ลองชิมดูมั้ย ?
1893 Words
"มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมผมถึงได้ออกมาก่อนแบบนี้ ลูกค้าไม่พอใจหรอครับพี่ไวน์" เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล น่าจะไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำที่เข้าไปด้านใน ก่อนถูกเรียกตัวออกมา
"ไม่ใช่ๆ ที่พี่เรียกแกออกมาก็เพราะไอ้รินมา"
"พี่รินมาหรอครับ" ยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคนที่ตัวเองรอมาตลอดหลายวัน ในที่สุดพี่รินก็มาหาผมแล้ว
"ใช่...ตอนนี้รออยู่ที่ห้องวีไอพีสี่"
"ถ้างั้นผมไปเลยนะครับ"
"เดี๋ยวๆ" ในขณะที่กำลังจะปลีกตัวเดินไปยังห้องที่พี่รินอยู่ พี่ไวท์ก็ฉุดแขนเอาไว้ก่อน
"มีอะไรหรอครับ"
"คือมันอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย แกต้องอ้อนมันเยอะๆ นะ มันแพ้ลูกอ้อน"
"อารมณ์ไม่ดีหรอครับ" ทำงานหนักรึเปล่านะ ถึงได้อารมณ์ไม่ดีจนพี่ไวท์ต้องเอ่ยเตือนกัน
"อือ...แกก็เอาใจมันเยอะๆ ออดอ้อนเข้าไว้เดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีเอง สู้ๆ นะมึง รีบๆ เข้าไปล่ะเดี๋ยวมันรอนานแล้วอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม" พี่ไวท์ดึงแขนผมมาส่งหน้าห้องก่อนให้กำลังใจยกใหญ่ ซึ่งท่าทางแบบนี้ไม่ได้เห็นจากพี่แกบ่อยนัก ปกติจะดูนิ่งๆ แต่ทำไมวันนี้ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ผมมองตามหลังพี่ไวท์ที่เดินห่างออกไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนหันหน้ากลับมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
"เชิญ" ยื่นมือชื้นเหงื่อหมุดลูกบิดประตูเมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยอนุญาต ภาพแรกที่วิ่งเข้ามาในระยะสายตาคือร่างบางในชุดเซ็กซี่นั่งไขว่ห้างโชว์เรียวขาสวยจับจ้องมาที่ผมด้วยสายตาดุๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ใจที่เต้นเร็วอยู่แล้วเต้นรัวแรงขึ้นไปอีก
"ช้าไปสองนาที" คนตัวเล็กยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนเอ่ยพูด ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าที่พี่เขาพูดมันเกี่ยวกับผมรึเปล่า "ไอ้ไวท์บอกอะไรก่อนเข้ามามั้ย"
"บอกว่าวันนี้พี่รินอารมณ์ไม่ดีครับ"
"แล้วรู้รึเปล่าว่าทำไมพี่ถึงอารมณ์ไม่ดี"
"ไม่รู้ครับ" พี่รินวางแก้วเหล้าในมือลงก่อนเดินนวยนาดเข้ามาหา ผมมองร่างขาวผ่องในชุดเดรสผ้าซาตินไม่วางตา ชุดแนบเนื้อไปกับร่างอรชรจนทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน ภาพนั้นถึงกับให้ผมต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออึกใหญ่
"จำได้รึเปล่าวันนั้นที่เราจูบกัน ก่อนกลับพี่บอกปืนว่ายังไง"
"พี่รินบอกว่าจะมาหาผมอีก"
"แค่นั้นหรอ" เหมือนคำตอบจะทำให้อีกคนไม่พอใจ สังเกตได้จากเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน แถมยังกอดอกมองมาด้วยสายตาที่ดุขึ้นยิ่งกว่าเดิม
"พี่รินบอกว่าห้ามให้ผมไปจูบกับคนอื่น" ซึ่งก็ทำได้อย่างที่พูดนะ ผมไม่ได้จูบกับใครเลยจริงๆ
"ใช่ ซึ่งรวมถึงไม่ให้ปืนไปดูแลคนอื่นด้วย"
