พ่ายรัก (ไบรอันต์-ฮันน่า)

บทที่ 5 แค่กอด

ภายในห้องนอนหรูหรา ที่ถูกตกแต่งไปด้วยโทนสีเทาเข้มและขาวซะส่วนใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างภายในห้องดูเรียบหรูมีสไตล์ ไม่ต่างจากเจ้าของห้องที่ดูสุขุม และดูน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน

"ดูคุณหมอจะตั้งใจมากเลยนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ ขณะที่ตัวเขาเองยังคงนั่งพิงหัวเตียงให้เธอทำแผลให้ใหม่อยู่

"ก็เพราะมันคือสิ่งที่ต้องตั้งใจทำค่ะ" การรักษาคนไข้จะให้มาทำชุ่ยๆมันก็ไม่ได้ เธอเองก็รักในอาชีพหมอของเธอมาก การรักษาคนอื่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจและใส่ใจมากให้สมกับที่ตั้งใจเรียนมา

ฮันน่าก้มๆเงยๆอยู่กับการทำแผลบริเวณหน้าท้องให้กับไบรอันต์ โดยมีสายตาคมที่จับจ้องทุกอิริยาบถของเธอ ยิ่งเวลาที่เธอดูจริงจังและตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันยิ่งชวนให้เขาอยากจะมองเธอไปแบบนี้เรื่อยๆ ในทุกๆวัน

"ผมขอถามอะไรหน่อยสิ" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นเสียงทุ้มจริงจัง

"คะ?" ฮันน่าเองก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย เพราะน้ำเสียงของเขามันดูจริงจังจนเธอเองก็อยากจะรู้ว่าเขาจะถามอะไร

"คุณหมอมีแฟนหรือยังครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมา ก่อนจะสบตากับเธออย่างหวาดหวั่น ทำไมเขาถึงได้กลัวคำตอบจากเธอแบบนี้นะ ทั้งที่เขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ดันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

ฮันน่ากัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่าไม่น้อย ก่อนจะหลบสายตาคมจากเขาหันมองไปทางอื่น คำถามของเขามันทำให้เธอใจเต้นแรงไม่น้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่กล้าตอบคำถามของเขา ทั้งๆที่คำตอบมันก็มีแค่คำสั้นๆแค่คำเดียว

"...คุณถามทำไมหรอคะ" เธอเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ตั้งคำถามกลับไปแทน แล้วเขาจะอยากรู้ไปทำไมว่าเธอมีแฟนหรือว่ายังไม่มี

"ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรครับ" ไบรอันต์แอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเงียบและทำเป็นมองไปทางอื่น

แล้วทำไมเขาถึงได้สับสนกับสายตาคู่นั้นของเธอขนาดนี้กัน แล้วถ้าได้คำตอบจากเธอ เขาจะคลายความสับสนวุ่นวายใจที่มีลงได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ หรือถ้ารู้มันอาจจะหนักกว่าเดิมหรือเปล่า แต่ถ้าเขาหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ เขาก็คงจะสับสนวุ่นวายใจอยู่แบบนี้ต่อไปงั้นสิ?

"ไม่ค่ะ...ฉันยังไม่มีแฟน" เธอได้ยินเขาแอบถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายเธอก็เอ่ยตอบคำถามของเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิวเช่นเดียวกัน ก่อนที่เธอจะรีบก้มหน้าก้มตาทำแผลให้เขาต่อให้เสร็จ เพราะจะได้ไม่ต้องนั่งเกร็งกับสายตาคู่นั้นของเขาอีก

"....."

พอได้คำตอบจากเธอเขากลับพูดไม่ออกซะงั้น จนเสียงใสๆของเธอเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบอีกครั้ง

"เสร็จแล้วค่ะ ระวังอย่าให้แผลกระทบกระเทือนอีกนะคะ ครั้งนี้ยังดีที่แผลปริแค่นิดเดียว" ฮันน่าเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องด้วยความรีบร้อนจนมือไม้สั่นไปหมด เพราะเธอไม่อาจทนต่อสายตาคมที่กำลังจ้องมองมาที่เธอไม่วางตาได้อีกต่อไปแล้ว เธอต้องรีบหนีออกไปจากห้องนี้

พรึบ!

หมับ!

ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะทำท่าเดินออกไป แต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้อย่างไว ก่อนที่ไบรอันต์จะออกแรงกระตุกข้อมือของเธอเบาๆ จนทำให้เธอเซถลาลงไปนั่งกับเตียงข้างๆเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ทำไมละครับ? ทำไมคุณหมอถึงยังไม่มีแฟน" ไบรอันต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดของเธอ

"....."

