Ep.7 Happy anniversary
“….” ผมค่อยลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าช้าๆ ...เพราะไม่รู้ว่าควรเริ่มปลอบเธอได้อย่างไรดี..
หลังจากที่เดินส่งแอรินเข้านอนที่บ้านหลังใหญ่ ผมก็เดินกลับมาที่บ้านส่วนตัวอีกครั้ง
และเดินแวะไปดูอาการของสายหมอก ..
บอกตามตรงว่า เคสของสายหมอกสามารถพบได้ทั่วไป..แต่ผมก็ไม่สามารถตอบได้ว่า สายหมอกจะรอด หรือไม่รอด
ด้วยตัวยาที่ใช้รักษาสายหมอก..คือ ยาตัวใหม่ล่าสุดที่มีประสิทธิภาพดี และราคาค่อนข้างสูง...ผมว่ามันต้องรอด
“ฉันทำไปหมดแล้วนะ...แกก็ต้องสู้เพื่อตัวเองเหมือนกันนะ ..สายหมอก” ผมเดินเข้าไปตรวจอาการของสายหมอก ม้าสีขาวสง่า ที่นอนมองหน้าผมนิ่งๆ
“มีคนรอแกอยู่นะ” ผมจดค่าความดัน และเปลี่ยนถุงน้ำเกลือของสายหมอก ค่อยดูมันอยู่ไม่ห่าง
ขณะที่ผมกำลังจะถอดเสื้อเพื่ออาบน้ำ ก็นึกถึงคราบน้ำตาที่ยังคงชื้นๆ อยู่บนเสื้อยืดสีขาวของผม
จะใครซะอีกนอกจาก ยัยเด็กต๊องขี้แยนั่น..
ผมได้แต่หวังว่ายาที่ให้ไปมันจะทำให้เจ้าสายหมอกมีอายุที่ยืนยาวขึ้น...และคืนนี้ผมก็เลือกที่จะนอนด้านล่างเพื่อจะได้มองเห็นสายหมอกตลอดเวลา...
ผมนอนเอามือก่ายขึ้นหน้าผาก....ข่มตาเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมจะหลับลงได้ง่ายๆ เลย..
ติ๊ง ..
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น แจ้งเตือนอะไรบางอย่าง
__Happy Anniversary 7 Year___
Kinta & Nam
ผมนี่ไม่รู้วันไม่รู้เดือนเลยจริงๆ นะ...ลืมวันสำคัญแบบนี้ไปได้ยังไงกัน..
ผมกดเปิดดูแจ้งเตือนที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ ...แม้ว่าเราจะเลิกกันเกือบสองปี ..แต่ผมก็ยังคงเหมือนเดิม และยังคงนับวันรอให้น้ำกลับมาหา...
ผมกดเปิดดูภาพในไอจี ของผู้หญิงที่ผมฟอลโล่เพียงคนเดียว....
IG :Namnam
897 likes
พรีเซนโปรเจ็คผ่านแล้วนะ ดีใจจัง... วันดีๆ ที่น่าจดจำ...ขอบคุณ@jjtr ที่คอยอยู่ข้างๆ
View all 5 Commemts
jjtr: เก่งมากครับคนเก่งของผม
ployyada : พี่น้ำเรียนป.โทที่เมกายากมั้ย?
beerii : คิดถึงจังคนสวย...กลับมาไทยได้แล้ว
Namnam : @ployyada เรียนหนักมากเลยค่ะ แต่ยังไหวๆ @beerii คิดถึงบีเหมือนกัน สิ้นปีก็เรียบจบโทแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะ
Namnam : @jjtr ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ แนะนำ และสนับสนุนสิ่งดีๆ ให้น้ำได้.....
