รักร้ายของนายเสือ

อดทน

“ เมื่อคืนมีอะไรกันเสียงดัง “ นายที่กำลังชงกาแฟใส่แก้ว ถามหัวหน้าคนงาน ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ไอ้อ่อนครับนาย เมา อาละวาด “ หัวหน้าคนงานตอบตรง แล้วก้มหน้าลง เพราะกลัวถูกตำหนิ หลังเลิกงานจะมีการดื่มอยู่แล้ว เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่นายอ่อน คือ เมาทุกวัน

“เวลาให้แดก ก็มีปัญหา เวลาไม่ให้แดกก็มีปัญหาอีก “ คนที่ได้ยินเสียงทะเลาะเมื่อคืน รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา อย่างไม่มีเหตุผล แล้วมองออกไปข้างนอก หน้าต่าง เห็นแผ่นหลังของเด็กสาวในชุดนักเรียน เดินก้มหน้าก้มตาออกไปจากแคมป์ ตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงดี

“วันนี้เทปูนชั้น15ให้เสร็จเรียบร้อย ก่อฉาบตรงแผนที่วางเอาไว้ เดี๋ยวฉันจะตรวจงานตอนเย็น “

นายสั่งหัวหน้างาน ให้ควบคุมงานให้ดี ถ้านายไปตรวจ แล้วไม่ดี เจอจุดบกพร่อง ต้องแก้ไข นายด่าเปิงแน่นอน ดังนั้น หัวหน้าจึงต้องรับคำสั่ง ไปถ่ายทอด อีกที

คนงานกว่าเจ็ดสิบคนทั้งชายหญิง ยืนรอรับคำสั่ง และเช็คชื่อ ประจำวันก่อน8โมงเช้า คนงานมีหลากหลายวัย ตั้งแต่วัยรุ่น ไปจนถึงวัยกลางคน และวัยเกือบจะหกสิบก็มี

นายอ่อน ชายวัยสามสิบเจ็ดปี ที่ทำงานหนัก มาตลอด และดื่มเหล้าทั้งวัน จึงดูแก่กว่าอายุจริง ยืนอยู่ปะปนกับเพื่อนร่วมงาน หัวหน้างานมองดูใบหน้าแดงก่ำ แต่เช้า แล้วส่ายหน้าออกมา

“อ่อน อย่าเมาในเวลางาน แล้วคืนนี้ อย่าให้ได้ยินเสียงอีกนะ “

“ครับ ลูกพี่ “ เสียงตอบรับเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าลง อีสองแม่ลูก ทำให้กูโดนแต่เช้า

เสียงเครื่องจักร เสียงตอกไม้ เสียงเพลงลูกทุ่ง ดังตั้งแต่เช้า คนงานก่อสร้าง ที่มาจากจังหวัดเดียวกัน อพยพเข้ามาทำงาน ตามที่นายเสือ ทาบทามและพาเข้ามาทำงาน ผู้รับเหมา ที่รับเหมาก่อสร้างโครงกราขนาดใหญ่ มีคนงานในปกครอง มากกว่า 70คน หมุนเวียนกันอยู่ในแคมป์คนงาน ที่สร้างขึ้น มาชั่วคราว แต่มั่นคงและแข็งแรงเพียงพอ สำหรับ การอยู่อาศัย เด็กบางคน ตามพ่อแม่มาอยู่ที่นี่ ทำให้แคมป์นี้ มีคนอื่นอยู่รวมกัน นับร้อยคนได้

ตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่ ที่ถูกปรับมาเป็นห้องพักของผู้รับเหมา ตั้งอยู่ด้านในของแคมป์คนงาน ใบหน้าคมดุ ของชายวัยสามสิบห้า ยืนมองหนวดเคราของตัวเอง แล้วส่ายหน้า

“เอาไว้ก่อน ขี้เกียจโกน “ คนที่รีบไปธุระ สวมเสื้อยืดสีเขียวเข้ม กับ กางเกงยีนส์ตัวเก่า รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าสีดำ เดินมาสตาร์ทรถกะบะ แล้วขับออกจากแคมป์ไป

พนักงานธนาคารมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สวมหมวกสีดำ สะพายกระเป๋า เดินเข้ามาในธนาคารในช่วงบ่าย ที่ไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการมากนัก มือที่ล้วงในกระเป๋า หยิบของบางอย่างออกมา แล้ววางลงที่เค้าเตอร์

สมุดบัญชีที่เขียนในถอนเงินเอาไว้เรียบร้อย ถูกยื่นให้ พร้อมกับ ใบหน้าคมดุ ที่มองหญิงสาว ตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ คุณสุรสีห์ “

ลูกค้าของธนาคารที่มีเงินหมุนเวียน เดือนละหลายล้านบาท ถูกทักทายอย่างมีไมตรี รูปลักษณ์ที่ดูดุดัน กับเสื้อผ้าธรรมดาที่สวมใส่ ขัดกับยอดเงินในบัญชีที่มีติดบัญชีกว่า สามล้านบาท และจะมีเงินเข้าออก แบบนี้ เสมอ

“วันนี้เบิกห้าแสนหรอคะ “ พนักงานสาว ถามชวนคุย ระหว่างที่รอให้เครื่องนับเงิน

“ครับ “ เจ้าตัวตอบเสียงเรียบ แล้วมองเงินที่ถูกนับ ตาไม่กระพริบ แล้วรับเงินแบงก์พันมาสี่ปึก ก่อนจะขอแลก เป็นแบงก์ร้อย และ แบงก์ย่อย อีกครั้ง เพื่อจะนำเงิน ไปจ่ายค่าแรงคนงาน วันนี้

“เอวา ทานข้าวกลางวันแล้วหรอ “ เด็กสาวชั้นมอหก พยักหน้ากับเพื่อน ที่ถามไถ่ คนที่ห่อข้าวมากินทุกวัน ใช้เวลาทานข้าวให้เร็วที่สุด หลังจากเพื่อนๆ ออกไปพักหมดแล้ว

ข้าวไข่ดาวที่แม่ทำมาให้ ไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับเอวา แต่เป็นเรื่อง น่าขำ สำหรับเพื่อนบางคน ที่ชอบดูถูกคนอื่น ดังนั้น ถ้าไม่อยากมีปัญหา ก็แค่เลี่ยงไป

“เราไปห้องสมุดก่อนนะ “ คนที่ไม่อยากคุยกับใคร เดินเลี่ยงไปที่ห้องสมุดทันที หลังจากที่เพื่อนๆ ทยอยเดินกลับมาจากโรงอาหาร เพื่อกลับมาคุยเล่นกัน ในห้องเรียน

อาจารย์บรรณารักษ์ มองเด็กสาวที่ค่อนข้างเงียบขรึม เก็บตัว แล้วอดสงสารไม่ได้ เดินตรงไปหา คนที่กำลัง อ่านหนังสือ นิตยสารอยู่

“เอวา ครูมีคุ้กกี้ เยอะมาก เอวาช่วยครูหน่อยได้ไหม “ คุ้กกี้ ห่อเล็ก และ ขนมปังอีก2-3ชิ้น อยู่ในถุงกระดาษสีน้ำตาล เด็กสาว มองของในถุง แล้วมองหน้าครู

“เค้าซื้อมาฝาก ครูทานไม่ไหวหรอก ฝากเอวาหน่อยนะ “ คุณครู ที่เห็นนักเรียนคนนี้แทบทุกวัน ยื่นขนมให้ ตามกำลังของตัวเอง แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม คนที่ได้รับถุงขนมมา แอบอมยิ้มอย่างมีความสุข ที่วันนี้ มีของอร่อย กลับไปฝากแม่

ฝนที่ตกลงมาในตอนบ่ายทำให้รถติดขนาดหนัก คนที่ขับรถไปธนาคาร ตัดสินใจขับรถเข้าไปในตลาดเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว

นักเรียนชั้นมอหก กำลังจะกลับบ้านก่อนชั้นอื่น เพราะมีนักเรียนชายหลายคน ต้องไปเรียน รด. ดังนั้น โรงเรียนจึงปล่อยให้กลับบ้าน ก่อนเวลา

ร่างบอบบาง สะพายกระเป๋านักเรียน ถือถุงขนมลงจากรถสองแถว เดินไปตามทางเดินไปที่แคมป์คนงานที่เป็นที่พักอาศัย น้ำท่วมขังทำให้รถที่ขับมา เหยียบน้ำกระเด็นจนชุดนักเรียน เปื้อนไปหมด

“โว้ย ขับเบาๆดีดีไม่เป็นหรือไง ไม่เห็นคนเดินหรอ “

เสียงตะโกนด่า ไล่หลังไป ทำให้คนที่ขับรถ ผ่านมาเห็นพอดี แอบยิ้มออกมาแล้วชะลอรถอย่างช้าที่สุด ก่อนจะขับเข้าไปในแคมป์คนงาน

“นายมาแล้ว “ เสียงตะโกนบอกกันเป็นทอดๆทำให้คนที่นั่งสูบยาเส้นกันอยู่ ลุกขึ้นทำงาน อีกๆไม่นานก็จะเลิกงาน และรับเงินค่าแรง

คนงานที่แคมป์นี้รู้ดีว่า นายเสือจ่ายเงินตรงทุกวัน เงินวีคออก ทุกวันที่1และ วันที่16 ไม่มีออกช้า ไม่เลท ไม่ข้ามวัน เหมือนที่อื่น จ่ายทุกวันที่ตกลงกันเอาไว้ และหากใคร ติดขัด ขัดสน มีเรื่องต้องใช้ นายก็ให้เบิกล่วงหน้า ได้ตามสมควร

เด็กนักเรียนที่กลับบ้านเร็ว ยกมือไหว้ ลุงป้าน้าอา ที่คุ้นหน้าตุ้นตากันดี ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านหลังเก่าแล้วยื่นถุงขนมให้แม่ ที่นั่งเย็บริบบิ้นพวงมาลัยอยู่

“แม่ ขนมจ้ะ “ ลูกสาวหยิบขนมห่อเล็กออกมาจากถุง ยื่นให้แม่

“ซื้อมาทำไม เปลืองเงิน “ คนเป็นแม่บ่นเสียงเบา มองขนมในมือตัวเอง แล้วมองลูกสาว

“ครูให้มาจ้ะ ไม่ได้ซื้อ “ ลูกสาวบอกแม่ แล้วเเกะขนมทันที

“กินเลยแม่ ถ้าแม่ไม่กิน หนูก็ไม่กิน “ ลูกสาวบอกกับแม่