเขาคงเป็นหม้ายขัดหมากตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น
"เลือกแหวนสิ ทำไมเอาแต่ยืนจ้องแบบนั้น"
"ราคามัน..."
"ว่าที่สามีของเธอรวยมากนะยูมิโกะ"
"เรารู้ว่าคุณรวย แต่แค่แหวนที่ใช้แสดงว่าเรามีสามีแล้วมันต้องราคาสูงขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?"
"เฮ้อ ส่งมือเธอมา"
"ทำไม" ร่างบางเลิกคิ้วสูงด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะถูกเขาจับมือข้างซ้ายไปอย่างรวดเร็ว
"วงนี้เหมาะกับเธอ" แหวนเพชรเม็ดกลางถูกสวมเข้าที่นิ้วนางของหญิงสาว เธอมองตามแล้วพบว่ามันเหมาะมือมากอย่างที่คาเซนว่า
"คุณเลือกได้ดีกว่าเราอีก งั้นคุณเลือกดีมั้ย"
"แน่ใจนะว่าไม่อยากเลือกเอง?"
"อือ เราเลือกไม่เป็นหรอก"
"งั้นก็เอาหมดนี่เลย" จาฟาร์ส่งถาดแหวนที่ด้านในมีเกือบยี่สิบวงให้กับพนักงาน
"คุณ!"
"ถ้าให้ฉันเลือก มันก็เหมาะกับเธอหมดทุกวงนั่นแหละ เพราะเธอสวย" ใบหน้าหวานร้อนผ่าวจนแก้มออกสีแดงระเรื่อ ร่างสูงยกยิ้มเพียงเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู
"มันมากไป..."
"ไม่มากหรอก ถือว่าเป็นของขวัญก่อนจะแต่งงาน"
"มันมีแบบนี้ด้วยหรือไงกัน"
"คนอื่นฉันไม่รู้ แต่เมียฉัน ฉันต้องให้"
"คุณโนชิมูริ นี่ของค่ะ" ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดคุยอะไรกันต่อ พนักงานก็เดินกลับมาพร้อมถือถุงแหวนและบัตรสีดำใบหรูยื่นคืนให้เขา
"อยากได้อะไรมั้ย วันนี้ฉันว่าง พาเธอเดินซื้อของได้ตามสบาย"
"ไม่ดีกว่า แค่นี้ก็หมดไปมากแล้ว"
"ซื้อหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง"
"ไม่เอาค่ะ"
"เฮ้อ ยูมิโกะนะยูมิโกะ เอาเปรียบฉันบ้างก็ได้ เธอเล่นไม่ร้องขออะไรเลยตั้งแต่ตกลงแต่งงานกัน"
"แบบนั้นไม่ดีหรือไง?" ชายหนุ่มส่งสายตาที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ ทำเอาเธอถึงกับหลุมตาลงต่ำ
"ฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ถ้าเธอไม่เลือก ฉันจะเหมาทุกแบรนด์ไปเลย"
"เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ"
"หรืออยากให้เอาแต่เธอ?"
"ประสาท!" พูดจบคนตัวเล็กก็เดินหนีไปก่อน ทำเอาคาเซนต้องรีบวิ่งตาม
"รีบเดินไปตามควายที่ไหน"
"เบื่อจะคุยกับคุณ"
"บอกให้เรียกเฮีย"
"รอแต่งค่อยเรียก"
"ตามใจฉันสักเรื่องไม่ได้เลยหรือไง"
"ค่ะเฮียฟาร์ พอใจมั้ยคะ"
"อืม ก็น่ารักดี" เขาพูดเหมือนไม่คิดอะไร ต่างจากเธอที่แอบหวั่นไหวกับการกระทำของคาเซน
ตกเย็น เขามาส่งเธอที่คฤหาสน์ตระกูลมาซุดะ ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะลงจากรถแต่แขนเรียวกลับถูกจาฟาร์รั้งเอาไว้ก่อน
"มีอะไรคะ?"
"หันหลังไปสิ"
"หื้อ?"