ผมนั่งอ่านคอมเม้นของน้ำอย่างติดตามทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอด เกือบ สองปีที่ผ่านมา..แต่บางคอมเม้นก็เลือกที่จะมองข้ามมันไป
หลังจากที่น้ำขอเลิกกับผม เธอก็เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศทันที เธอต่อโทในด้านงานบริหาร เพื่อสืบทอดกิจการของครอบครัวและเธอเองก็เก่งเอามากๆ ด้วย
ผมค่อยถามไถ่...และห่วงใยเธอมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยคิดจะตอบกลับมาเลยสักครั้ง เหมือนตัดผมออกจากโลกของเธอไปแล้ว....เพียงเพราะ ผมไม่ได้สนใจด้านธุรกิจและเจาะลึกแบบที่น้ำชอบ..และคาดหวังเอาไว้
(Namny90) Active now
ผมก็ค่อยเลื่อนดูข้อความที่ผมส่งถึงน้ำ .....
Direct message Ig
29 July 2017
Akin_ : ไม่เลิกกันได้มั้ย?
4 Nov 2017
Akin_ : ไม่เลิกกันได้มั้ยน้ำ....
19 Nov 2017
Akin_ : คินไม่เข้าใจ..เราเลิกกันทำไม..
30 Nov 2017
Akin_: น้ำ
….
..
1 Dec 2017
Akin_: ที่ผ่านมา ห้าปี มันไม่มีความหมายเลยจริงๆ หรอ?
31 Dec 2017
Akin_: Happy New year na my only one...
28 Feb 2018
..
Yesterday 21:44
Akin_: เรียนหนักมั้ย? เหนื่อยรึเปล่า
….
..
Today
Akin : Happy Anniversary 7 Year
Akin : สองปีแล้วนะที่เราห่างกันแต่คินยังรักน้ำอยู่นะ
…….
..
..
Typing.. (กำลังพิม)
ผมยังคงมองค้างที่หน้าจออย่างใจจดใจจ่อ ...ว่าเธอกำลังจะตอบผมกลับมาแล้วใช่มั้ย?
..
.
แต่เราก็ไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา
ขึ้นแค่คำว่า อ่านแล้วเท่านั้น
ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่ตอบกลับมา...คนติดตามเธอคงเยอะจนไม่มีเวลาตอบข้อความของผม และสังคมเพื่อนของเธอก็กว้างขวางซึ่งต่างจากผมนะที่ติดตามแค่เธอเพียงคนเดียว
ผมกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ อย่างหมดหวัง และกดรีโมทเพื่อดับไฟในห้องนอน
...ติ๊ง... แสงไฟจากหน้าจอไอโฟนส่องแสงขึ้นอีกครั้ง
Namnam : เราเลิกกันไปแล้วนะคิน เลิกกันไปนานแล้วด้วย ..
เจ็บดีนะครับ.....วันดีๆ ที่น่าจดจำของผม
.....
..
ฟุ๊บ!!ผมเควี่ยงโทรศัพท์ทิ้งจนหน้าจอแตกละเอียด!!
Airlin Part
ถ้าถามว่านอนหลับมั้ย มันก็หลับนั่นแหละแต่ไม่สนิทเลยแทบจะทั้งคืน
“สาธุๆๆ ” ฉันยกมือพนมไว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพ่อ เพื่อขอให้สายหมอกอยู่กับฉันไปนานๆ
ฉันยังคงมีความหวังนะ...ว่าสายหมอกจะอยู่กับฉัน..มันจะไม่จากฉันไปไหนทั้งนั้น..
Morning.....
ฉันตื่นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อจะเดินไปดูอาการของสายหมอกที่บ้านของพี่คิน
สายหมอกกกกก...ยืน??? ยืนแล้วงั้นหรอ
“มันยืนได้แล้ว ..ยืนแล้วอะ ” ฉันดีใจจนน้ำตาแทบไหล
ที่เห็นสายหมอกยืนขึ้นและกำลังกินอาหารเหลวบำรุงกำลังที่บีกันกำลังยืนป้อนให้
“ใช่..แล้ว มันเก่งมากๆ เลยนะ ” บีกันหันมาวางกระป๋องอาหารและยิ้มให้ฉัน
“เย้ๆๆ ขอบคุณนะบีกัน ขอบคุณๆๆ ” ฉันพุ่งเข้ากอดบีกันทันอย่างดีใจจนลืมตัว ..
