หลี่น่ามองคนที่อาสาจะไปส่งนางเพื่อชดเชยความผิดที่น้องชายก่อเอาไว้ ถึงอย่างนั้นหลี่น่าก็ไม่อาจเอ่ยปฏิเสธได้เพราะนางไม่สามารถเดินทางนานๆได้เพราะข้อเท้าที่แพลงจากการล้ม
"มันก็ต้องเป็นเช่นนั้น เพราะข้าคงเดินไปเองไม่ได้แล้ว"
เจียวหั่วมองสตรีที่ทำสีหน้าไม่พึงพอใจด้วยความรู้สึกผิดเพราะน้องชายมาก่อเรื่องไว้และหายไปเลย เขาพยุงร่างบอบบางของหญิงสาวขึ้นมาและพาขึ้นไปยังหลังม้าให้นางอยู่ด้านหน้าส่วนเขาซ้อนอยู่ข้างหลังคอยบังคับม้า
"แม่นางจะไปที่ใด"
"ไปที่หมู่บ้านผิงที่อยู่นอกเมืองหลวง"
เจียวหั่วเมื่อรู้ที่หมายของสตรีก็ควบขี่ม้าพานางออกนอกเมืองหลวงด้วยความเร็วที่ช้ากว่าปกติ ด้วยกลัวว่าหากเร็วเกินไปจะทำให้นางตกใจกลัวเอาได้ แต่การที่เขาควบขี่ม้าช้าเช่นนี้ไม่พึงใจนางมาก จึงเบี่ยงหน้าหันไปหาคนข้างหลัง
"ท่านเร็วๆได้หรือไม่ ข้าอยากถึงบ้านเร็วๆลูกข้ารอข้าอยู่" นางเร่งเขาเมื่อเห็นว่าคงใกล้เย็นมากแล้ว
ราวกั