"หรือเรื่องที่ทำให้พี่รินอารมณ์ไม่ดีคือเรื่องนี้หรอครับ"
"พี่ไม่ชอบให้คนที่พี่สนใจไปอยู่ใกล้คนอื่น"
"คือวันนี้พี่ทศเค้าไม่สบาย พี่ไวท์ก็เลยให้ไปดูลูกค้าของพี่เขาแทน ผมเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีก็โดนเรียกออกมาแล้วครับ" อธิบายถึงที่มาที่ไปว่าทำไมถึงได้เข้าไปอยู่ในห้องนั้น ผมคิดไม่ถึงว่าคำพูดของพี่รินที่บอกวันนั้นจะรวมถึงการห้ามไปดูแลลูกค้าคนอื่นด้วย หรือนี่อาจจะเป็นสาเหตุว่าทำไมผมถึงไม่ได้ไปดูแลใครเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา
"หรือปืนอยากอยู่ในห้องนั้นนานกว่านี้มั้ยล่ะ ได้นะ...เชิญ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ" เดินเข้าหาร่างบางอย่างลืมตัว ยกมือเล็กขึ้นกอบกุมมองใบหน้าสวยด้วยสายตาอ้อนวอน "แค่จะสื่อว่าผมเข้าไปได้ไม่นาน เข้าไปแค่ชงเหล้าเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลยจริงๆครับ"
"ในห้องนั้นผู้หญิงใช่มั้ย"
"ครับ" เอ่ยตอบเสียงแผ่ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกลัวคนตรงหน้าเข้าใจผิดได้ถึงขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองตัวหดเล็กเหลือสองนิ้วเวลาที่พี่รินมองมาด้วยสายตานิ่งๆ
"แล้วคุยอะไรกันบ้าง"
"พี่เค้าแค่ถามชื่อ ผมชงเหล้าเสิร์ฟได้แค่สองแก้วก็ถูกเรียกออกมาแล้วครับ"
"งั้นหรอ"
"ครับ พี่รินไม่โกรธแล้วใช่มั้ย" เรื่องมันก็มีแค่ที่เล่าไปจริงๆ ผมยังไม่ทันทำอะไรนอกจากชงเหล้าก็ถูกเรียกตัวออกมาแล้ว
"คิดว่าพี่ควรหายโกรธคนที่ไม่เชื่อฟังกันมั้ยล่ะ"
"หายโกรธนะครับ ผมจะไม่ทำอีก" พี่ไวท์บอกว่าให้อ้อนเยอะๆ ผมก็จะทำตามถึงจะทำไม่ค่อยเป็นก็เถอะ แต่จะทำเท่าที่ทำได้
"ง้อสิ แล้วพี่จะหายโกรธ"
"ง้อยังไงหรอครับ" ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่มีแม้กระทั่งคนคุยเลยไม่รู้ว่าเวลาที่ผู้หญิงโกรธหรืองอนต้องง้อยังไง
"คิดเอง"
มองพี่รินเดินกลับไปนั่งที่เดิม สมองคิดหาวิธีที่จะทำให้พี่เขาหายโกรธแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำได้แค่ตามไปนั่งลงข้างๆ หยิบแก้วที่พร่องขึ้นชงให้ใหม่ พี่รินไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากนั่งดื่มเงียบๆ บรรยากาศตอนนี้ไม่ได้มาคุเหมือนก่อนหน้าแต่กลับอึมครึมจนรู้สึกอึดอัด เรานั่งกันอยู่แบบนี้เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว พี่รินนั่งดื่มส่วนผมนั่งถอนหายใจ
"พี่กลับแล้วนะ" ในขณะที่ผมกำลังหยิบแก้วที่อีกคนวางลงหวังชงให้ใหม่ พี่รินกลับผุดตัวลุกหยิบกระเป๋าขึ้นคล้องแขนทำท่าจะเดินออกจากห้องหลังพูดจบ
"พี่รินจะกลับหรอครับ"
"อือ พี่ไปนะ"
"เดี๋ยวก่อนครับ" รีบวิ่งไปดักหน้าเอาไว้ก่อนที่คนพี่จะเปิดประตูออกจากห้องไป กลัวว่าถ้าปล่อยให้พี่เขาเดินจากไปโดยที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกันมันจะทำให้เราไม่ได้เจอกันอีก ซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ผมยังอยากเจอพี่รินแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
"ปืนมีอะไร"
"..."
