จินเฉิงอู่นั่งนิ่งไม่แม้แต่จะชายตามองแม้เพียงนิด โยวเสวียนไม่พอใจอย่างยิ่ง
“ท่านอ๋องโกรธโยวเสวียนที่ยอมเป็นของฝ่าบาทใช่หรือไม่ เช่นนั้นโยวเสวียนมีแผนการบางอย่างที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน”
เฉิงอู่แกะมือโยวเสวียนออก
“อย่าได้เย็นชากับโยวเสวียนเลย โยวเสวียนรักท่าน”
น้ำเสียงเศร้าสร้อยจริงจัง
“พอได้แล้วสิ่งที่เจ้าเรียกว่า.. ความรัก...มันทำให้ข้าหวาดกลัว”
“เช่นนั้นต่อไปโยวเสวียนเชื่อฟังท่านอ๋องทุกอย่าง รอก่อนรออีกไม่นาน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม โยวเสวียนรู้ท่านอ๋องต้องการบัลลังก์ โยวเสวียนยินดีนำมันมาให้ท่าน เราสองจะครองคู่กันตลอดไปขอเพียงท่านอ๋องลืมเลือนนางไปเสีย ตอนนี้ท่านพ่อดูแลทั้งกองทัพและองครักษ์ง่ายดายเพียงพลิกฝ่ามือก็สามารถนำบัลลังก์มาวางไว้แทบเท้าท่านอ๋อง”
“เจ้าเสียสติไปแล้วโยวเสวียน จินเฉิงหวางไว้ใจเจ้ามอบความรักมอบทุกอย่างให้เจ้า แต่เจ้ากลับคิดหักหลังเขา เจ้าไม่ได้มีความรักที่แท
