เอาจนเบื่อแล้วเขี่ยทิ้ง
1586 Words
"มาถูกรึเปล่าเนี่ย" มองคอนโดสูงตรงหน้าสลับกับแผนที่ในโทรศัพท์ ถ้าตามที่ปืนส่งให้ก็มาถูกแล้วนะ แต่มันใช่จริงๆ ใช่มั้ย พนักงานผับจะอยู่คอนโดหรูเป็นสิบสิบล้านขนาดนี้เลยหรอ
ฉันยังไม่ลงจากรถเพราะคิดว่าตัวเองน่าจะมาผิด ตั้งใจจะกดโทรออกหาอีกคนเพื่อถามที่อยู่อีกครั้ง แต่ก็ดันมีคนมาเคาะกระจกรถเสียก่อน แล้วคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่ฉันกำลังจะโทรหานั่นแหละ
ก๊อก ก๊อก
"ไม่ลงหรอครับ" ปืนเอ่ยถามทันทีเมื่อฉันลดกระจกลง พร้อมกับส่งยิ้มสดใสมาให้
"ปืนอยู่ที่นี่จริงๆ หรอ"
"ครับ พี่รินมีอะไรรึเปล่าทำไมทำหน้าแบบนั้น" ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าแบบไหนอีกคนถึงกับต้องเอ่ยทัก รู้แค่ว่าทุกอย่างมันดูไม่สมเหตุสมผลเต็มไปหมด
"ที่พูดพี่ไม่ได้ดูถูกนะ แต่แค่สงสัยว่าพนักงานผับอยู่คอนโดแพงขนาดนี้เลยหรอ"
"อ่อ" ปืนหัวเราะน้อยๆ มองมาที่ฉันด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนผู้ใหญ่ที่เจอเด็กตั้งคำถามแปลกๆ "คอนโดแม่นะครับ ปืนไม่มีปัญญาซื้อเองหรอก"
"ไม่ใช่สาวที่ไหนซื้อให้ใช่มั้ย" หรี่ตาถามอย่างจับผิด ถ้าไม่มั่นใจว่าคอนโดนี้เป็นของใครฉันจะไม่ลงจากรถเด็ดขาด จริงอยู่ที่ปืนมีรูปร่างหน้าตารวมถึงผิวพรรณที่ดีราวกับลูกคุณหนู จนพาลให้คิดว่าเขาคงเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่สักตระกูล แต่ความคิดมันก็ย้อนแย้งกับการที่เขาไปรับจ้างทำงานผับก็เลยตัดประเด็นนี้ทิ้งไป ไม่ได้สนใจที่ไปที่มาของปืนมากนัก แต่พอมาเห็นว่าเขาอยู่คอนโดหรูขนาดนี้ คิดว่าตัวเองพลาดมากที่ไม่ได้เช็กประวัติเขาให้ดีกว่านี้
"ไม่มีสาวที่ไหนซื้อให้หรอกครับ คอนโดแม่จริงๆ ถ้าพี่รินไม่เชื่อ ปืนโทรถามแม่ให้ก็ได้นะ" เจ้าตัวหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง เห็นดังนั้นจึงรีบคว้ามาไว้ในมือ นี่ก็เหมือนกัน...พึ่งสังเกตได้ไงว่าเขาใช้โทรศัพท์หรูขนาดนี้ แกพลาดไปหลายอย่างเลยนะรินดา!
