Chapter 6: ความลับที่ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

1674 Words

Chapter 6: ความลับที่ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป กว่าจะหลับค่อนสว่าง วันนี้ฉันตื่นขึ้นตอนบ่าย น้องรินนั่งดูซีรีส์อยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้ามีความสุขเช่นเดิม “ตื่นแล้วเหรอ รินสั่งพิซซ่ามากิน รินอุ่นให้นะคะ” “จ้ะ” ฉันนั่งรอพิซซ่าอยู่ไม่กี่นาที น้องรินก็ยกมาให้พร้อมน้ำอัดลมยี่ห้อโปรด “ขอบใจนะ” ฉันพูดแล้วกินพิซซ่าด้วยความหิวโหย “ดูซีรีส์เรื่องไรอยู่ล่ะ” “เรื่องชาติก่อนและชาตินี้มีเธอคนเดียว สนุกมากพี่ นางเอกตายในชาติปัจจุบัน แล้วเกิดใหม่ในยุคโบราณ” แล้วน้องรินก็เล่าเรื่องย่อๆ ซีรีส์จีนที่ดูอยู่ให้ฉันฟัง เนื้อเรื่องสนุกจนฉันดูต่อกับน้องริน วันนั้นทั้งวันเราก็นอนดูซีรีส์กันทั้งวัน กระทั่งเย็นจึงออกไปหาอะไรกินข้างนอก กลับมาถึงห้อง น้องรินก็พยายามจูบฉัน และฉันคิดว่าหากปล่อยให้จูบอีก มันจะต้องจบลงแบบเดิม ฉันจึงฝืนใจต่อต้านไว้ แลตัดสินใจแล้วว่าต้องพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้สำเร็จ เพราะปล่อยยืดเยื้อไว้มีแต่จะทำร้ายน้องริน และอีกคนก็ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน “น้องริน พี่มีเรื่องสำคัญจะพูดจริงๆ นะ” ฉันดันร่างน้องออกห่างพร้อมเอ่ยเสียงดุ ซึ่งปกติฉันก็ไม่เคยใช้เสียงแบบนี้กับน้องรินเลย และนั่นทำให้น้องชะงัก ทำหน้าเสีย “ค่ะ รินขอโทษ พี่เก้ามีเรื่องอะไรเหรอคะ” น้องบอกเสียงเศร้าๆ ก้มหน้าบีบมือตัวเอง เหมือนคนที่กำลังรอคอยบางอย่าง “พี่คิดว่า...” พอจะพูดจริงๆ มันก็ไม่รู้จะลำดับเรื่องยังไง “พูดออกมาเถอะค่ะ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว รินอยากฟังจากปากพี่เก้า” จู่ๆ คนที่ก้มหน้าบีบมือตัวเอง ก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าสวยหวานนั้นบ่งบอกถึงความเจ็บปวด “ริน...” “หลายวันก่อนรินเจอหมวย และหมวยเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟัง หมวยขอโทษริน และบอกว่าพี่เก้าอาจจะนอนกับพี่ตรี รินไม่ถามหรอกค่ะ ว่ามันจริงมั้ย รินไม่แคร์ เพราะถ้านั่นมันเกิดจากฤทธิ์ยาไม่ใช่ความตั้งใจของพี่เก้าที่จะทำ” ฉันชะงักไปทันที ขณะเดียวกันรู้สึกเสียใจที่เมื่อวานไม่ได้ฟาดปากอีหมวยให้เลือดกลบปาก แต่คิดอีกที มันอาจเป็นเรื่องที่ดีที่อีหมวยมันบอกน้องรินก่อน เพราะฉันดันไม่กล้าเปิดปากก่อนจนถึงตอนนี้ ก็ยังอ้ำอึ้ง แต่เอาวะ ไหนๆ น้องรินก็รู้เรื่องแล้วนี่ แล้วฉันจะกลัวอะไรอีกล่ะ “ใช่ ครั้งแรกเป็นเพราะฤทธิ์ยา แต่หลังจากนั้นคือพี่...