"หันไปเถอะ" เธอทำตามที่บอก จนกระทั่งรู้สึกถึงความเย็นที่ช่วงคอ ยูมิโกะรีบจับไปยังสร้อยสีเงินที่ดูเรียบหรู
"จี้ที่สวมสร้อยอยู่คือตราประจำตระกูล ตอนนี้เธอเป็นคนของโนชิมูริแล้ว แม้จะยังไม่เต็มตัวแต่ฉันยินดีต้อนรับเธอนะ" ชายหนุ่มจับไหล่ร่างบางให้หันมาหาตนเองก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปที่ลำคอระหงและกดจูบลงจี้ ยูมิโกะนั่งตัวแข็งทื้อเมื่อตั้งรับไม่ทัน ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ดูอันตรายกับเธอไม่น้อยเลย
"เข้าบ้านพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ช่วงบ่ายฉันจะมาพาไปเลือกชุดแต่งงาน"
"ค่ะ" เธออึ้งอยู่นาน มาได้สติตอนที่เขาบอก เมื่อหญิงสาวลงจากรถไป จาฟาร์นั่งรอให้มั่นใจว่าเธอเข้าบ้านอย่างปลอดภัยแล้วจริง ๆ จึงค่อยขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ของตน
"ทำไมวันนี้ลูกชายมี้อารมณ์ดีจังเลย"
"คนสวย โต้ซังยังไม่กลับเหรอครับ"
"เห็นว่ากำลังกลับแล้ว แต่เรายังไม่ตอบคำถามของมี้เลย"
"ไม่มีอะไรครับ ก็อารมณ์ดีตามปกติ"
"แน่ใจเหรอ"
"คนสวยครับ พี่ฟาร์หิวจังเลย" เมื่อเห็นว่าหากปล่อยให้คนเป็นแม่จับผิดไปเรื่อย ๆ คงได้หลุดโป๊ะ ร่างสูงจึงรีบเข้าไปกอดและออดอ้อนทันที
"เฮอะ กะล่อนเอาตัวรอดเก่งจริง ๆ ไปนั่งรอ เดี๋ยวมี้อุ่นเกี๊ยวน้ำให้ทานก่อน"
"ขอบคุณครับ" เมื่อลับหลังอลิเซีย จาฟาร์ถอนหายใจหนัก ใครจะยอมรับกันง่าย ๆ ว่าที่ยิ้มได้ขนาดนี้เพราะกลิ่มหอม ๆ ของว่าที่เจ้าสาวติดจมูกไม่หาย
"มานั่งทำหน้าชั่วร้ายอะไรอยู่ตรงนี้จาฟาร์"
"เบื่อโต้ซัง เข้ามาทำไมตอนนี้ครับ"
"อ้าว ก็โต้ซังเพิ่งถึงบ้านมั้ยล่ะ นายเถอะ กลับมานานหรือยัง แล้ววันนี้พาลูกสะใภ้โต้ซังไปเลือกแหวนมาเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีครับ"
"หื้ม? แค่นี้"
"ก็มันไม่มีอะไร"
"งั้นเหรอ แล้วสร้อยตราประจำตระกูลที่โต้ซังให้ไว้ จะให้หนูยูมิโกะเขาหรือเปล่า"
"ให้ไปแล้วครับ" จาฟาร์ตอบเสียงอ่อย
"นี่ถ้าไม่รู้ว่าแต่งเพื่อตำแหน่งโอยะบุน โต้ซังจะคิดว่าชอบเขาจริง ๆ แล้วนะ"
"พูดมาก ผมไปหาคนสวยดีกว่า" คาเซนล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมวันนี้มีแต่คนต้อนเขา
ทางด้านยูมิโกะ เธอเอาแต่อมยิ้มไม่หุบตั้งแต่แยกกับจาฟาร์ พาคนในครอบครัวที่เห็นต่างยิ้มตามไปด้วย ในครั้งแรกที่เธอบอกว่าจะตกลงแต่งงานกับเขา ทุกคนล้วนแแต่เป็นห่วงเพราะชีวิตยูมิโกะนั้นน่าสงสาร แม้เกิดมาในครอบครัวที่อยู่ในองกรณ์ แต่หลายอย่างกลับทำให้ไม่มีความสุข มาซุดะผู้พ่อเลยเป็นกังวลจนต้องเข้าไปคุยกับเรียวจิเป็นการส่วนตัว
"วันนี้ลูกสาวอารมณ์ดีจังเลยนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยูมิก็แค่ยิ้มเฉย ๆ"
"มีเรื่องอะไรดี ๆ เกิดขึ้นล่ะสิท่า"
"แค่คิดว่าคุณคาเซนเขาก็ไม่ได้แย่"
"ชอบเขาแล้วเหรอลูก"
"เปล่าค่ะโอโต้ซัง แค่ชอบที่เขาดีกับเราเฉย ๆ"
"หนูจะมีความสุขใช่มั้ยยูมิ คุณเขาไม่ใช่คนที่หนูรักเหมือน...."
"ยูมิเชื่อว่าวันหนึ่งจะเลิกรักผู้ชายคนนั้นได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
"แล้วกับคุณคาเซน..."
"แม้เราสองคนจะไม่ได้แต่งเพราะความรัก แต่หนูจะทำหน้าที่ภรรยาที่ดี ให้สมกับที่เขาเลือกตระกูลเรา" เมื่อห้ามไม่ได้คนเป็นพ่อก็ทำได้แค่เพียงถอนหายใจและดึงลูกสาวเข้ามากอด
"สัญญากับโอโต้ซังนะยูมิ ถ้าวันหนึ่งเขาทำลูกเสียใจ ลูกจะกลับมาสู่อ้อมกอดของเรา"
"หนูสัญญา"
"งั้นก็เอาของที่ซื้อมาไปเก็บเถอะ โอะก้าซังเขาเตรียมของโปรดไว้ให้เราแล้ว"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูรีบลงมา"
- Writer
