เจ้าชายคาริมพยักพระพักตร์รับรู้ ก่อนจะตรัสสั่งออกมาด้วยสุรเสียงแผ่วเบาไม่แพ้กัน
“พอมันเข้ามาแล้ว เจ้าอยู่เฉยๆ เราจะจัดการสั่งสอนมันเอง”
องครักษ์รามีลไม่มีโอกาสรับคำเจ้าเหนือหัว เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องบรรทมก็ถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนจะเห็นนักฆ่าในชุดสีดำสนิทก้าวเข้ามาในห้องบรรทม
เจ้าชาคาริมมองเห็นนักฆ่าได้ด้วยอุปกรณ์เช่นเดียวกันที่เหล่าองครักษ์และองครักษ์รามีลใช้อยู่ในขณะนี้ เมื่อเห็นนักฆ่าซึ่งตัวค่อนข้างเล็กกว่าที่ทรงคิดไว้มาก ก็ยิ้มเยาะอยู่ในใจ
‘ไม่มีนักฆ่าให้เรียกใช้งานอีกแล้วหรือ ท่านลุงจึงส่งนักฆ่าตัวเท่ามดมาฆ่าหลาน คิดหรือว่านักฆ่าตัวแค่นี้ จะทำให้หลานระคายเคืองได้’
เจ้าชายคาริมเฝ้ามองอยู่เงียบๆ ดวงเนตรคมกล้าจับจ้องมองไปยังนักฆ่าร่างเล็กอย่างไม่กะพริบตา และเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินตรงไปยังเตียงนอน ในมือมีมีดคมกริบถืออยู่ด้วยก็ยิ่งหัวเราะเยาะอยู่ในใจ
‘หวังว่าเจ้าคงฆ่าเราได