ฮันน่าเองก็สบตากับเขาแบบไม่คิดจะหลบสายตาคมคู่นั้นเช่นกัน แล้วถ้าเธอตอบว่า เขาคือคนที่ทำให้เธอไม่ยอมเปิดใจให้ใคร เขาจะมีปฏิกิริยาอะไรกับคำตอบเธอบ้างไหม

"เพราะผมหรือเปล่า เพราะผมคือรักแรกพบของคุณใช่ไหม… หมอฮันน่า" ถ้าใช่จริงๆเขาเองก็อธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน แค่รู้ว่าตัวเองคือรักแรกพบของเธอ มันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าทำไม หรืออาจจะเพราะคำว่ารัก? ที่เขาไม่เคยมีในหัวมาก่อน

"คุณรู้" เธอเองก็ตกใจไม่น้อยที่เขาพูดออกมาแบบนั้น ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอแอบรักเขา ทำไมเขาถึงรู้ว่าเขาคือรักแรกของเธอ เธอไม่เคยพูดไม่มีทางที่คนอื่นจะรู้แน่นอน และยิ่งกับเขา คนที่พึ่งจะเจอกันและได้คุยกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง เขาจะมาล่วงรู้ความลับเธอได้ยังไงกัน

มือหนาข้างหนึ่งของไบรอันต์ประคองแก้มเนียนใสของฮันน่าไว้แผ่วเบา ราวกับกลัวว่าแก้มใสๆของเธอจะบอบช้ำ พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเธอ ที่มันกำลังดึงดูดเขาอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้ เธอคือคนแรกที่ทำให้เขาเข้าหาเธอได้มากขนาดนี้

เหมือนกับว่าโลกทั้งใบของเธอหยุดหมุนลงตรงนั้น เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของเขาค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้เธอช้าๆ สองมือของเธอเองก็วางอยู่บนอกแกร่งเปลือยเปล่าของเขาอย่างไม่รู้ตัว ทุกการกระทำทุกสัมผัสอันแสนเชื่องช้าจากเขา มันกำลังสะกดให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับเขาอย่างง่ายดาย ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปของเขาจะแตะสัมผัสลงบนริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิ่งในเวลาต่อมา

ไบรอันต์ใช้มืออีกข้างดึงรั้งร่างแบบบางของฮันน่า ให้เข้ามาแนบชิดกับอกแกร่งของเขามากขึ้น ริมฝีปากก็บดขยี้จูบลงกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ จากเชื่องช้าแปลเปลี่ยนเป็นรุนแรงและเร่าร้อนมากขึ้นทันทีที่เธอตอบรับสัมผัสจากเขาอย่างเงอะงะไม่ประสีประสา

"อื้ออออ~"

"อืมมม"

เธอกับเขาเหมือนแม่เหล็กที่ถูกดูดเข้าหากันจนแน่น ไม่ใช่แค่เขาที่ต้องการมอบรสจูบอันแสนดูดดื่มให้กับเธอ เพราะเธอเองก็ตอบสนองทุกสัมผัสจากเขาเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ช่ำชองเหมือนเขาก็ตาม

มือหนาของไบรอันต์เริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อร่างกายเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่เคยสงบนิ่งแต่ตอนนี้กำลังค่อยๆตื่นตัวขึ้นมา ไหนจะสัมผัสที่แสนเงอะงะไร้เดียงสาจากเธอ มันทำให้เขาอดใจไม่ไหว เธอช่างมีอิทธิพลต่อเขาเสียจริง

"อื้ออ!" เสียงครางอื้อในลำคออย่างทรมาน พร้อมกับกำปั้นน้อยๆของเธอที่ทุบลงบนอกแกร่งของเขา เมื่อเธอเริ่มขาดอากาศหายใจ

ปึกๆๆ

ไบรอันต์ค่อยๆถอนริมฝีปากออก แต่ก็ยังคงประคองท้ายทอยของเธอไว้เช่นเดิม ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะบดขยี้ลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ทั้งเร่าร้อนและหนักหน่วงในเวลาเดียวกัน

จุ๊บ จ๊วบบ~

พรึบ!

"อะ! อื้อออออ" ร่างบางถูกจับพลิกให้นอนหงายลงกับเตียง ก่อนที่เขาจะตามมาคร่อมทับอย่างแนบชิดด้วยความรวดเร็ว

มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอ ก่อนที่สัมผัสเย็นๆจากมือเขาจะล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางของเธอ ทำเอาฮันน่าถึงกับสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสที่แปลกใหม่ และวาบหวิวจากเขา

"อื้อ! คะ คุณไบรอันต์ ยะ หยุดนะ!" เสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้หลงระเริงเผลอใจไปกับเขาง่ายขนาดนี้กัน รู้ตัวอีกทีก็เกือบจะถูกเขาเอาเปรียบไปมากกว่านี้แล้ว

คนที่อารมณ์ความต้องการพุ่งสูงอย่างไบรอันต์ ไม่อาจจะหยุดยั้งการกระทำได้ในตอนนี้ เขาต้องได้ปลดปล่อยเท่านั้นเขาถึงจะหยุดมันได้ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขา ไล่ซุกไซร้คลอเคลียไปตามลำคอระหงไม่หยุด ฮันน่าเองก็ได้แต่เบือนหน้าหนีสัมผัสวาบหวิวจากเขา ทั้งพยายามผลักดันเขาออกห่าง

"คุณไบรอันต์อย่าทำแบบนี้…ฉันขอร้อง" เสียงหวานของเธอเริ่มสั่นเครือมากขึ้นเมื่อถูกเขารุกล้ำอย่างช่ำชอง ใจดวงน้อยก็เต้นรัวด้วยความกลัวไม่น้อยกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเขา

ฟู่วววววววว!!