ตั้งใจ” พอพูดจบไปแล้ว ก็หน้าชา เพราะถูกฝ่ามือเล็กๆ ตบเข้าอย่างจัง ขณะที่ใบหน้าคนตบก็เต็มไปหยาดน้ำตาเช่นกัน “พี่ขอโทษ” ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ไม่มีคำอธิบายในเรื่องนี้จริงๆ เพราะน้องรินคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน “รินไม่สนว่าพี่จะนอนกับพี่ตรีหรือผู้ชายคนไหน แต่รินรักพี่เก้า พี่เก้าจะมีพี่ตรีหรือผู้ชายกี่คน รินไม่สน แต่ผู้หญิงคนเดียวที่พี่เก้ารักต้องเป็นรินเท่านั้น!” “ริน...” “รินว่ารินพูดชัดแล้วนะคะ!” “แต่พี่นอนกับรินไม่ได้ รินยังจะอยากให้พี่เป็นแฟนเหรอ” “รินรักพี่ หากคิดว่าการที่พี่บอกนอนกับผู้ชาย หรือไม่มีอารมณ์กับริน แล้วรินจะหมดรักพี่ได้ พี่คิดผิดแล้ว ความรักของรินมันไม่ได้จบลงง่ายๆ แบบนั้นหรอกนะ” “แล้วรินจะให้พี่ทำยังไง” “ก็อยากทำอะไรก็ทำ อยากนอนกับพี่ตรีหรือผู้ชายคนไหนก็เรื่องของพี่เก้า แต่รินจะไม่ไปไหน คิดว่าการบอกรินว่านอนกับคนอื่น จะทำให้รินหนีไปจากชีวิตพี่เหรอ รินทำไม่ได้หรอก ถ้าพี่ทำได้ก็เรื่องของพี่สิ ฮือๆ” พูดจบก็ร้องไห้โฮ “ริน พี่ขอโทษ” “ถ้ารู้สึกผิดจริงๆ ก็อย่ามาบอกเลิก หรือพยายามทำให้รินไปจากชีวิตพี่” “แต่พี่เป็นผัวน้องรินไม่ได้นะ แล้วเราจะคบกันต่อยังไง” “ที่ผ่านมาก็ไม่เคยทำหน้าที่ผัวไม่ใช่เหรอคะ เพราะงั้นเคยอยู่ยังไงก็อยู่ยังงั้นแหละ” น้องรินพูดสีหน้าบึ้งตึง ดึงดัน ดื้อรั้นอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน คนเรียบร้อยอ่อนหวาน บทจะดื้อ มันก็ดื้อได้อย่างน่าโมโหจริงๆ คือไม่ได้โวยวาย หยาบคาย แต่ทำหน้าดื้อนิ่งๆ ไม่สนใจเหตุผลอะไรทั้งนั้น น่าตีชะมัด “แล้วถ้ารินมีอารมณ์” “พี่ก็ทำแบบเมื่อคืนให้รินก็ได้ รินคงไม่เรียกร้องมากกว่านั้นหรอก” “แต่พี่...” “มันหนักหนาเกินไปเหรอคะ ถ้าใช่ ก็คิดว่าตอบแทนที่ทำผิดกับรินก่อนก็ได้นะคะ” คำว่า ‘นะคะ’ ทิ้งท้ายประโยค ฟังสุภาพ แต่แดกดันได้เจ็บจุกดีแท้ “การหาแฟนใหม่ ที่ตอบสนองความรู้สึกอารมณ์ได้ทุกอย่างมันจะง่ายกว่ามั้ย” “ก็ง่ายดีค่ะ แต่รินไม่ได้จะไปเที่ยวรักใครได้ง่ายๆ นะคะ” “น้องริน...” ฉันพูดอย่างอ่อนใจ แต่อีกฝ่ายยังนั่งนิ่งทำหน้าดื้อใส่ “ถ้าจะให้รินไปจากชีวิตพี่ง่ายๆ มีทางเดียวค่ะ คือฆ่ารินเสียเถอะ” หันมาทำหน้าท้าทายใส่อีก โอ๊ย หน้าตาน่าหมั่นไส้มาก อยากบีบคอ “เดี๋ยวฆ่าจริงๆ เสียหรอก” ฉันแกล้งทำเสียดุใส่ อีกฝ่ายก็แกล้งยื่นหน้ามาใกล้ๆ “บีบเลยค่ะ” หน้าสวยหวาน ปากจิ้มลิ้ม น่าลงโทษ ฉันจึงจูบปากช่างท้าทายนั้น พร้อมกัดปากให้เลือดซิป แต่อีกฝ่ายกลับครางเสียงหวานแผ่ว สรุปฉันปลุกเร้าอารมณ์น้องรินเข้าเต็มๆ สุดท้ายฉันต้องบำบัดความต้องการของน้องให้อีกครั้ง สงสารนิ้วมาก ใช้งานหนักเกินไป “ไม่อยากเลียบ้างเหรอ” น้องรินนอนอ้าขา ใช้มือแหวกกลีบอวบอูมโชว์ พร้อมทำสายตาเชิญชวน ยอมรับว่าเป็นเด็กสาวที่ตรงนั้นสวยมาก ขาวอวบ และเกสรเป็นสีชมพูด มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนดอกไม้ “พี่ทำไม่ได้ค่ะ” ฉันบอกตรงๆ พร้อมทำหน้าเศร้าที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของน้องได้ “ไม่เป็นไรค่ะ แต่รินอยากให้พี่มอง