“เออ..” บีกันอ้ำอึ้งๆ
“จริงๆ กันเพิ่งมาถึงเองนะ...คนที่รักษาสายหมอกเกือบทั้งคืนคือ..คุณคินตาต่างหาก ” บีกันพูดไปยิ้มเขินๆ
ฉันหันไปกระโดดกอดคอม้าสุดที่รักทันที มันก็กอดตอบอย่างแสนรู้
ฉันจูบสายหมอกนับครั้งไม่ถ้วนและก็ลูบหัวลูบพุงและ แผ่นหลังอย่างดีใจ
“หมอกของพี่เก่งที่สุดเลยนะ ” ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..และกอดมันอีกที
“แล้วพี่คินไปไหนอะ ” ฉันพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอพี่คินตา..เจอแต่เข็มฉีดยา พวกถุงน้ำเกลือเก่า และก็...พวกกระป๋องเบียร์??
“เพิ่งขึ้นห้องไปเมื่อกี้นี้เอง....ดูเหนื่อยๆ และก็ น่าจะดื่มหนักอยู่นะ” บีกันมองลงต่ำไปที่พื้น ก็เห็นพวกกระป๋องเบียร์ ระเกะระกะเต็มไปหมด
“เขาไม่หลับไม่นอนทั้งคืน...ยกตัวม้าขึ้นมาฉีดยา เปลี่ยนถุงน้ำเกลือ ทำทุกอย่างอยู่คนเดียว...ถ้ากันไม่เดินมาหาตอนเช้านี่นะคุณคินเนี้ยแหละที่จะตาย ก่อนสายหมอก ” บีกันตอบไปเกาหัวไป
ฉันก็เงียบฟังบีกันอย่างคิดตาม
“หมอกนะสบายดีแล้ว แต่.. พี่คินจะเป็นไงบ้างเนี้ย ”
ฉันลูบหัวสายหมอกหนึ่งที ก่อนจะเดินสะพายกระเป๋าหนังสือเพื่อจะเดินเข้าไปในบ้าน
หมับ..บีกันจับที่หลังกระเป๋าเอาไว้ซะก่อน
“เธอจะไปไหนอะ แอริน? ” บีกันถามอย่างสงสัย
“ก็ไปดูพี่คินไง” ฉันหันไปตอบ
“ห๊ะ?? แต่กันว่า.... ” บีกันทำท่าเหมือนไม่เห็นด้วยที่ฉันจะเข้าไปหาพี่คินในห้อง
“พี่คินดูแลสายหมอกมาทั้งคืน...ฉันควรจะไปทำอะไรเพื่อขอบคุณพี่คินบ้าง ” ฉันพูดอย่างแน่วแน่
“แต่คุณคินดูเมาๆ อยู่เลยนะ..ตอนฉันมาเขายังไม่พูดด้วยเลยสักคำ..” บีกันพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
….
..
“เอาน่าๆ นายพาสายหมอกไปเดินสูดอากาศเถอะน่า..ฉันแค่จะเข้าครัวทำข้าวต้มให้พี่คินก่อน และจะรีบไปสอบแล้ว ” ฉันดูนาฬิกาที่โชว์ว่าเหลือเวลาแค่ หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น
“….” บีกันทำท่าคิดอยู่นาน..