"ไม่ต้องหรอก เชื่อก็เชื่อ" ไหน ๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ขึ้นไปดูข้างบนหน่อยจะเป็นไร ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่
"งั้นเราขึ้นข้างบนกันเลยมั้ยครับ ตรงนี้ร้อน"
"ไปสิ" ลงจากรถยื่นโทรศัพท์คืนร่างสูงก่อนเดินตามหลังเขาเข้ามาด้านใน พนักงานประจำเคาน์เตอร์เห็นเราเดินมาก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ได้แต่คิดในใจว่าพนักงานที่นี่มารยาทดีจัง ที่คอนโดฉันยังไม่รีบลุกไหว้ลูกบ้านขนาดนี้เลย
พอเข้าลิฟต์มาได้ปืนก็กดไปที่ชั้นยี่สิบแปดซึ่งน่าจะเป็นชั้นบนสุด เพราะตัวเลขบนแผงมีถึงแค่ชั้นที่ว่าเท่านั้น ฉันหันมองเสี้ยวหน้าคมอย่างค้นหาคำตอบ ตอนที่รู้ว่าเขาอยู่คอนโดหรูขนาดนี้ก็แทบไม่อยากจะเชื่อแล้วนะ แต่นี่ยังอยู่ชั้นบนสุดอีก...เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่
"มองปืนมีอะไรรึเปล่าครับ"
"กำลังคิดว่าปืนเป็นใคร"
"ปืนก็เป็นปืนไงครับ ปืนเด็กน้อยของพี่ริน" คนตัวสูงโอบเอวฉันเข้าหา ก้มหน้าลงหอมแก้มกันฟอดใหญ่
ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเมื่อถึงจุดหมาย ฉันลากสายตาสำรวจทันทีเมื่อเดินออกมาได้ ชั้นนี้กว้างมากมีพื้นที่นั่งเล่นที่ทำเป็นสวนหย่อมขนาดย่อมดูร่มรื่น คนที่สามารถใช้งานส่วนนี้ได้ก็คงเป็นคนที่อาศัยอยู่บนชั้นนี้เท่านั้น เป็นอะไรที่ไพรเวทสุดๆ แล้วที่ทำให้อึ้งไปกว่านั้นก็คือทั้งชั้นมีแค่สองห้อง!
"เข้าห้องกันครับ" ปืนคงเห็นว่าฉันเอาแต่ยืนนิ่งจึงเดินเข้ามาหา ก่อนจับมือเดินเข้าห้องพร้อมกัน ข้างในกว้างมาก...กว้างกว่าคอนโดที่ฉันอยู่หลายเท่า เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้แทบจะเป็นของแบรนด์เนมเกือบทั้งหมด เดินออกมาริมกระจกก็ต้องตกใจกับสระว่ายน้ำส่วนตัวที่อยู่ติดริมระเบียง นี่มันจะเกินไปแล้ว เกินไปแล้วจริงๆ ที่เด็กมหาลัยจะอยู่คอนโดแพงขนาดนี้ได้ ราคาเริ่มต้นแค่ห้องเปล่าไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านแน่ ไหนจะค่าตกแต่งค่าเฟอร์นิเจอร์อีกล่ะ รวมๆ คงทะลุร้อยล้านอย่างไม่ต้องสงสัย
"อยากลงเล่นน้ำมั้ยครับ" ฉันที่กำลังคิดหลายเรื่องตีกันในหัวถึงกับสะดุ้งเมื่ออีกคนสวมกอดจากด้านหลัง
"พี่ว่าจะกลับแล้ว"
"แต่พี่รินพึ่งมา"
"พี่พึ่งนึกได้ว่ามีธุระ" ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีจนแทบไม่อยากอยู่ต่อ มันเป็นความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหลอก รู้สึกเหมือนกำลังเป็นตัวตลก ทั้งที่จริงๆ แล้วปืนเขาก็ไม่ได้ทำอะไร แต่เป็นฉันเองที่ไม่สนใจเขาถึงขั้นเสาะหาที่มาที่ไปว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใคร พอมาเห็นแบบนี้มันเลยไปไม่เป็น บอกตรงๆ ว่าไม่เคยรู้สึกมึนเท่านี้มาก่อน จะบอกว่ากำลังช็อกอยู่ก็คงไม่ผิด
"พี่รินโกหก!"
