“ แม่ “ เด็กนักเรียนวิ่งเข้าไปหาคนเป็นแม่ ที่นั่งรออยู่หน้าบ้าน บ้านของเราสองคน
“เดี๋ยวล้ม วิ่งเป็นเด็ก “ แม่ดุออกมา แต่ยิ้มกว้าง อย่างมีความสุข บ้านจะเล็กจะใหญ่ไม่สำคัญเลยสักนิด เพราะบ้านก็คือ คนที่อยู่ด้วยกันต่างหาก
เด็กนักเรียนถอดรองเท้าคู่เก่าออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน มองพัดลมตัวใหม่สีชมพู กับ ที่นอนปิคนิคอีกอัน
“แม่ เอามาจากไหน “
“นายให้มา เป็นของขวัญขึ้นบ้านใหม่ “
มือบางแกะถุงที่นอนปิคนิคออก แล้วปูนอนทันที สังกะสีใหม่เอี่ยม ไม่รั่วไม่ผุไม่พัง ผนังเป็นไม้อัดเต็มแผ่น ไม่ปุไม่ปะ แบบบ้านหลังเก่า มีประตู ปิดแน่นหนา และมีช่องว่างระบายลม ด้านบน เท่านี้พอแล้ว พอแล้วจริงๆ
“เดี๋ยวนายเค้ากลับมา ไปขอบคุณเค้าด้วยนะลูก “ แม่บอกเสียงเปี่ยมสุข แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ บ้านหลังใหม่ ชีวิตใหม่ที่มีกันสองคนแม่ลูก หวังว่าจะสงบสุขและร่มเย็นกว่าที่เคยเป็นมา
รถกะบะของนายขับเข้ามาในช่วง
