วันนี้เป็นวันหยุด ฉันมีนัดกับเดล พวกเราต้องเข้าไปส่งข้อมูลที่กองประกวด กองประกวดอะไรน่ะเหรอ? จำที่เดลเคยทักมาบอกได้ไหมล่ะ ฉันเองก็รับปากไปเรียบร้อยแล้วก้วยตอนนั้น พอตอนนี้สภาพจิตใจไม่พร้อมแต่ก็ยังต้องรับผิดชอบกับคำพูดของตัวเอง วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่เช้า ออกกำลังกายตามปกติ อาบน้ำแต่งตัว แล้วออกจากบ้านตรงมาเจอกับเดลที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ กองประกวด ฉันไปตามโลเคชั่นที่เดลส่งมาให้น่ะ
“ช่วงนี้รู้สึกแกดูเหม่อๆ เชื่องๆ ช้าๆ แปลกๆ นะเป็นอะไรหรือเปล่า” ระหว่างอยู่บนแท็กซี่เดลก็ถามขึ้นมา นี่ฉันแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอ ก่อนหน้านี้แม่ก็ทักเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
“เปล่า” ฉันไม่อยากพูดพล่ามเพ้อเจ้อให้เดลฟัง ถ้าเดลทำท่าจะรับฟัง ฉันมั่นใจเลยว่าไอ้ความอัดอั้นตันใจที่สะสมอยู่ในใจมันต้องระเบิดเปรี้ยงออกมาแน่
“เราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรแกบอกฉันได้นะ” โมเดลพูดพร้อมทั้งเอามือมาจับมือฉัน วินาทีนั้นความเข้มแข็งที่ฉัน
