ผมสู้คนนะเผื่อไม่รู้
1622 Words
"คราม...ตอนเย็นเจ้านายแกว่างรึเปล่า"
"ว่างครับ คุณรินไม่มีนัดที่ไหน"
"งั้นฝากเจ้านายแกไปคุยงานแทนหน่อย พอดีฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย"
"เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ ให้ผมพาไปหาหมอมั้ย"
"ไม่ต้องๆ...ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย นอนพักเดี๋ยวก็หาย" ท่านประธานใหญ่โปกมือปฏิเสธ "ที่โรงแรมอินวาตอนห้าโมงเย็นนะ เดี๋ยววิสุทธิ์ส่งรายละเอียดให้ อย่าไปสาย"
"ครับ" ครามมองผู้ที่เปรียบเสมือนพ่อแท้ๆ เดินห่างออกไปอย่างนึกเป็นห่วง ถึงคุณท่านยังดูแข็งแรงแต่ก็มีบ้างที่เจ็บออด ๆ แอดๆ ตามวัย รู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่ได้ยินว่าท่านไม่สบาย เขาอยากให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บ ไม่ไข้ จะได้อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับเขาและคุณรินไปนานๆ
"วันนี้ว่างเราไปถล่มผับไอ้ไวท์กันคราม" เดินออกมาหาครามด้วยอารมณ์ดี๊ด๊าเพราะนานๆ ทีจะทำงานเสร็จเร็ว
"ไม่ว่างแล้วครับ คุณท่านพึ่งเดินมาบอกว่าให้คุณรินไปคุยงานแทน"
"งานอะไร ทำไมบอกกะทันหัน"
"งานที่บริษัทเรารับจัดงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ให้กับพีซีกรุ๊ปครับ"
"พีซีกรุ๊ป บริษัทพี่วิน?"
"ครับ"
"ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน" รับไอแพดที่ครามยื่นให้ดูรายละเอียดเกี่ยวกับงานที่ว่า เป็นไปได้ไงที่งานใหญ่ขนาดนี้ฉันไม่รู้อะไรเลย แล้วทำไมคุณพ่อถึงกับต้องไปคุยงานเองทั้งที่ไม่ต้องถึงมือท่านก็ได้
"ผมว่าคุณวินคงคุยกับคุณท่านโดยตรง"
"เรื่องไปถึงไหนแล้ว"
"แค่คุยกันคร่าวๆ ครับ ยังไม่ได้ลงรายละเอียด ส่วนคอนเซ็ปท์งานทางคุณวินก็ยังไม่ได้กำหนดชัดว่าจะเอาแบบไหน"
"เล่นขายของกันอยู่รึไง" จะให้ไปคุยงานแต่มีรายละเอียดแค่ที่คุยกันคร่าวๆ ซึ่งแทบใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลย สรุปคือฉันต้องเป็นคนไปดีลงานทุกอย่างเองว่างั้น
"ผมว่ามันแปลกๆ"
"พ่อคงไม่ได้กำลังจับคู่ให้ฉันกับพี่วินใช่มั้ย"
"ไปถึงก็คงรู้ครับ" พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด มาแนวนี้คุณพ่อคงหาข้ออ้างให้ฉันกับพี่วินเจอกันอีกแน่ๆ พี่วินหรือพี่นาวินเป็นแฟนเก่าของฉันเอง และเป็นแฟนเพียงคนเดียวที่คุณพ่อปลื้ม ถึงฉันกับพี่เค้าจะเลิกกันไปเกือบปี คุณพ่อก็ยังหาโอกาสให้เราได้เจอกันอยู่บ่อยๆ ซึ่งทุกครั้งฉันมักจะเลี่ยงมาโดยตลอด แต่วันนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้ ก็โดนมัดมือชกซะขนาดนี้ จะหนีก็คงไม่ทัน
โรงแรมอินวา
"สวัสดีค่ะพี่วิน"
