ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นตามปกติของคนที่ตื่นเช้าเป็นประจำ ปัณสิตางัวเงียลืมตาขึ้นมาก่อนจะเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ตรงหัวเตียงมากดดูเวลา ตอนนี้เพิ่งจะตีห้าสี่สิบยังมีเวลาให้คนในอ้อมกอดได้หลับอีกเกือบสองชั่วโมงเมื่อตั้งเวลาปลุกเป็นเจ็ดโมงเช้าเรียบร้อยเรียวปากสวยก็ต้องหลุดยิ้มออกมา เมื่อร่างนุ่มๆในอ้อมกอดขยับเบียดตัวซุกเข้ากอดเธอให้ต้องกระชับอ้อมแขนรั้งคนตัวหอมเข้ามาแนบชิดอีกนิดก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
"อือ ปัณคะ กี่โมงแล้ว"
กวิสราส่งเสียงอู้อี้ถามยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคออุ่นของคนตัวสูงที่กกกอดกันอยู่เมื่อได้ยินเสียงเตือนปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้น
"เจ็ดโมงเช้าแล้วค่ะที่รัก จะนอนต่ออีกนิดก็ได้นะคะเดี๋ยวปัณไปเตรียมอาหารเช้าให้"
ปัณสิตากดจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มของคนที่ทำตัวเป็นแมวน้อยคลอเคลียเธออยู่ตอนนี้ ริมฝีปากสวยยกยิ้มอย่างชอบใจอยากมีช่วงเวลาแบบนี้ในทุกวันเร็วๆเหลือเกิน
"ปัณ แก้มอยากกิ
