อย่าหายไปไหนเลยนะ
1274 Words
ชีวิตฉันเหมือนมีโลกสองใบที่ต้องใช้ชีวิต ใบแรกคือโลกที่ต้องอยู่เพราะดันมาเกิดที่นี่ ต้องมาใช้ชีวิตเป็นคนอ้วนโง่ๆ ที่ไม่มีจุดเด่นอะไรเลย กับอีกใบคือโลกจินตนาการที่มีสายลมคอยให้กำลังใจอยู่ ทำให้ฉันอยากใช้ชีวิตต่อใบบนโลกใบแรก และเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันรู้สึกไร้ค่า ก็แค่หลับตานึกถึงโลกใบที่ 2 ฉันก็จะข้ามผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดี แต่วันนี้ เรื่องที่เจอดูจะหนักหาสาหัสเหลือเกิน เดลไม่สบายและมาวิ่งกับฉันไม่ได้ฉันเลยต้องไปวิ่งคนเดียว แล้วเรื่องที่ฉันพยายามจะก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้มาโดยตลอด ก็เกิดขึ้นมาเพื่อลองใจฉันอีกครั้ง ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งอยู่นั้น มีกลุ่มเด็กมัธยมหัวเกรียน ขับรถมาล้อเลียนฉัน ด้วยคำพูดต่าง ๆ นานา เปรียบฉันเป็นหมู เป็นช้าง เป็นฮิปโป แม้ว่าฉันจะพยายามอดทนอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายฉันก็พ่ายแพให้กับคำพูดพวกนั้น และวิ่งกลับบ้านมาพร้อมกับน้ำตา ฉันร้องไห้ตั้งแต่กลับมาถึง จนตอนนี้ ถึงเวลาที่สายลมจะโทรมาหาแล้ว ฉันก้ยังไม่หยุด
“ ฮึก...เด็กผู้ชายพวกนั้นรู้เรื่องที่ฉะ...ฉันจะลดความอ้วน ฮึก ก็พากันมาแกล้งฉัน ฮือ...ล้อฉันสารพัด แถมยังบอกอีกว่าฮึก ยะ...อย่างฉันน่ะ ถ้าอยากจะลดจริงๆ ฮึกคะ...คงต้องรอมนุษย์สูญพันธุ์ถึงจะผอม” ฉันเล่าไปก็ร้องไป เหนื่อยและเบื่อเต็มที่กับเรื่องพวกนี้ ทำไมโตขนาดนี้แล้วยังต้องมาเจอการดูถูกและล้อเลียนรูปร่าง ปมด้อย เหมือนตอนเด็กๆ การล้อจุดบกพร่องคนอื่นนี่มันสนุกยังไง อยากรู้จริงๆ
“เธอก็อย่าไปฟังสิ พวกมันอยากพูดอะไรก็ปล่อย” บางครั้งเขาก็เข้าใจ แต่บางครั้งเขาก็ดูจะไม่เข้าใจฉันเลย
“มันทำให้ฉันเสียความมั่นใจน่ะสิ” นั่นแหละเหตุผลที่สำคัญที่สุดเชียวล่ะ ฉันแค่อยากมีความมั่นใจพออะไร ๆ มันเริ่มจะดี ทำไมมันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันแค่อ้วน ฉันไม่ได้ฆ่าใครตายสักหน่อย
“แล้วที่ฉันคอยให้กำลังใจเธอ มันปกป้องเธอจากคำพูดพวกนั้นไม่ได้เลยเหรอ?
“....” นั่นสินะ แล้วคำพูดของสายลมที่คอยให้กำลังใจฉันล่ะ มันยังไม่มีผลมากกว่าคำดูถูกเหรอ ? ฉันพยายามจำทำความเข้าใจกับตรงนี้นะ แต่ไอ้การโดนล้อเลียน ดดนดูถูกนั่มันก็ปมที่มัดแน่นอยู่ในใจมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน
“ ใครจะว่าเธอสักกี่ร้อยหรือกี่ล้านคน ถ้าเธอไม่เก็บมาใส่ใจซะอย่าง มันก็แค่เสียงที่เปล่งออกมาอย่างไร้ความหมาย เหมือนกันกับคำพูดของฉันที่คอยให้กำลังใจเธอ ถ้าเธอไม่เก็บมันไปใส่ใจ มันก็แค่คำพูดที่เปล่งออกมาเป็นเสียงที่ไร้ความหมายเหมือนกัน”
“ไม่นะ!! ฉันน่ะเก็บทุกคำพูดของเธอมาเป็นกำลังใจเลย”
“แล้วมันยังไม่พอที่จะปกป้องเธอจากคำดูถูกเหรอ?” พูดไม่ออกเลยแฮะ นั่นสินะทำไมฉันต้องมองแต่คำพูดที่มันบั่นทอนตัวเองอยู่ทุกทีเลย ทั้งที่มีทั้งเดลแล้วก็สายลมที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ แม่เองถึงไม่เคยพูดให้กำลังใจ แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าที่ฉันอ้วนสักหน่อย ทำไมฉันจิตตกกับคำพูดพวกนี้ง่ายจังเลย
“ก็....”
