สองวันต่อมา อาการบาดเจ็บของหลี่น่านั้นหายไปแล้วนางสามารถลุกเดินได้ปกติ แต่เจ้าตัวน้อยอย่างหนิงเซียนยังคงเป็นห่วงคอยช่วยเหลือดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ห่างจนนางรู้สึกปลาบปลื้มเอ็นดู
ในตอนนี้เหลือเวลาอีกแปดวันในการปักผ้าเช็ดหน้าเตรียมนำไปส่งที่เมืองหลวง หลี่น่านั่งตั้งใจปักผ้าเช็ดหน้าโดยมีหนิงเซียนคอยนั่งเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆ มือก็จกขนมในห่อซองขึ้นมากินตาก็มองมารดาปักผ้าเช็ดหน้าอย่างสงสัยว่ามารดาปักลายอะไร
"ท่านแม่ท่านปักลายอะไรหรือเจ้าคะ"
"ลายดอกเหม่ยตอนนี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างแต่อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะดูออกเอง"
"โอ๊ะ! เหมือนกับสองผืนนี้ใช่หรือไม่ท่านแม่ แต่ท่านแม่ต้องปักแต่ดอกเหม่ยหรือเจ้าคะ" หนิงเซียนชี้ไปที่ผ้าเช็ดสองผืนที่ถูกเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ใช่แล้ว รอบนี้แม่ได้ปักลายดอกเหม่ย"
"ไม่เหมือนกับของท่านป้าซือถิง ของท่านป้าซือถิงเป็นลายดอกท้อ" เด็กน้อยบอกกล่าว นางไปหาท่านป้าซือถิงที่บ้านมาเมื่อวาน
