รับผ้าขนนุ่มมาแล้ว เฉินหว่านอิงจึงเอ่ยปาก “รีบไปต้มน้ำขิงมาเถิด หากองครักษ์มู่ติดตามมาก็ตักให้องครักษ์มู่ชามหนึ่ง”
“บ่าวทราบแล้ว คุณหนู...”
สีหน้าของเสี่ยวหลิงไม่สู้ดี จู่ๆ องค์ชายเสด็จมายามวิกาลเช่นนี้ย่อมมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น
“วางใจเถิด” นางว่าพลางกดเสียงให้ต่ำลง “ต้มน้ำขิงมาแล้วเจ้ารีบกลับเรือนพัก อย่าได้ก้าวออกมาอีก”
“คุณหนู”
เฉินหว่านอิงไม่มองสีหน้าอ้อนวอนของเป่าหลิง เพราะรู้ดีว่าสาวใช้ห่วงใยตนแค่ไหน จึงไม่อาจปล่อยให้เป่าหลิงอยู่เผชิญหน้ากับสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ อีกอย่างไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น นางผู้เป็นพระชายาเอกของเขาควรยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเอง
สาวใช้เม้มปากสองตาแดงก่ำ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจขัดคำสั่ง ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าไปต้มน้ำขิงทั้งน้ำตา
เมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ในห้องหับ เฉินหว่านอิงรีบเร่งฝีเท้าไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้อู่ซีเจิ้งพลางรีบปลดอาภรณ์เปียกชื้นออกอย่างรวดเร