“ลองเดินไปที่ผนังบ้านสิ “ ห้ะ? ระหว่างที่กำลังสับสนอยู่ อยู่ๆ สายลมก็พูดแบบนั้นขึ้นมา คงไม่ได้สร้างประตูมิติให้ฉันเดินผ่านกำแพงเข้าไปหาเขาได้หรอกนะ
“เอามือไปแตะมันนะ แล้วค่อย ๆ ขยับเข้าไปยืนชิดที่ผนัง” เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ยคนเสียใจอยู่นะเว้ย!! แต่ฉันก็บ้าไปกับมัน ลุกขึ้นเดินไปเอามือแตะๆ คลำๆ ผนังดู
“ทำหรือยัง” ให้ฉันทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ ฉันก็ยื่นมือไปแตะ ๆ ตามที่เขาสั่ง เพราะยัง งง ๆ และไม่เข้าใจว่าเขาให้ฉันทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ทำไม
“อื้อ ทำแล้ว แล้วไงต่อ” พอฉันเอามือแตะผนังแล้ว ฉันก็บอกกับเขาไป
“ค่อย ๆ เอาหัวเข้าไปซบที่ผนังสิ” มันจะแกล้งอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย ชักจะไม่ไว้ใจแล้วนะ
“จะบ้าเหรอ ให้ฉันทำอะไรเนี่ย”
“ฉันก็กำลังกอดเสาอยู่เหมือนกัน ตอนนี้มันชนอยู่ที่อกฉัน เป็นตัวแทนเธอไง ส่วนผนังบ้านเธอก็เป็นตัวแทนฉัน” อะไรของแกเนี่ยไอ้มนุษย์ต่างดาวบ้า ฉันเผลอหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตายังนองหน้าอยู่แบบนั้น ก็มันตลกนี่นาคนบ้าอะไรกอดเสาซบผนัง คิดได้ยังไง ไอ้มนุษย์ต่างดาวบ้า
“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม” รู้สึกขำต่างหากล่ะ
“อื้อ”
“ฉันก็ทำได้เท่านี้แหละ เราไม่ได้อยู่ใกล้กันนี่ ก็ต้องหาตัวแทนไม่ใช่หรือไง” มนุษย์ต่างดาวมันต้องมีมุกอ่อยเบอร์นี้เลยเหรอ มันจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่มันทำน่ะ ทำให้ฉันหลงรักมันจนจะเป็นบ้าแล้ว
“ขอบใจนะ ที่เข้าใจฉัน แล้วยังปลอบใจฉันอีก ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน”
“ อย่าคิดทำร้ายตัวเองก็พอ ไม่ว่าจะความคิด คำพูด หรือการกระทำ ถึงไม่มีฉันถ้าเธอไม่ดูถูกตัวเอง คำพูดไหนมาจากใครมันก็ทำร้ายเธอไม่ได้ทั้งนั้น”
“ ไม่พูดแบบนี้สิ ฉันมีนายอยู่จนชินแล้วนะ” ฉันรู้สึกใจหวิว ๆ เลยขนาดแค่เขาพูดขึ้นมาเฉย ๆ นะ ฉันกลัวจริง ๆ นะ กลัวว่าถ้าวันนึงเขาหายไปแล้วจริง ๆ ฉันจะอยู่ต่อยังไง ชีวิตฉันในตอนนี้ขาดเขาไม่ได้แล้วจริง ๆ
“ฉันก็แค่บอกน่ะ”
“นายสัญญาได้หรือเปล่า ว่าจะไม่หายไปไหน” ใจฉันตอนที่ร้องขอให้เขาสัญญามันโคตรจะรู้สึกเจ็บ มันเจ็บทั้งที่ไม่ก็ไม่น่าจะต้องเจ็บ ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังบอกลายังไงก็ไม่รู้
“ฉันจะหายไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้ รู้แค่ฉันไม่อยากให้นายหายไปไหนทั้งนั้น”
“ แต่อนาคตมันคือสิ่งที่ไม่แน่นอนนะ” เนี่ยยิ่งฟังคำพูดเขาฉันก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าใจหาย เขาไม่ได้กำลังจะบอกลาใช่ไหม
“ถ้านายหายไปฉันจะรอ รอจนกว่านายจะกลับมา รอจนกว่าจะแน่ใจว่านายจะไม่กลับมาแล้วจริงๆ”
”ฉันจะพยายามทำทุกทาง ให้ได้อยู่กับเธอไปให้นานที่สุดนะ”
”นานแค่ไหนเหรอ”
”นานที่สุด ที่มนุษย์ต่างดาวคนนึงจะทำเพื่อใครสักคนได้” ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างฉันกับสายลมตอนนี้มันคือความสัมพันธ์บ้าบอคอแตกอะไร แล้วก็ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ไปได้นานแค่ไหน รู้ก็แค่...ตอนนี้มันทำให้ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน ฉันขออธิษฐานกับดาวทุกดวงบนท้องฟ้า ได้โปรดอย่าพรากสายลมคนนี้ไปจากฉันเลย เขาคือกำลังใจที่ดีที่สุด เท่าที่ชีวิตของคนอย่างฉันจะเคยมีมา
- Writer
