Come Later- วาสนาเมีย(น้อย)

เป็นได้ทุกอย่าง

"คนสวย...หิวหรือเปล่าครับ" เขาออกปากถามฉันในตอนที่เราสองคนเสร็จธุระจากการเดินเรื่องเข้าเรียนของฉันแล้ว

"นิดหน่อยค่ะ" ฉันตอบอย่างสุภาพ และสารภาพตามตรงว่าในตอนนี้ฉันกำลังแอบมองหน้าหล่อๆ ของเขาอยู่

หรือเนื้อคู่ของฉันจะเป็นผู้ชายคราวพ่อคนนี้จริงๆ นะ อร๊าย! เพ้อฝันไม่ไหวตื่นๆ ฮ่าๆๆ

"ร้านไหนดีครับคนสวย" เขาหันมาถามความคิดเห็นฉัน และมันก็ทำให้ฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่ากำลังมองเขาอยู่

"แล้วแต่คุณค่ะ" ทำไมเขาถึงเกิดเร็วจังนะ ลองเกิดช้ากว่านี้สิแม่จะล่อมาครองเลย ฮ่าๆๆ

ยอมรับว่าฉัน...รู้สึกใจชื้นอยู่ไม่น้อยเลยละที่อย่างน้อยๆ เขาก็ยังให้โอกาสฉันได้เรียนหนังสือ ไม่ใช่จ้องแต่จะเอาทำเมียอย่างเดียว...

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เฮียเต็มใจ"

"คุณรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่..." เขารู้ใจฉันค่ะทุกคน~

"ก็รู้มากพอสมควรแหละ" เขาไหว่ไหล่น้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนลาดยางตรงหน้าตามเดิม

"งั้น... มื้อนี้เรากินสเต็กกันดีกว่าเนอะ" เขาเสนอ และเสียงท้องร้องแห่งความหิวโหยของฉันก็ดังสนองขึ้นมาในทันที

"แพงนะคุณ" ถึงจะหิวจนท้องกิ่ว แต่ก็ต้องไว้ตัวก่อนเพราะอีโก้นั้นสำคัญสุดๆ ฮ่าๆๆ

"ป๋าเลี้ยงเองครับคนสวย" เขาว่าก่อนจะตบลงบนกระเป๋ากางเกงดังปุๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เห็นตุงๆ นั้นเป็นกระเป๋าหรือเจ้าปลาปักเป้ากันแน่

ถ้าเป็นอย่างหลังละคงอลังการน่าดูทีเดียวเชียวละ ฮ่าๆๆ

ร้านสเต็ก

"อร่อยจัง~" ฉันนั่งลูบพุงทีป่องออกมาจนเห็นได้ชัดหลังจากที่ฉันสวาปามสเต็กชิ้นใหญ่ลงท้องไปถึงสองชิ้น

"เอาอีกไหมครับ คนสวยควรกินให้เยอะๆ นะเพราะตอนนี้คุณคนสวยผอมมากเลยรู้ตัวรึเปล่า"

"สี่สิบเก้าโล แค่นี้ก็จะกลิ้งได้แล้วนะคุณ" ฉันว่าอย่างไม่เห็นด้วยที่เขากำลังบอกว่าฉันดูผอมจนเกินไป

"เฮียว่าสักห้าสิบห้าโลกำลังดีนะครับ ว่าแต่...ตกลงคนสวยของเฮียจะเอาอีกไหมครับเฮียจะจะได้สั่งกลับไปไว้กินที่คอนโด"

"อืม... ก็ได้" สเต็กของเขาอร่อยจริงๆ นะทุกคนร้านนี้ อยากให้ทุกคนได้มาชิมจังเลยค่ะ

"น้องครับ" เขากระดิกนิ้วชี้เรียกพนักงานคนหนึ่ง "ขอแบบนี้อีกสองชุดแบบกลับบ้านครับ" ก่อนจะออกปากสั่งอย่างคล่องแคล่วจนฉันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะชื่นชม

"ได้ครับ กรุณารอสักครู่"

หลังจากกินมาอิ่มๆ แล้วมาปะทะกับแอร์เย็นๆ มันก็เลยส่งผลให้ฉันหนังตาเริ่มที่จะหย่อนอีกแล้วละคะทุกคน

"อยากดูหนังไหมครับ" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงเขา เพราะฉันกำลังจะเคลิ้มหลับพอดี

"ไม่ชอบค่ะ" ฉันตอบรับอย่างสุภาำ "แต่..ถ้าได้ไปเดินเล่นในห้างสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน"

"แล้วแต่คุณคนสวยเลยครับ เดี๋ยวเฮียพาไปนะ" ตายแล้ว... ดูลักยิ้มสองข้างที่ลอยเด่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์นั้นสิ แม่เจ้าโว้ย! คนอะไรใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมากจริงๆ!

"ขอบคุณค่ะ"

ในตอนนี้เราสองคนก็ได้เดินทางกลับมาถึงคอนโดของคุณจอร์แดนแล้วเป็นที่เรียบร้อยค่ะ วันนี้เป็นวันที่สมองฉันรู้สึกปลอดโปร่งมากจริงๆ เพราะฉันเอาแต่ทำงานและไม่ได้เที่ยวเล่นมาเป็นปีๆ แล้วนั่นเอง...