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูดพี่ขอทางด้วย ดึกมาก อือ..." คำพูดถูกกลืนหายไปในตอนที่ผมประกบปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากบางแสนนุ่มนิ่ม ผมกอดรัดร่างเล็กไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว ใช้มือข้างที่ว่างประคองใบหน้าเนียนให้อยู่ในองศาที่จะรับจูบได้ถนัด ดูดดึงริมฝีปากเล็กอย่างโหยหาดันแผ่นหลังบางให้แนบไปกับบานประตูก่อนกดล็อก เบียดตัวเข้าหาร่างบางจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกัน รู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นที่กระเพื่อมขึ้นลงบนช่วงอกเวลาที่คนตัวเล็กกว่าหอบหายใจ พี่รินไม่ได้ต่อต้านในการกระทำของผมเห็นดังนั้นก็รู้สึกได้ใจ ใช้สองมือลูบไล้ไปตามเอวคอดเลื้อยลงมายังก้นงอนบีบขย้ำตามอารมณ์ที่กำลังไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อย ๆ เสียงจูบดังจ๊วบจ๊าบไม่หยุดพี่รินจูบตอบผมอย่างเร่าร้อน ตอนนี้เราสองคนกลับมาที่โซฟาอีกครั้งโดยมีผมนั่งอยู่ด้านล่างส่วนพี่รินกำลังนั่งควบตักอยู่ด้านบน ผมใช้มือลูบตามต้นขาขาวเนียนอย่างหลงใหล สอดมือเข้าไปในสาบชุดบีบขย้ำก้นงอนที่ไร้สิ่งปกปิด
"พี่รินใส่แค่นี้มาหรอครับ" เอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่อีกคนใส่อยู่แทบปิดอะไรได้ไม่มิด แค่เศษผ้าชิ้นเล็กๆ จะปกปิดได้แค่ไหนกัน
"ไม่ชอบหรอ"
"ผมว่ามันโป๊"
"พี่ก็ใส่แค่ตอนอยู่กับปืนนั่นแหละ" ว่าจบก็ประกบปากจูบผมอีกครั้ง ที่ต้องถามก็เพราะรู้สึกว่ามันโป๊เกินไป แค่ผู้ชายเห็นพี่รินใส่ชุดนี้ก็คงมองกันเป็นแถบแล้ว ถ้าเกิดบังเอิญไปก้มๆ เงยๆ ที่ที่คนเยอะๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง แค่คิดว่าคนอื่นจะได้เห็นเนื้อตัวของพี่รินผมก็รู้สึกไม่โอเคแล้ว
"พี่ริน..." จมอยู่กับความคิดของตัวเองได้ไม่นานก็รู้สึกเจ็บจี๊ดตรงต้นคอจนต้องเอ่ยเรียกชื่อคนที่กำลังดูดดึงลำคอผมอยู่ในตอนนี้ พี่รินทั้งจูบทั้งกัดจนขนอ่อนลุงซู่ไปทั่วทั้งตัว ได้แต่แหงนหน้าให้พี่เขาได้ทำตามใจอยาก
"ปืนหุ่นดีจัง" เสียงหวานเอ่ยพูดเสียงพร่าเมื่อถอดเสื้อพนักงานออก ตอนนี้ด้านบนผมเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดปกปิด พี่รินไล่มือไปตามหน้าท้องเป็นลอนขึ้นลง ในยามที่ปลายนิ้วเรียวสัมผัสโดนผมจะสะดุ้งทุกครั้งท้องน้อยหดเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ
"พี่รินครับ"
"เรียกพี่ทำไมฮึ"
"ผมชอบพี่ริน"
"พี่ก็ชอบปืน" ยกยิ้มเมื่อได้ยินประโยคนั้น โน้มหน้าลงไปที่ลำคอขาวแล้วทำอย่างที่อีกคนเคยทำ จูบซับเพียงเบาๆ บ้างก็ใช้ลิ้นปาดเลียเพราะไม่อยากให้ผิวขาวๆ มีรอยแดง แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินเสียงครางฮืออย่างพอใจจากคนตัวเล็ก มือที่เคยอยู่ตรงบั้นท้ายย้ายขึ้นมาที่ก้อนกลมกลึงที่อยู่ด้านหน้า ผมนวดเฟ้นอย่างเบามือเพราะกลัวอีกคนเจ็บ ย้ายริมฝีปากจากลำคอขาวลงมาที่เนินอกสร่าง ดึงสายเดี่ยวของชุดให้หลุดออกจากไหล่บางโดยได้รับความร่วมมือจากเจ้าของมันเป็นอย่างดี ชุดค่อยๆ ไหลลงไปกองที่เอวคอด ผมจ้องร่างขาวผ่องตรงหน้าไม่วางตา ตอนมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวว่าสวยมากแล้ว แต่ทำไมรู้สึกว่าตอนที่ไม่มีอะไรอยู่บนตัวเลยกลับยิ่งสวยกว่า
"ลองชิมดูมั้ย" พยักหน้ารับอย่างคนเลื่อนลอยไร้สติ ก่อนจะก้มหน้าครอบครองเต้าอวบเข้ามาจนเต็มปาก ความรู้สึกแรกที่รับรู้คือมันทั้งนุ่มและนิ่ม ใช้ลิ้นปาดเลียจุกเล็กที่แข็งเป็นไตไปมาอย่างหยอกเอิน ตอนนี้ผมรู้สึกดีมากจริงๆ รู้สึกดีแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"อ๊า! ปืน" เห็นจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น เพราะพี่รินเองก็คงไม่ต่างกัน ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานผมยิ่งดูดดึงเต้าอวบแรงขึ้นไปอีก ดูดดึงสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม แค่ได้ชิมหน้าอกหวานแค่นี้ผมก็หลงคนตัวเล็กไม่ไหวแล้ว ถ้าเกิดได้มากกว่านี้คงหาทางขึ้นจากหลุมที่พี่รินขุดไว้ไม่ไหวแน่ ผมคงเป็นแมวตัวน้อยๆ ที่คอยเดินตามตูดเจ้านายต้อย ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
- Writer