"ปืน ปล่อย" มองมือที่จับแขนของตัวเองนิ่ง แถมเสียงที่พูดกับอีกคนก็นิ่งไม่ต่างกัน ปืนขมวดคิ้วราวกับไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ท่าทีฉันถึงเปลี่ยนไปเพียงแค่ไม่กี่นาที
"พี่รินเป็นอะไรครับ ปืนทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่า" คนตัวสูงพูดเสียงอ่อน เขาเอ่ยถามอย่างเว้าวอน
"ปืนไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นพี่ที่ทำตัวเอง"
"พี่รินหมายความว่ายังไง"
"ปืนบอกว่าคอนโดนี้เป็นของแม่ใช่มั้ย"
"ครับ"
"งั้นก็แสดงว่าแม่ปืนต้องรวยมาก คอนโดนี้ไม่ต่ำกว่าร้อยล้านแน่ ๆ"
"แล้วยังไงครับ"
"แล้วยังไงงั้นหรอ...ตอนนี้พี่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอก พี่คิดว่าปืนเป็นเด็กธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่มันไม่ใช่"
"มีตรงไหนที่ไม่ใช่ ปืนแตกต่างจากคนอื่นตรงไหน"
"ก็ตรงที่ปืนอยู่คอนโดเป็นร้อยล้านนี่ไง!" พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดกับสถานการณ์ในตอนนี้ "พี่ว่าเราค่อยคุยกันวันหลังแล้วกัน"
"ไม่ครับ ปืนไม่ให้พี่รินไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง"
"ปล่อยพี่นะปืน พี่บอกให้ปล่อย!" พยายามสะบัดมือใหญ่ที่กำข้อมือออก แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมปล่อย แถมยังบีบแน่นกว่าเดิมจนเริ่มรู้สึกเจ็บ
"การที่ปืนอยู่คอนโดนี้แล้วมันยังไง ปืนก็ยังกินข้าวกินน้ำเหมือนกับคนทั่วไป ทำไมพี่รินถึงทำเหมือนปืนไม่เหมือนคนอื่น แล้วที่บอกว่าถูกหลอก ปืนไม่เคยหลอกพี่รินเลยสักครั้ง"
"พี่ยอมรับว่าพี่พลาดเองที่ไม่เคยถามเรื่องเกี่ยวกับปืนเลย จนมันทำให้วันนี้ที่พี่รู้ความจริงมันรู้สึกเหมือนที่ผ่านมาตัวเองโดนหลอก เหมือนตัวเองไม่เคยรู้อะไรเลย ซึ่งพี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ปืน พี่ไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยสักนิด"
"ที่พี่รินไม่ถาม ไม่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับปืนเพราะพี่รินไม่ได้คิดจริงจังกับเรื่องของเราตั้งแต่แรก เอาจนเบื่อแล้วก็จะเขี่ยทิ้งเหมือนคนอื่นๆ ใช่รึเปล่า ตอบสิ ตอบ!"
"..." ปืนตะคอกเสียงดังลั่น ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเด็กที่มีแต่รอยยิ้มพูดจาน่าฟังจะกลายเป็นแบบนี้ได้
"ตอบสิ ตอบปืนมา!"
"ปืนพี่เจ็บ" นิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายกระชากจนตัวปลิวไปตามแรงฉุด เขาลากฉันมายังห้องนอนก่อนจะผลักให้นอนราบแล้วตามมาทาบทับ "ปืนออกไป เจ็บ มันเจ็บ!"
"ความเจ็บของพี่รินเท่าปืนรึเปล่า เจ็บเท่าปืนที่รู้ว่าพี่รินไม่จริงจัง เจ็บเท่าปืนที่รู้ว่าพี่รินกำลังจะทิ้งไปรึเปล่า"
"พี่ไม่ได้พูดสักคำว่าจะทิ้ง!"
"ไม่ต้องบอกก็รู้ ไม่ต้องพูดสักคำก็ดูออก สีหน้าพี่รินมันฟ้องหมดแล้วว่าพี่รินไม่เอาปืน พี่รินกำลังจะทิ้งปืนเหมือนที่ทิ้งคนอื่นๆ"
เพี๊ยะ !
ฟาดมือใส่ปืนจนหน้าหัน ฉันโกรธที่เขาทำรุนแรง โกรธที่ชอบพูดว่าฉันชอบทิ้งคนอื่นเหมือนเป็นนางตัวร้าย โกรธที่เขาคิดเองเออเองว่าฉันจะทิ้งไป แล้วก็โกรธที่อีกฝ่ายไม่มีสติถึงขนาดนี้
"ปืนจะไม่ให้พี่รินไปไหนทั้งนั้น พี่รินต้องอยู่กับปืนแล้วก็เป็นของปืนแค่คนเดียว"
"จะทำอะไร ปืนใจเย็นๆ ปืนกำลังไม่มีสติ ไม่ทำแบบนี้นะ...พี่ขอ"
"พี่รินเป็นคนทำให้ปืนเป็นแบบนี้เอง พี่รินต้องรับผิดชอบ"
"อือ...ปืน ไม่นะ อย่า อือ..."
- Writer