"ผม...ผมขอโทษ" ไบรอันต์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอทันที ที่ได้ยินเสียงอันสั่นเครืออย่างหวาดกลัวของเธอ และตอนนี้ดวงตากลมโตของเธอก็กำลังคลอไปด้วยน้ำตา

"คุณรีบออกไปเถอะครับ ผมให้คนจัดห้องไว้ให้แล้ว" ไบรอันต์บอกเสียงพร่า ก่อนจะรีบพลิกตัวลงจากตัวเธอ พลางกัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์ความต้องการที่กำลังพุ่งสูง

"คุณ..."

"ผมบอกให้ออกไปไง!" คราวนี้เขาตวาดดังลั่นเมื่อมือบางยื่นมาแตะไหลเขาเบาๆ แทนที่เธอจะรีบออกไปตามที่เขาบอก ก่อนที่เขาจะสะบัดออกทันที

ทำไมเขาต้องมานั่งทนขนาดนี้ ทั้งที่แค่กระดิกนิ้วก็มีผู้หญิงพร้อมจะมาบริการให้เขาถึงที่ แต่กับเธอ...เขากลับไม่อยากทำร้าย และไม่อยากบังคับขืนใจของเธอ

"แล้วถ้าฉันไม่ไปละคะ" ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหนเหมือนกัน แต่ที่เธอพูดออกไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะสมองมันสั่งการให้พูด แต่เป็นเพราะใจลึกๆของเธอต่างหากที่สั่งให้พูดไปแบบนั้น ทั้งที่เมื่อกี้ยังน้ำตาคลอเพราะเขาแท้ๆ

"คุณรู้ว่าถ้าไม่ออกไปมันจะเกิดอะไรขึ้น คุณโอเคหรอฮันน่า" เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอโดยไร้ตำแหน่งของอาชีพนำหน้า ก่อนจะหันกลับมาสบตากับเธออีกครั้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการอย่างไม่ปิดบัง

"แต่คุณเองก็ไม่โอเคเหมือนกัน ถ้าฉันออกไป" ฮันน่าพูดออกมาพลางหลบสายตาของเขา ใบหน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง

"หึ! ทำไมคุณต้องห่วงผมด้วยละครับ ทำไมไม่ห่วงตัวเองเลยละ" มันน่าหงุดหงิดที่เธอมาห่วงว่าเขาจะเป็นยังไง แทนที่จะห่วงตัวเองที่ถ้าไม่ออกไปก็อาจจะเจ็บตัวเอาได้ เพราะเขาไม่ใช่คนที่จะอดทนอะไรได้มากขนาดนั้น โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่านี้

"ฉันจะเป็นห่วงคนที่ฉันแอบรักไม่ได้เลยหรอคะ? ถึงจะเป็นแค่รักในความเพ้อฝันของฉันก็เถอะ"

"คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำให้ผมใจสั่น" ไบรอันต์ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ พอใจที่ได้ยินเธอตอบออกมาแบบนั้น ก่อนที่วงแขนกำยำจะตวัดร่างแบบบางเข้ามาสวมกอด แล้วเอนตัวนอนลงไปบนเตียงพร้อมกันอีกครั้ง

"แค่กอด...ผมขอแค่กอดคุณอยู่แบบนี้ก็พอ" เขาอยากให้เธอพร้อมและเต็มใจไปกับเขา กับคนอื่นจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่กับเธอ...เขาอยากให้เธอพร้อมและเต็มใจไปกับเขาจริงๆ

"เอ่อ กะ กอดแน่นไปหรือเปล่าคะ" หน้าเธอแทบจะฝังเข้าไปในอกแกร่งกว้างๆของเขาอยู่แล้ว แถมตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อด้วย

"แต่ผมชอบนะครับ ยิ่งแน่นยิ่งรู้สึกดี" พูดจบเขาก็ยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้นไปอีก และเหมือนว่าเขากำลังทรมานตัวเองมากกว่าเดิมอีกด้วย

"แต่ฉันหายใจไม่ออก" ฮันน่าบอกเสียงอู้อี้อยู่กับอกแกร่งของเขา พยายามเกร็งตัวเองไว้ไม่ให้แนบชิดกับเขามากเกินไป เมื่อรู้สึกถึงบางอย่างในตัวของเขา กำลัง…กำลังดันหน้าท้องแบนราบของเธออยู่ตอนนี้ ทำเอาเธอแอบขนลุกซู่ไปทั้งตัว ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด

นี้เธอคง…คงไม่ได้กำลังรู้สึกถึงความต้องการเหมือนกับเขาหรอกใช่ไหม