ทบทวน
1101 Words
เมื่อผู้หญิงตัวร้ายเดินผ่านหน้าไป คนที่นั่งมองด้วยสายตาไม่พอใจก็ลุกเดินตามไปยืนขวางหน้าหล่อน ให้จังหวะการก้าวเดินของหล่อนหยุดชะงักไป...
“หลีก จะไปนอน” หล่อนพูดเหนื่อยอ่อน เพราะไปเดินวนรอบห้างสรรพสินค้าหลายรอบจนห้างปิด แล้วก็ดูหนังรอบดึกอยู่เพียงคนเดียวจนจบแล้วค่อยกลับบ้าน ไม่ได้อยู่กับอาเหม็ดเพราะว่าแยกกันตั้งแต่จบจากมื้อค่ำแล้ว ที่ไม่รีบกลับมาเพราะอยากทำให้ใครบางคนร้อนใจเล่นๆ เท่านั้น
“ไม่หลีก เรามีเรื่องจะต้องคุยกัน” รามิลพูดเสียงรอดไรฟัน มองดวงหน้าเชิดๆ นั้นด้วยดวงตามีไฟแห่งโทสะวาววับในแววตา...
หล่อนยั่วโมโหเขาได้ขึ้นทีเดียว
“เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันหรอกค่ะ”
“มีสิ ลูกตาลก็รู้ดีว่ายังไงวันนี้เราก็ต้องคุยกัน รู้ดีว่ายังไงเรื่องที่ลูกตาลก่อวันนี้พี่ต้องเต้นมาดักรอลูกตาลถึงได้กลับดึกดื่นอย่างนี้” เขาดักคออย่างรู้ทัน แต่หล่อนก็ไม่สะทกสะท้าน เดินเลี่ยงเขาไป...
รามิลคว้าแขนหล่อนไว้...
“ไปที่ห้องสมุด แล้วพูดกันให้รู้เรื่อง”
เขาพูดแล้วเดินนำหน้าไปทิศทางสู่ห้องสมุดของตัวบ้านที่บรรจุหนังสือวิชาการและด้านบันเทิงมากมาย แต่วชิตารีย์ไม่ได้ตามไป หล่อนเดินมุ่งหน้าไปทางห้องนอนตนเองอย่างประชดประชัน ลงโทษที่เขาทำไม่ดีกับหล่อนในวันนี้ จึงคิดว่ายังไม่มีอารมณ์ที่จะพูดกับเขา ขอยกยอดเอาไว้คุยวันหลังจะดีกว่า
รามิลเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เดินตามมา แต่ว่ากลับเดินไปที่ห้องนอนตนเอง...
เขาก็ไม่รอช้าตามหล่อนไป...
ในเมื่อเลือกที่จะคุยกันในห้องนอน เขาก็ไม่มีปัญหา...
ร่างสูงก้าวอาดๆ ตามหล่อนไป...
วชิตารีย์ไม่รู้เลยว่า การกระทำเอาแต่ใจของหล่อน นับจากนี้ไป มันสร้างความไม่พอใจเขามากขึ้นทุกขณะ... เขาไม่ใช่พี่รามิลคนเดิม ที่ไม่มีชีวิตไม่มีจิตใจ ที่จะทำตามหล่อนราวกับว่าเป็นหุ่นยนต์ ดังนั้นเมื่อเขาโกรธหล่อนมากขึ้น มันก็จะเป็นผลร้ายย้อนกลับไปหาหล่อน คนที่ก่อความโมโหในใจเขานั่นเอง
ด้วยความที่รู้ตัวว่ารามิลเดินตามหลังมาทำให้หล่อนยืนเกร็งตัวอยู่ไม่ได้เผลอหาวนอนอย่างที่อยากจะทำแม้จะง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น... การที่เขาตามหล่อนมาเพื่อพูดกันให้รู้เรื่องทำให้หล่อนอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง ว่าอย่างน้อยเขาก็ยังแคร์หล่อนอยู่ แม้ว่าจะต้องหาสาเหตุต่างๆ บีบบังคับเขาเพียงใดก็ตาม...
“พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง” หล่อนหันไปพูดกับเขา ทั้งที่รู้นิสัยเขาดีว่ารามิลก็ดื้อพอๆ กับหล่อน ถ้าวันนี้ยังพูดกันไม่รู้เรื่อง เขาก็ไม่มีวันไปไหนแน่
“จะคุยที่ห้องของลูกตาล หรือว่าคุยที่ห้องสมุด”
“ก็ได้ น่ารำคาญจริงๆ เลย ไปที่ห้องสมุดก็ได้ค่ะ”
ใบหน้าดุน่าครั่นคร้ามยังคงไม่แสดงอาการอะไรมาก เขาเดินนำหล่อนไปอีกรอบ และคราวนี้ก็มีร่างบอบบางเดินตามหลังไป... ใบหน้างามราวภาพวาดแอบเจือรอยยิ้มเล็กน้อย... ไม่ว่าเขาจะย้อนกลับมาใส่ใจหล่อนด้วยว่าเขาร้อนรนที่หล่อนจะแต่งงานกับอาเหม็ด หรือว่าถูกบิดาของหล่อนบังคับมาก็ตาม แต่การที่เขากลับมาง้อหล่อน ก็ทำให้หล่อนยิ้มออกด้วยชัยชนะที่มีต่อเขา...
“วันนี้ไปไหนมา” รามิลถาม ทั้งที่ประตูห้องยังไม่ทันปิดสนิทดีด้วยซ้ำ
“มันเป็นเรื่องของลูกตาล”
“ทำไมต้องประชดประชัน และก็เอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนั้น”
“มีสิทธิ์อะไรไปว่าอาเหม็ดแบบนั้น” หญิงสาวแหวออกไป...
“ก็น่าจะคิดได้เองว่ามันเป็นคนไม่ดี เมื่อก่อนก็เห็นว่าไม่ได้ชอบไม่ใช่หรือไง”
“อาเหม็ดเป็นคนดี อย่างน้อยเขาก็ใส่ใจดูแลลูกตาล เป็นห่วงลูกตาล... ลูกตาลอยู่กับคนที่รักลูกตาลดีกว่าที่จะอยู่กับคนที่ไม่อยากอยู่ด้วย”
“พี่รู้ว่าสักวันลูกตาลก็จะต้องการคนที่อยู่เคียงข้างแบบนั้น แต่ก็น่าจะเลือกบ้าง”
“อาเหม็ดคือคนที่ลูกตาลเลือกแล้ว เขาไม่เสียหายตรงไหน... เขาเอาใจลูกตาลดีด้วยซ้ำ” หล่อนเถียง ประชดเขากลายๆ ด้วย
“โอเค ลูกตาล พอได้แล้ว พี่รู้ว่าเราต้องการประชด ถึงเถียงกันไปยันเช้า ลูกตาลก็ยังเถียงและยืนกันกับพี่คำเดิมอยู่นั่นแหล่ะว่าไอ้อาเหม็ดนั่น เป็นคนดี คนดื้ออย่างลูกตาลไม่มีใครเอาชนะได้ พี่ไม่ได้ว่าอะไรหรอกแต่โกรธที่เราโตขนาดนี้แล้วยังประชดประชันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนทำให้คนอื่นเดือดร้อนกันไปหมด เมื่อไหร่จะรู้จักโตสักที”
หญิงสาวเม้มปากแน่น ทุกอย่างไม่เข้าหู... คำว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจไม่รู้จักโต ไม่มีใครว่าหล่อนนอกจากเขาคนเดียว เพราะนิสัยนี้หล่อนทำกับเขาคนเดียว เรียกร้องความสนใจจากเขาคนเดียว... และถ้ามันไม่ได้ผล ก็จะขยายวงกว้างขึ้นจนถึงคนรอบข้าง... แต่เมื่ออยู่ภายนอกหล่อนไม่ได้เป็นกับคนอื่นอย่างที่เขาว่าสักนิด...
เขาน่าจะลองทบทวนตัวเองมากกว่าว่า เมื่อไหร่ที่หล่อนทำตัวไม่น่ารัก ก็แสดงว่าเมื่อนั้นเขาไม่ค่อยใส่ใจหล่อน เท่านั้นเอง...
แค่นี้ก็คิดไม่ออก พี่รามิล บื้อเสียจริง...
“ถ้าลูกตาลจะทำทุกอย่างเพื่อประชดที่พี่ทำไม่ดีกับลูกตาลในวันนี้ พี่ก็ขอโทษ... อย่าไปทำแบบนั้นอีก ได้ไหม”
“ทำแบบไหน”
“ก็ไม่ต้องไปยุ่งกับอาเหม็ดอีก แลกกับการที่พี่จะไม่ยุ่งกับสเตฟานี่”
หัวใจดวงเล็กๆ แอบพอใจ แต่เพียงเท่านั้นไม่พอสำหรับที่หล่อนต้องการ เพราะชีวิตของหล่อนมีเป้าหมายใหม่ ที่จะครอบครองเขาเอาไว้ โดยไม่ต้องมาคอยกันท่าเขากับคนอื่น ไม่ต้องคอยแคร์ว่าเขาจะดูแลคนอื่นดีกว่าหล่อนอีก...
- Writer
