SO LONELY [10] ฉุนเฉียว

1256 Words

"สามสิบนาที" ไบรอันรออยู่ในห้องพักของตัวเองมาราวครึ่งชั่วโมงได้แล้ว เขายังไม่เห็นวี่แววว่าหญิงสาวจะโผล่หัวมาเลย ยังไงกัน เวลาเขามันมีค่ามากนัก ทำไมจีด้าถึงดูชักช้าเพียงนี้ เมื่อไหร่จะถึงสักที ในความที่รอนาน ทั้งที่มันน่าจะใช้เวลาเดินทางเพียงแค่สิบห้านาทีก็ถึง ทำให้ไบรอันต่อสายหาคนขับรถที่บ้านทันที (ครับคุณไบรอัน) "อยู่ไหนแล้ว" (อยู่บ้านแล้วครับ) "ว่าไงนะ! ทำไมยังไม่ออกมา" นี่เขารอมาเป็นเวลาสามสิบนาทีแล้วยังบอกว่าอยู่บ้านเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ (เอ่อ..ผมส่งคุณผู้หญิงถึงโรงพยาบาลแล้วนะครับ เสร็จแล้วก็กลับมาเลย) พอเจ้านายโทรมาบอกเขาก็รีบวิ่งรถในทันที และก็เห็นว่าคุณคนนั้นเดินเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว ยังไม่เจองั้นเหรอ "อืม แค่นี้" แค่วันแรกก็ทำเอาเขาหัวเสียซะแล้วสิ ไบรอันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะไปเตรียมตัวเข้าห้องผ่าตัดช่วงบ่าย ไม่มีความหมายเลยเวลาที่เสียไป เขายังไม่ได

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD