“ลูกตาล... พี่ถามว่าทำอะไรอย่างนั้น ทำไมไม่ยอมตอบ” รามิลถามเสียงเข้ม... คำตอบที่ได้กลับมาคือการตบหน้าฉาดใหญ่จนหน้าเขาหัน และสายตาโกรธขึ้งเจ็บแค้นเกินระงับจากหล่อน
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมา”
“คนทรยศ”
“พี่ทรยศอะไร...” รามิลตะคอก “หยุดโวยวายไม่มีเหตุผลแล้วคุยกันดีๆ ได้ไหม พี่ไม่อยากจะอดทนกับความไม่มีเหตุผลของเราแล้วนะ”
หญิงสาวเม้มปาก... ดวงตากลมทอดมองเขาหากเห็นอะไรไม่แจ่มชัด เพราะน้ำตากบตาไปหมด... มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วคว้าโทรศัพท์ออกมายัดใส่มือเขา
“มีคนส่งรูปนี้มาให้ลูกตาลดู คิดดูแล้วกันว่าทำไมลูกตาลถึงต้องโกรธที่เห็นเด็กนั่นเดินเกาะแขนฉอเลาะพี่รามิลเข้ามาในบ้าน”
รามิลดูภาพที่เขาเป็นคนส่งให้หล่อนเองกับมือ แล้วก็มองหน้าตาเอาเรื่องของหล่อนอีกครั้ง...
“เคยคิดที่จะมีเหตุผล หรือว่าไถ่ถามอะไรก่อนไหม เอะอะอะไรก็โวยวายมาทั้งหมด จนเสียเรื่อง”
“หมายความว่ายังไง”
“วันนี้พี่เปลี่ยนใจไม่ได้
