ตอนนี้พี่รินท้องได้สามเดือนแล้วหลังจากที่เราแต่งงานกันเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ผลของการทำการบ้านทุกวันเห็นผลในที่สุด วันแรกที่รู้ว่าพี่รินท้องผมดีใจมาก ดีใจจนน้ำตาไหล ส่วนตอนนี้ผมก็กำลังน้ำตาไหลเช่นเดียวกันแต่ไม่ใช่น้ำตาแห่งความดีใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความเศร้าสร้อยและหงอยเหงา เนื่องจากพี่รินแพ้ท้องโดยการเหม็นขี้หน้าผม! เวลาที่เข้าไปใกล้พี่รินจะพะอืดพะอมแล้วก็จะอ้วกออกมาทุกครั้ง จนในตอนนี้ผมไม่สามารถเข้าใกล้พี่รินในระยะสามเมตรได้เลย ได้แต่คอยยืนดูอยู่ห่างๆ เป็นห่วงแค่ไหนก็เข้าไปใกล้ไม่ได้ อยากกอดอยากหอมก็ต้องห้ามใจ มันทรมานเหมือนจะขาดใจ
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยว่าที่คุณพ่อ”
“ก็ปืนคิดถึงพี่รินนิแม่ คิดถึงตัวเล็กด้วย เมื่อไหร่พี่รินจะเลิกแพ้ท้องสักที” ผมบ่นให้คุณแม่ฟังเป็นรอบเท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมกลับมาอยู่บ้านชั่วคราวเพราะพี่รินย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านตัวเองเหมือนกัน ผมทำใจอยู่คอนโ