มองรินก็พอ” แล้วน้องรินก็ลูบไล้เกสรตัวเอง ร้องครวญคราง ใช้ลิ้นริมฝีปาก สีหน้ายั่วยวนนั้นมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนน้องรินก็งดงาม เหมือนภาพวาด หากฉันเป็นผู้ชาย หรือเป็นผู้หญิงที่ร่างการตอบสนองทางเพศกับเพศเดียวกัน คงกระโจนเข้าไปขย้ำน้องอย่างบ้าคลั่ง เพราะขณะที่มอง ฉันเองก็รู้สึกถึงความวาบหวิวลึกๆ ทว่าฉันไม่ได้กลับอยากสัมผัสตรงนั้นของน้อง กลับคิดถึงริมฝีปากและลิ้นชื้นของไอ้ตรี ที่ลากผ่าน ก่อนจุ่มจ้วงเข้าไปในตัวของฉัน แค่คิดฉันก็รู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้นในกึ่งกลางของตัวเอง “อะ อา อ๊ะ พี่เก้าขา กอดน้องหน่อย” ขณะที่น้องรินใกล้ถึงปลายทาง น้องก็เรียกร้องอ้อมกอดจากฉัน ฉันเข้าไปกอด ก่อนร่างบางจะเกร็งสั่นสะท้านซุกซบกับอ้อมแขนของฉัน “อือ...แค่นี้รินก็มีความสุขแล้ว” เจ้าตัวพึมพำในอ้อมกอดของฉัน ฉันจูบขมับชื้นนั้นแล้วบอกเสียงแผ่ว “แต่พี่ก็หวังว่าวันหนึ่งน้องรินจะเจอคนที่พร้อมจะตอบสนองได้ทั้งหมดจริงๆ นะ” “มันอาจมีสักวัน แต่ไม่ใช่วันนี้หรือพรุ่งนี้หรอกค่ะพี่เก้า ถ้าวันหนึ่งรินเจอ รินจะไปจากพี่เอง โดยพี่ไม่ต้องไล่รินหรอก” ท้ายประโยคนั้นบอกเสียงเรียบ แต่ก็แฝงความเศร้าจนฉันรู้สึกได้ และยังคงรู้สึกผิดต่อไป ไม่เว้นแม้แต่กับไอ้คนที่หายหัวไปไม่ยอมติดต่อกลับมา เพราะหลังจากที่น้องรินกลับไปแล้ว ผ่านไปเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ มันจึงรับโทรศัพท์ที่ฉันโทร. หามันทุกวัน จนไม่มีแก่ใจจะทำอะไร นอกจากเฝ้ารอโทรศัพท์จากมัน “ว่าไง” “ไอ้ห่า ยังมีหน้าตอบว่าไงเหรอ กูโทร. หามึงทุกวัน ทำไมไม่รับสายวะ รู้มั้ยกูเป็นห่วง” “เอากับน้องริน มันมั้ย” น้ำเสียงจากปลายสายถามเรียบๆ แต่ก็แฝงความประชดประชัน “ไอ้สัด!” “กูถามว่ามึงเอากับน้องรินมันมากมั้ย!” “เออ มันมาก มันกว่าเอากับมึงอีกไอ้สัด แม่ง!” ฉันตอบออกไปด้วยความโมโห “ถ้าจะมันขนาดนั้นแล้วมึงจะมาโทร. หากูทำไมทุกวันวะ” “แล้วมึงล่ะ เอากับกิ๊กคนไหนล่ะ มันมากมั้ย!” ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงโมโห “ก็มันมาก นมใหญ่ หอยอวบ เลียสนุก ดูดมัน เอาทั้งคืนไม่มีเบื่อ” “สัดเอ้ย!” “หึงเหรอ” “กูกับมึงไม่ได้เป็นแฟนกัน กูจะหึงมึงทำไม!” “ใช่ มึงกับกูไม่ได้เป็นแฟนกัน เป็นแค่เพื่อนที่เอากันได้ ไม่มีสิทธิ์หึงอยู่แล้ว” “มึงอยู่ไหน!” “ช่างกูเหอะ มึงก็เอากับน้องรินให้สบายใจ ไม่ต้องมาสนใจกูหรอก!” “มึงอยู่ไหน ถ้าไม่บอกนะ มึงไม่ต้องมาคุยกับกูเลย!” “อยากรู้นักก็มาหาดิวะ!” แล้วมันก็ส่งโลฯ มาที่ไลน์ฉัน “มึงรอกูเลย ปากดีแบบนี้มึงโดนแน่!” ฉันส่งคำขู่ไปในข้อความไลน์ ก่อนจะออกจากห้องตรงไปยังโลเคชั่นที่มันส่งมา ซึ่งเป็นคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง ที่นั่งรถไฟฟ้ามาสองสถานีก็ถึง """""""""""""""""""

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more