“ยิ้มอะไรขนาดนั้น...”
เมฆาถามขึ้นเพราะตั้งแต่ออกมาจากบ้านของเขาเดียร์น่าก็เอาแต่ยิ้มไม่หยุดจนเขาอดสงสัยไม่ได้
“ก็แค่...มีความสุขน่ะ”
เดียร์น่าบอกขึ้น เพราะการที่ได้ไปเดินเล่นพูดคุยกับคุณเวฬาทำให้เธอมีความสุขแบบที่นานแล้วเธอไม่ได้สัมผัส
ส่วนเมฆา ตอนนี้เขากำลังคิดหนักเมื่อความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออาจทำให้บิดามารดาของเขาเดือดร้อน เพราะใครๆต่างก็รู้จักคุณคมกฤษและไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับฝ่ายนั้นด้วย
“คุณจำเป็นต้องปิดขนาดนั้นเลยเหรอ”
พอมาถึงห้างสรรพสินค้าเมฆาก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้เพราะเดียร์น่าเอาผ้าเอาหมวกมาปิดบังหน้าตาจนมิดชิดขนาดนั้น
“ก็ฉันไม่อยากให้เป็นข่าวนี่...แค่นี้ก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแล้ว”
และเมฆาก็ต้องยอม ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่มีคนมากมายทำเอาเดียร์น่าถึงกับแทบเดินไม่ออก
“ฉัน...ฉันคิดว่าเรากลับ...ว๊าย...”
เดียร์น่าที่กำลังจะเดินหันหลังกลับถูกเมฆาคว้ามือเอาไว้แ
