SO LONELY แลกรัก

SO LONELY [3] ขอบคุณร่างกายตัวเอง

@โรงพยาบาล

"คุณคะ" พยาบาลเรียกชื่อคุณผู้หญิงที่กำลังหลับด้วยภาษาอังกฤษชัดเจน เธอส่งยิ้มอย่างใจดีให้ผู้ที่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น

"คะ" จีด้าตอบกลับด้วยภาษาที่เหมือนกันแต่ต่างกันเพียงสำเนียง

"ญาติของคุณที่เข้ามาผ่าตัด ถูกย้ายไปอยู่ที่ห้องไอซียูแล้วนะคะ" หลังจากที่การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี พ่อของหญิงสาวก็ถูกย้ายให้ไปนอนรอดูอาการในห้องไอซียูต่ออีกยี่สิบสี่ชั่วโมง หากพ่อของจีด้าไม่มีอาการที่แทรกซ้อนเป็นห่วง พยาบาลจึงจะทำเรื่องย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพักฟื้นอีกรอบ และเป็นหน้าที่ของพยาบาลคนอื่นๆไป

เพียงแต่เห็นว่าหญิงสาวที่มารอ ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนสักที พอพวกเธอได้ดูเอกสารคร่าวๆก็เข้าใจแล้วว่าจีด้าไม่ใช่คนแถบนี้ เธอมาจากทวีปเอเชียคงยังไม่รู้อะไรเท่าไหร่ "ทางนู้นค่ะ" จีด้ามองไปตามมือ

"ค่ะ ขอบคุณ" หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น พร้อมพยาบาลคนนั้นที่เดินจากไป เธอเผลอหลับไปนานเท่าใดกันนะ สาวน้อยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู แทบจะบ้า! เธอเหนื่อยเพลียอะไรขนาดนี้กัน สิบชั่วโมงที่หลับไปอย่างสะลึมสะลือโดยไม่ตงิดใจสักนิดว่าตรงนี้ไม่ใช่ห้องของเธอ

ไม่แปลกหรอกพยาบาลคนนั้นคิด ด้วยความคนที่เป็นญาติผู้ป่วยได้นอนไม่เต็มอิ่ม บวกกับต้องอยู่โรงพยาบาลทั้งวัน คนที่นั่งรอจุดมุ่งหมายปลายทางย่อมเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา

สาวน้อยไล่อ่านไปตามชื่อแผนกที่ติดเอาไว้เรื่อยๆจนสายตาไปสะดุดลงที่หน้าห้อง มีชื่อพ่อของเธอติดอยู่ จีด้าจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ดังเดิม เธอพิงหัวไปกับกำแพงแต่คราวนี้ไม่หลับแล้ว ก็รอจนกว่าจะมีใครมาเรียก

ยังดีแค่ไหนที่การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ถึงจะยังรอดูอาการในห้องแห่งนี้ แต่เธอเชื่อว่าไม่นานหรอกพ่อคงจะฟื้น ด้วยฤทธิ์ยาที่ยังมีอยู่และความเพลียของคนไข้ น่าจะพรุ่งนี้เช้าเลย เพราะฉะนั้นเธอคงจะนั่งรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน พ่อตื่นมาจะได้เจอเธอเป็นคนแรก

@เช้าวันต่อมา

"ญาติคนไข้คะ" เสียงเรียกสะกิดคนที่มองต่ำอย่างเหม่อลอยให้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นดู ก็พบว่าเป็นพยาบาลคนเดิมที่เดินมาบอกเธอเมื่อคืน

พยาบาลสาวคนนั้นยื่นเอกสารมีชื่อผู้ป่วย พร้อมกับรายการที่ต้องชำระค่าใช้จ่ายในส่วนแรกให้จีด้าไปพร้อมรอยยิ้มบางๆ "แผนกการเงินอยู่ทางด้านหน้าค่ะ"

สาวน้อยรับมันมาถือเอาไว้ในมือก่อนจะไล่อ่านไปตามตัวหนังสือทีละบรรทัด ปรากฏเป็นค่าใช้จ่ายส่วนแรกที่เธอต้องไปจัดการชำระให้แล้วเสร็จในส่วนของการผ่าตัด เพราะเป็นรายได้ของแพทย์โดยตรง

จากนั้นในส่วนอื่นๆ จีด้าต้องทยอยจ่ายเรื่อยๆจนกว่าคนไข้จะออกจากโรงพยาบาล ซึ่งได้คุยกันเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว และหญิงสาวเองก็เข้าใจดี

เพราะเป็นกฎของที่นี่ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่าผู้ป่วยและญาติอาจจะหาทางบ่ายเบี่ยงหากรอจนรักษาจบ ถึงจะยังไม่เคยเกิดเคสแต่ป้องกันไว้ดีกว่าแก้ ค่ารักษาที่แสนแพงหากมีการเบี้ยวขึ้นมาจริงๆใครล่ะจะรับผิดชอบ

