“บ้าเอ๊ย!”
ชาติพยัคฆ์ทุบมือหนักลงพวงมาลัยรถมองตามแผ่นหลังบอบบางจนหล่อนเข้าไปในตัวบ้านอย่างปลอดภัยถึงค่อยขับรถวนกลับไปที่ออฟฟิศอีกครั้ง นี่มันเรื่องบ้าบออะไร ทำไมสายตาตัดพ้อของหล่อนถึงได้บีบเค้นหัวใจของเขานัก สงสารหล่อนทั้งอยากต่อยหน้าตัวเองที่ทำให้หล่อนเสียใจ แต่ถึงย้อนเวลากลับไปได้อีกสักสิบครั้งเขาก็ยังจะทำอย่างนั้นอยู่ดี
ทันทีที่เข้ามาถึงห้องทำงานชาติพยัคฆ์ก็โทรศัพท์หาเพื่อนนักสืบทันที “ฮัลโล ไอ้เอ ช่วงนี้งานแกยุ่งไหมวะพอดีฉันอยากให้แกสืบประวัติผู้หญิงคนหนึ่ง อยากรู้ด่วนที่สุด”
‘เมียใหม่ของแกเหรอวะ’ ปลายสายถามเสียงระรื่นหัวเราะสะใจ
“เมียพ่อง ยังไม่มีอะไรกันเว้ย! แล้วใครใช้ให้แกถามวะ สรุปว่าไหมถ้าไม่จะไปใช้บริการนักสืบคนอื่นที่มารยาทดีกว่านี้”
ชาติพยัคฆ์รวนเข้าให้ ขัดใจที่มันถามอะไรแบบนี้ แล้วเขาคิดผิดซะที่ไหนว่าอรรถพลจะต้องหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าเดิมตรงคำที่บอกว่า ‘ยังไม่มีอะไรกัน’