"ครับ นั่งก่อนสิ" ฉันกับครามนั่งลงตามคำเชิญ มองร่างสูงที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่เลิกกันไป พี่วินยังคงดูดีไม่เปลี่ยน รอยยิ้มใจดียังประดับบนใบหน้าหล่อเหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่เจอกัน
"คุณพ่อบอกว่าพี่วินจะเปิดตัวสินค้าใหม่หรอคะ"
"พี่ว่าเรื่องงานเอาไว้ก่อนดีกว่า กินข้าวเสร็จค่อยคุยก็ได้" พี่วินส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ ก่อนก้มหน้าสั่งอาหาร เขาไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด
"ค่ะ" ถึงจะรู้สึกขัดใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายดูไม่ใส่ใจกับงานทั้งที่จุดประสงค์หลักก็คือเรื่องนี้ แต่ก็ต้องเออออไปกับเขาทั้งที่อยากรีบคุยรีบกลับ ไม่ใช่ว่ารังเกียจรังงอนอะไรในตัวพี่เขา แค่ไม่ค่อยสะดวกใจคุยกับแฟนเก่านานๆ เท่านั้น แถมแฟนเก่าคนนี้ยังเป็นคนที่คุณพ่อเชียร์จนออกนอกหน้าอีกต่างหาก มันเลยทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
"คอนเซ็ปท์งานพี่อยากได้ประมาณนี้แหละ" หลังจากทานข้าวเสร็จพี่วินก็เข้าเรื่องงานในทันที ฉันจดทุกอย่างที่พี่เขาต้องการ ไม่ว่าจะเป็นคอนเซ็ปท์งาน งบประมาณ วันเวลาและสถานที่ ต้องจดทุกอย่างให้ละเอียดเพื่อที่เวลาส่งงานต่อจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง
"ได้ค่ะ รินจะให้น้อง ๆ ครีเอทีฟจัดการให้ น่าจะเสร็จไม่เกินวันจันทร์หน้า"
"ขอบคุณมากครับ แล้วนี่เราสองคนไปไหนต่อมั้ย"
"เราคงตรงกลับบ้านเลยค่ะ" วันนี้ไม่มีอารมณ์ไปต่อไหนแล้ว รู้สึกเพลียจนอยากเอนหลังนอนเตียงนุ่มๆ ให้สบายใจ
"ถ้าไม่มีธุระต่อที่ไหนไปนั่งดื่มร้านไวท์กันมั้ย คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ตั้งแต่เลิกกับรินพี่ก็ไม่ได้ไปอีกเลย"
"ครามว่าไง" ขยิบตาส่งสัญญาณไปให้ แต่ไม่รู้เจ้าตัวเข้าใจว่ายังไงถึงได้พูดออกไปแบบนั้น ฉันไม่ได้ขยิบตาให้ตอบตกลงสักหน่อย
"อยู่ไม่ดึกมากพอได้ครับ พรุ่งนี้คุณรินมีประชุมเช้า"
"ไม่ดึกหรอก พี่ก็มีงานเช้าเหมือนกัน"
ฉันหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์อยู่บนรถที่กำลังมุ่งหน้าไปผับไอ้ไวท์ ครามนะครามทำไมไม่ปฏิเสธพี่วินก็ไม่รู้
"ถ้าเราปฏิเสธจะเป็นการเสียมารยาทครับ" ครามคงเห็นว่าฉันเอาแต่หน้าบึ้งตั้งแต่ออกจากโรงแรมจึงเอ่ยถึงเหตุผลที่ไม่ยอมปฏิเสธคำชวนของพี่วิน
"แต่ฉันไม่อยากอยู่กับพี่วินนานๆ นี่ มันอึดอัดรู้มั้ย" แค่นั่งทานข้าวกับคุยงานก็อยู่ด้วยกันนานเกินจะทนแล้ว ยังจะให้ไปนั่งดื่มเหล้าด้วยกันอีกหรอ คิดว่าฉันจะมีอารมณ์มั้ย
"ทนสักสามสิบนาทีก็ได้ครับค่อยขอตัวกลับ"
"ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่" ถ้าพี่วินไม่ใช่คนที่คุณพ่อชอบฉันจะไม่เป็นแบบนี้เลย คงสามารถพูดคุยกับพี่เขาได้อย่างสนิทใจ แต่นี่เวลาคุยกันก็กลัวอีกคนคิดว่าฉันยังมีใจ กลัวทำให้อีกฝ่ายคิดว่ายังมีหวัง ทำอะไรก็อึดอัดและลำบากใจไปหมด
Boozy Pub.