จีด้าลุกเดินไปยังแผนกการเงินทันที เธอควักกระเป๋าสตางค์พร้อมเงินสดที่เตรียมมาครบถ้วนยื่นให้เจ้าหน้าที่ มองตามสิ่งที่พนักงานคนนั้นกำลังตรวจนับในมือไปด้วย ต้องขอบคุณร่างกายตัวเองไหมหรือขอบคุณอาชีพอะไรดีที่ทำให้เธอได้มาจนถึงวันนี้ หากใครรู้แล้วจะเยาะเย้ยเธอก็คงจะไม่คิดอะไร ทุกคนมีสิทธิ์เลือกได้และจีด้าเองก็เลือกแล้ว

"เรียบร้อยค่ะ"

ร่างสูงเดินกลับเข้าคฤหาสน์ในเวลาแปดโมงเช้าของวัน ไบรอันในสภาพนอนเต็มอิ่มแล้วเพราะเมื่อคืนหลังจบการประชุมธุรกิจเบื้องหลังเขาก็นอนที่นั่นเลย คอนโดของเพื่อนที่นอกจากจะปล่อยให้คนเช่าซื้อแล้ว ก็มีไว้เพื่อบริการพวกเขาเนี่ยแหละ

"สวัสดีค่ะคุณไบรอัน รับอาหารเช้าเลยไหมคะ" เสียงทักทายจากแม่บ้านวัยกลางคนในชุดทำครัว เดินออกมาต้อนรับเจ้านายเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้านแล้ว

"ผมขอแค่กาแฟ" ไบรอันบอกก่อนจะเดินขึ้นข้างบนไปเพื่อไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานเขาก็ลงมานั่งที่โต๊ะกินข้าวพร้อมอาหารเช้าง่ายๆอย่างกาแฟดำ โน๊ตบุ๊คคู่ใจถูกเปิดขึ้นอย่างไว ก็บอกแล้วไงว่างานพวกเขามันรัดตัว

"ไงจ๊ะลูกชายแม่" เสียงทักทายของผู้ที่เข้ามาใหม่ฉุดรั้งคนที่กำลังจิบกาแฟให้เงยหน้าขึ้นมอง

"แม่!"

"หื้ม.. จำแม่ได้ด้วย" คุณมาลีเดินเข้ามาหอมแก้มลูกชายทันที ไม่เจอหน้าคร่าตามากี่วันแล้วลูกชายคนนี้

"โถ่แม่ครับ" ยอมรับว่าเขาไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว นี่แม่เขาคงทนไม่ไหวจึงลงทุนนั่งรถมาหาเองเลย

"ดูซิ สภาพแบบนี้ทำงานหนักมากใช่ไหม" มือนุ่มของหญิงวัยกลางคนจับใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายที่ดูซูบลงไปหันซ้ายหันขวาอย่างเมียงมอง

"ก็ไม่เชิงครับ แล้วแม่มาได้ยังไง" เขาคว้าแม่เข้ามากอดทันที เขาเองก็คิดถึงท่านไม่ต่างกัน ว่าจะไปหาคราใดก็มัวแต่ยุ่งเรื่องงาน

"ขับรถมาเองไง"

"แม่!"

"ไม่รู้ล่ะ ถ้ายังไม่กลับไปนอนที่บ้านกับแม่ แม่ก็จะขับรถมาหาลูกแบบนี้อีก"

"โถ่ มันอันตรายครับ"

"ก็แม่คิดถึง" คนเป็นแม่ทำตาปริบๆ จนลูกชายสุดที่รักยิ้มออกมากับท่าทางอ้อนๆ ทันที

"หึหึ" แบบนี้เขาคงต้องหาเวลากลับบ้านบ้างแล้วล่ะ แม่เขาชอบทำอะไรให้นึกไม่ถึงอยู่เรื่อยเลย หากวันใดวันหนึ่งเกิดเขามีอารมณ์จนเผลอพาผู้หญิงเข้ามานอนที่นี่ ความลับคงได้แตกเป็นแน่แท้

รายนี้ยิ่งชอบห้ามเสียด้วย คฤหาสน์เก่าแก่ที่ตระกูลของเขามีมายาวนานแต่ไร้คนอยู่อาศัย ไบรอันเลยถือโอกาสนี้ขอพ่อกับแม่มาอยู่เสียเลย หากวันใดที่เขามีงานเร่งด่วนจะได้ไปทัน

นานเท่าใดแล้วกันที่เขาไม่ได้กลับบ้าน ไบรอันผู้สันทัดความโดดเดี่ยวในบางเวลา แต่หากมีกิจกรรมสังสรรค์เขาก็ไม่บ่ายเบี่ยงเช่นกัน คราใดที่เขาต้องการความเงียบสงบก็เห็นจะมีแต่คฤหาสน์เก่าแก่หลังนี้แหละเป็นที่พึ่ง

........................................................................................

พี่จะเอาใครมาเหรอคะ