วันต่อมาหญิงสาวได้มีโอกาสออกมานั่งรับลมที่ศาลาริมน้ำเนื่องจากอาการบอบช้ำตามร่างกายดีขึ้นมาก ที่จริงก็ดีขึ้นมาหลายวันแล้วแต่เพราะลี่ฉงกังวลมากจึงไม่ยอมให้เลี่ยงเหลียงออกจากห้อง
“เงียบไปเลยแฮะ” ร่างบางพึมพำเบาๆ ขณะโยนอาหารปลาลงสระกว้าง นางนึกว่าน้องสาวต่างมารดาจะวิ่งแจ้นไปฟ้องฮูหยินรองไป๋เสียอีก ที่ไหนได้กลับหายเข้ากลีบเมฆซะงั้น
“เลี่ยงเหลียง” เสียงทุ้มเข้มดึงดูดดวงตาคู่สวยจนพบว่าอดีตคู่หมั้นที่ตนปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ ยามนี้กำลังยืนเด่นท่ามกลางหมู่มวลบุปผา
“ข้าจำไม่ได้สักนิดว่าอนุญาตให้ท่านเข้ามา” มองจากนอกโลกยังรู้เลยว่านี่เป็นการเอาคืนของฮูหยินรองแซ่ไป๋นั่น
“เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนั้น” สองขายาวก้าวเข้ามาในศาลาโดยไม่คิดรอคำเชื้อเชิญจากเจ้าบ้าน เขากำลังถือวิสาสะเพราะความโกรธที่สั่งสมมาหลายวัน
“แล้วเหตุใดข้าจะทำไม่ได้” ในเมื่อเผชิญหน้ากันแล้วก็คงไม่มีเหตุผลให้หลบเลี่ยงอีก
“เจ้าทำให้ตระกูลเจีย