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับพี่วิน"
"นั่นสิ เกือบปีเลยมั่งตั้งแต่เลิกกับริน" จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมไม่เข้าใจ พี่แกจะย้อนอดีตหารักรึไงกัน
"นานเหมือนกันนะครับ" ไวท์หัวเราะเจื่อนๆ ก่อนมองมาที่ฉันเชิงถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ส่ายหน้าก่อนตอบกลับแบบไม่มีเสียงว่า "กูก็ไม่รู้" เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าพี่วินมาที่นี่เพื่ออะไร อยากชวนมาดื่มเฉยๆ หรือมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง
"พี่ขอเด็กชงเหล้าเก่งๆ สักคนนะ"
"วันนี้ผมชงให้เองก็ได้ครับ ไม่ได้เจอตั้งนานจะได้คุยกันด้วย"
"รบกวนเราเปล่าๆ น้องคนนั้นก็ได้น่าจะยังไม่มีแขก" ฉัน คราม และไวท์ มองหน้ากันอัตโนมัติ เมื่อพี่วินชี้มือไปยังร่างสูงที่ยืนห่างออกไป ฉันจะไม่อะไรเลยถ้าคนที่พี่วินชี้ไม่ใช่ปืน
"พอดีน้องมีแขกประจำอยู่แล้วครับ เป็นคนอื่นดีกว่า อย่างทศคนที่ยืนอยู่ข้างกันก็ฝีมือดีนะครับ"
"ถึงกับมีแขกประจำคงจะเก่งน่าดู ลีลา...ชงเหล้าคงไม่ธรรมดา รินคิดอย่างนั้นมั้ย"
"..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะกำลังวิเคราะห์คำพูดของพี่วิน ถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็คงเป็นเหมือนประโยคคุยเล่นทั่ว ๆ ไป แต่ทำไมรู้สึกไม่ดีกับประโยคนั้นยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก
"เด็กร้านผมก็เด็ดทั้งนั้นแหละครับ โดยเฉพาะเจ้าของยิ่งเด็ดเข้าไปใหญ่" ไวท์ที่เห็นบรรยากาศอึมครึมจึงเอ่ยพูดติดตลก แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเท่าไหร่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของพี่วิน
"พี่อยากลองว่าน้องเค้าจะเก่งขนาดไหน" ว่าจบก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไปหาปืนจนฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ตั้งท่าจะเดินตามไปแต่ก็โดนครามดึงแขนเอาไว้ก่อน
"ปล่อยไปก่อนครับ"
"แต่ว่าปืน..."
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ใจเย็นๆ" ได้แต่มองพี่วินที่กำลังยืนคุยกับปืนด้วยใจไม่เป็นสุข กลัวเขารู้ว่าปืนกับฉันมีความสัมพันธ์กันยังไง ถ้าพี่วินรู้แน่นอนว่าคนต่อไปที่จะรู้ก็คือคุณพ่ออย่างไม่ต้องสงสัย
"น้องช่วยชงเหล้าให้พี่กับแฟนหน่อยได้มั้ย" นาวินเดินเข้าหาปืนด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนเอ่ยถามด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่ประโยคนั้นกลับทำให้คนฟังอย่างปืนใจกระตุก
"แฟนหรอครับ?"
"ใช่...คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไง" ปืนมองตามมือของอีกคนที่กำลังชี้ไปที่รินดา คนตัวเล็กมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาจึงส่งยิ้มให้ก่อนผินหน้ากลับมาพูดกับคนตรงหน้า
"แฟนพี่หรอครับ? ผมนึกว่าแฟนเก่า" เอียงคอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ นาวินที่ได้ยินดังนั้นถึงกับคิ้วกระตุก "พี่รอที่ห้องเลยครับ เดี๋ยวผมจะตามไปชงเหล้าให้พี่...กับแฟนเก่าเอง"
คิดว่าจะปั่นกันได้รึไง ผมไม่ใช่คนที่จะคบใครแล้วไม่เช็กให้ดีหรอกนะ เห็นเป็นแมวเชื่องๆ ของพี่ริน ก็ใช่ว่าผมจะไม่สู้คนนะบอกไว้ก่อน
- Writer