“งั้นก็ได้...” บีกันพยักหน้าเบาๆ
“ตอนเย็นพี่จะมาหานะ สายหมอกคนเก่ง ” ฉันตีตูดมันไปเบาๆ
“ฝากด้วยนะ บีกัน ” ฉันยิ้มๆ ให้บีกันก่อนจะเดินไปเข้าบ้าน
“เออ....แอริน ” อยู่ๆ บีกันก็ตะโกนขึ้น
“ตั้งใจสอบด้วยนะ....ยังไงเธอก็ทำได้..ฉันเป็นกำลังใจให้” บีกันชูสองนิ้วให้ฉัน ก่อนจะเดินพาสายหมอกออกไป
“อ่อ.. โอเค ” ฉันก็พยักหน้าตอบอย่างร่าเริง
ฉันเดินเข้ามาในบ้านพักส่วนตัวของพี่คินตา...มันเย็นสบาย แต่เงียบสงัด
ทุกอย่างเรียบหรู ดูดีเวอร์ๆ
ฉันไม่มีเวลาเดินดูอะไรมาก เพราะต้องรีบทำข้าวต้ม
“ถือว่าเป็นสิ่งเล็กๆ เพื่อแสดงความขอบคุณของแอรินนะคะ ” ฉันตั้งใจทำข้าวต้มสุดฝีมือ ก่อนจะตักใส่ถ้วยและวางในถาดอย่างเรียบร้อย
“ฉันควรจะเอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่นอนมั้ย...ถ้าพี่คินหิวจะได้ลุกมากินได้เลย เพื่อเขาจะแฮงค์ๆ ” ฉันเอาแก้วน้ำวางลงบนถาด ก่อนจะเดินถือไปยังห้องนอนเพียงห้องเดียว ของบ้านพักตากอากาศชั้นเดียวของพี่คิน
ก๊อกๆๆ ฉันเคาะประตูเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมาเลย
“ขออนุญาตเสิร์ฟข้าวต้มนะคะ..” ฉันพูดขึ้นหน้าประตู เชิงขออนุญาต ก่อนจะย่องๆ เข้ามาในห้องนอนของพี่คิน และวางถาดข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง
ฉันก็ต้องเดินเก็บกระป๋องเบียร์ที่บี๋แบนไปทั่วห้อง
กลัวว่าพี่คินจะลงเตียงเดินเหยียบหัวฟาดพื้นเอาซะก่อน
“นี่ขึ้นมากินต่อบนห้องอีกหรอเนี้ย..” ฉันบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบมันไปทิ้งลงถังขยะทั้งหมด
ฉันหยิบกระดาษโน้ตลายน่ารักและปากกาเมจิกจากกระเป๋าเป้ เพื่อเขียนโน้ตแผ่นเล็ก แปะไว้ให้พี่คินตา
“ขอบคุณที่ดูแลสายหมอกนะคะ ..รักพี่คินที่สุดเลย.. ” ฉันแปะไว้ที่ข้างแก้วน้ำ
ก่อนจะหันไปมองพี่คินที่นอนหลับอยู่บนเตียงและห่มผ้าหนาๆ ... มือของพี่คินกำโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดเอาไว้แน่น
“พี่คินกำลังเครียดเรื่องอะไรหรอคะ? ” ฉันถามผู้ชายสุดหล่อตรงหน้าทั้งที่เขาไม่ได้สติด้วยซ้ำ
“ว่าแต่...พี่คินไม่ได้ฉีดยาผิดให้สายหมอกใช่ปะ? ” ” ฉันได้กลิ่นเบียร์แรงมากๆ จากตัวของพี่คิน แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อมองหน้าพี่คินใกล้ๆ
“หล่อกว่าพระเอกในละครที่ดูกับคุณป้าอีกนะเนี้ย ” ต่อมหื่นผู้ชายของแอรินกำเริบอีกแล้วโว้ย..
รีบไปก่อนดีกว่า..แฮะ..
“หนูไปสอบก่อนนะคะ ......ขอกำลังใจหน่อยสิ ” ฉันยืนหน้าไปพูดใกล้ เพราะคิดว่าพี่คินคงหลับสนิทแล้วแน่ๆ
ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมออกไปยืนรอรถโรงเรียน เพราะถ้าไปสาย รถโรงเรียนก็เทได้เหมือนกันนะ
.....
..
หมับ!!!ข้อมือเล็กของฉันก็โดนกระชากจนล้มลงทับตัวของพี่คินที่นอนอยู่บนเตียง
ฟุ๊บบ..
“ไม่ให้ไป!! ” เสียงของพี่คินพูดขึ้นรดต้นคอของฉัน ทั้งที่ตาของเขายังคงปิดสนิท