"สนุกไหมครับคนสวยของเฮีย"

"สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันเอ่ยขอบคุณคุณจอร์แดนอย่างจริงใจ และไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นไหว้ด้วยเพราะเราอาวุโสกว่าฉันถึงยี่สิบสามปีด้วยกัน

"ยินดีทุกอย่างที่เป็นคนสวยของเฮีย" เขายิ้ม "จะทานสเต็กเลยไหมครับ เฮียจะได้จัดจานให้ครับ"

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ คุณจอร์แดนไปพักผ่อนเถอะ"

ตอนนี้เขาหลับไปคาโซฟาแล้วค่ะทุกคน ฉันที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องพักของตัวเองพอดีก็เลยตัดสินใจที่จะช่วยเขาจัดห้องและซักเสื้อผ้าให้กับเขาสักหน่อย

อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนที่สูบบุหรี่จัด เลยเป็นเหตุให้เสื้อผ้าของเขาคงไว้ด้วยกลิ่นบุหรี่ที่เหม็นเอาซะมากๆ ฉันก็เลยจัดแจงซักเสื้อผ้าทุกตัวของเขาให้สะอาดและพรมน้ำหอมของฉันไว้ให้เป็นอย่างดี จะเข้าไปในห้องของเขาเพื่อหยิบน้ำหอมของเขาฉันก็ไม่กล้า...

เย็นวันเดียวกัน...

วันจันทร์ที่จะถึงนี้ฉันก็จะได้ไปเข้าเรียนในชั่นมัธยมศึกษาปีที่ห้าแล้วละคะทุกคน ถึงจะช้าไปกว่าคนอื่นหน่อยแต่ก็มันก็ยังดีซะกว่าการที่ฉันไม่มีแม้แต่ความรู้ติดตัว...

มาถึงตอนนี้ฉันก็มีความรู้สึกขอบคุณและขอโทษเขาในเวลาเดียวกัน เพราะฉัน...คิดแค่ว่าเขาจ้องแต่จะเขมือบฉันลงท้องเพียงอย่างเดียว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะดีกับฉันมากจนถึงขนาดนี้ รู้สึกดีไม่น้อยเลยละที่อย่างน้อยๆ แล้วชีวิตฉันเองมันก็ยังไม่ได้บัดซบมากจนถึงขนาดนั้น

"หอมนะ" ฉันหันไปตามเสียงก็เจอเขาที่เดินทำจมูกฟุดฟิดไปมา

"ยังไม่ได้ทำอะไรทานเลย หอมอะไรของคุณ" ฉันถามเขาด้วยความสงสัยในความจมูกดีเหมือนเจ้าหมาน้อยของเขา

"เฮียก็ไม่ได้หมายถึงหอมกับข้าวครับคนสวย เฮียหมายถึงเสื้อที่คุณคนสวยซักเอาไว้ให้ในตู้ต่างหากครับที่หอม" เขาว่าก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเขากำลังยกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมาดมอีกครั้ง

"น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นอะไรครับ ทำไมหอมจัง"

"เอ่อ...คือฉัน ฉัน...พรมน้ำหอมที่ฉันใช้ลงไปบนเสื้อคุณจอร์แดนนิดหน่อย...ค่ะ" ฉันตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนักเพราะกลัวว่าสิ่งนี้มันอาจจะทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ...

"อะไรนะ!"

"ฉันขอโทษค่ะ...คือฉันแค่ แค่...ไม่กล้าเข้าห้องของคุณไปหยิบเอาน้ำหอมของคุณมา" ฉันหลับตาปี๋ สองหูลู่ลงเหมือนหมาอย่างหวาดกลัวว่าเข้านั้นจะฟาดแข้งลงมาเพื่อระบายความโมโห

"กลัวอะไรครับคนสวย เฮียแค่อยากจะบอกว่าเฮียชอบกลิ่นมันครับ พอจะบอกเฮียได้ไหมเอ่ยว่าคนสวยของเฮียแดนนั้นใช้น้ำหอมแบรนด์อะไร"

"เอ่อ...แบรนด์ตลาดนัด" คนรวยอย่างเขาไม่รู้จักหรอกเชื่อฉันสิ ฮ่าๆๆ

"อะไรนะครับ?" เขาเอามือแคะหูตัวเองเหมือนจะไม่ค่อยได้ยินในสิ่งที่ฉันบอก

"ก็แบรนด์ตลาดนัดไงคะคุณจอร์แดนงงอะไร เอ่ย ที่ใส่ให้คุณนี่ก็คือกลิ่นมิดไนท์ ซีซีละสามบาทค่ะ"

"สามบาท!"

"ก็ใช่ไง แล้ว...คุณตกใจอะไรคะ?"

"มันหอมกว่าแบรนด์ที่เฮียกำลังใช้อีกนะครับเนี่ย! หอมมากจริงๆ ครับคนสวย" เขายกแขนเสื้อขึ้นมาดมซ้ำจนฉันเกือบที่จะหลุดขำออกมา

"คนสวยของเฮียซื้อเจ้าน้ำหอมกลิ่นนี้มาจากตลาดไหนนะครับ บอกเฮียแดนได้ไหมเอ่ย?"

"ตลาดนอกเมือง รู้สึกว่าวันนี้เปิดนะ ถ้า...จำไม่ผิด"

หมับ!

"ไปกัน"

"คุณแต๊ะอั๋งฉันอีกแล้วนะจอร์แดน" ฉันตวาดใส่คนเจ้าเล่ห์บางคนที่หลอกจับมือฉันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ฉุดกระชากลากถูตัวฉันมาที่นี่!

"แล้วจะไปไหนอีกคะนี่เราก็พึ่งกลับมาถึงเองนะ อีกอย่างคุณไม่เหนื่อยบ้างรึไงกันเล่า!"

"ไปซื้อน้ำหอมครับคนสวย"

"ไอ้คุณจอร์แดน! ก็ปล่อยมือฉันก่อนสิคะ! ว้าย!"

จอร์แดนแกแต๊ะอั๋งลูกสาวฉันหลายครั้งแล้วนะเว้ย อย่าเนียนๆ