ดาวโคโยตี้
1054 Words
หลังจากที่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้เพื่อหวังที่จะหางานทำอยู่นานแต่ก็กลับไม่มีร้านไหนรับด้วยเหตุผลที่ว่าพนักงานเต็มหมดแล้วในทุกๆ ตำแหน่ง ฉัน...ก็เลยเลือกที่จะมุ่งหน้ามาที่คลับแห่งหนึ่งที่ภายในตัวเมืองนครศรีธรรมราชที่พึ่งเปิดตัวขึ้นมาใหม่แห่งนี้
World Famous Club (คลับเวิร์ลเฟมัส)
เพราความที่ฉันไม่เคยคิดที่จะเดินก้าวขาเข้ามาในสถานที่แบบนี้เลยสักครั้ง ก็เลยอดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกประหม่าในตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายตัวโตหน้าตาหน้ากลัวที่ทำหน้าที่เป็นการ์ดรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าคลับถึงสี่คนด้วยกัน
"ขอดูบัตรด้วยครับ"
"ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะยื่นบัตรประชาชนที่ระบุเอาไว้ว่าพึ่งจะอายุสิบแปดปีมาหมาดๆ ไปให้การ์ดคนหนึ่งได้ตรวจสอบ
"เชิญครับ" เมื่อเห็นเป็นที่แน่นอนแล้วว่าฉันอายุถึงเกณฑ์ที่จะก้าวขาเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ได้ การ์ดคนเดิมนั้นจึงได้ทำการผายมือให้ฉันได้เดินเข้าไปข้างใน
"ขอโทษนะคะ ที่นี่...พอจะรับพนักงานในตำแหน่งเด็กเสิร์ฟเพิ่มไหมคะ" ฉันเอ่ยปากถามบริกรที่คาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเองที่เดินมาพอดี
"ขาดแต่โคโยตี้" เขาตอบแค่สั้นๆ ก่อนผละตัวออกไปทำตามหน้าที่ของตัวเอง
โคโยตี้งั้นเหรอ อืม...
"แล้วจะสมัครได้ที่ใครคะ" คิดได้แบบนั้นฉันจึฃตัดสินใจตะโกนถามบริกรคนเดิมอีกครั้ง
จากนั้นฉันก็เดินนวยนาดอาดสะองมายังโต๊ะที่มีผู้ชายวัยประมาณสักสามสิบต้นๆ นั่งประจำอยู่ตามที่บริกรคนนั้นชี้นิ้วปากบอกมา
"สวัสดีค่ะ มาสมัครเป็นโคโยตี้ค่ะ"
ชายผมสีเทา ดวงตาสีน้ำตาลโฉบเหยี่ยวคม จมูกกับปากที่สวรรค์ช่างสรรค์สร้างมาเติมอยู่บนใบหน้าหล่อนี้ได้อย่างเพอร์เฟ็ค
เขาหล่อมากเลยทุกคน...
"ว่างแค่โคโยตี้" เขาปรายตามองฉันด้วยแววตาที่ฉันพอจะมองออกว่าไม่ค่อยจะไว้ใจฉันเท่าไหร่นัก
"ทราบค่ะ เริ่มงานได้วันไหนคะ"
"ตอนนี้"
อะไรนะ! สมัครวันนี้ เริ่มงานตอนนี้นี่นะ!
"คะ?"
"ใช่ วันนี้ ถ้าตกลงเธอจะได้ค่าตัวคืนละห้าพัน หยุดเสาร์-อาทิตย์ ทิปนอก"
'ล่อซะคืนละครึ่งหมื่นขนาดนี้มึงก็จ่ายเองนะไอ้เวร' ทีซีนึกในใจอย่างนึกโกรธเคืองทีซีที่ปล่อยให้เขาต้องมารับหน้ากับสิ่งที่ไม่ใช่หน้าที่ของรองผู้จัดการอย่างเขา
"ตกลงค่ะ" เงินมากมายขนาดนี้ถ้าฉันไม่รีบคว้าไว้ก็โง่เต็มทีแล้วจริงไหมละ!
"ไม่มีงานเอ็นเตอร์เทน เต้นเรียกลูกค้าอย่างเดียว ใครลวนลามแจ้งฉันได้"
ดีจังเลย บุญของแกแล้วยัยเจี๊ยบ~ คนอะไรหล่อไม่พอใจดี๊ใจดีอีกต่างหาก
"ขอบคุณที่เมตตาค่ะ เอ่อ คุณ?"
"เรียกพี่ทีซี แล้วนี่อายุถึงสิบแปดรึยัง" เขาเลิกคิ้วเชิงคำถามมายังฉัน บางทีผู้ชายเขาก็ชอบถามอะไรโง่ๆ เนอะ ก็ในเมื่อมายืนอยู่ในนี้ได้ก็ต้องอายุครบสิบแปดแล้วจริงไหม
รึบางทีคลับเขาอาจจะเปิดรับบุคคลทุกวัยที่ย่างกรายเข้ามาก็เป็นได้ใครจะไปรู้...
"ครบเมื่อวานซืนค่ะ ไม่เรียนหนังสือแล้วค่ะ" ฉันตอบรวบรัดเพราะรู้ว่าเขาจะถามอะไรต่อจากคำถามเมื่อก่อนหน้า
"ไปแต่งตัว โคลอี้" เขากดหน้าน้อยๆ อย่างรับรู้ในคำตอบของฉันก่อนจะหันไปเรียกผู้หญิงคนนึงและผายมือมาหาฉันที่ยังคงยืนงงๆ อยู่ที่เดิม
"ค่ะคุณธัญพิสิษฐ์"
"พาน้องเขาไปแต่งตัว อีกยี่สิบนาทีขึ้นโชว์"
โคลอี้ที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเข้าดึงมือให้ฉันเดินตามไปอย่างเร็วตามคำสั่งของพี่ทีซีในแทบจะทันที
สองชั่วโมงต่อมา
"เก่งมาก" พี่ทีซีเอ่ยชมทันทีที่ฉันลงมาจากเวที และคำชื่นชมนั้นก็ทำให้คนบ้ายออย่างฉันหลุดยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย
"อ่ะ...ค่าแรง" นาทีต่อมาพี่เขาก็ได้ส่งเงินมาให้ฉันปึกหนึ่ง ถ้าหากประเมินด้วยสายตาแล้วนั้นฉันคิดว่ามันจะต้องมีจำนวนมากกว่าที่เขาตกลงเอาไว้ว่าจะมอบให้ฉันอย่างแน่นอน
"มากไปค่ะ" ฉันผลักเงินคืนเขาอย่างไม่อยากที่จะรับมัน
"เอาไปเถอะน่า ฉันรู้ว่าเธอกำลังลำบาก"
"คุณรู้ได้ยังไงคะ?"
"เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกัน รับไปเถอะแล้วหาบ้านเช่าอยู่สักหลัง" เขายัดเงินใส่มือฉันแล้วก็เดินหันหลังไปอย่างไว และฉันก็ทำได้แค่มองเงินในมือกับเขาที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ อย่างไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของเขานัก
"อ่อ... ไม่ต้องแต่งหน้านะ หน้าสดเธอสวยมากอยู่แล้ว" ฉันยิ้มให้เขาอ่อนๆเชิงขอบคุณทั้งเรื่องเงินและเรื่องที่ชมฉัน
ที่จริงฉันเป็นคนชื่นชอบการเต้นมากอยู่แล้วด้วยแหละงานนี้ก็เลยถือว่าไม่ค่อยเป็นงานหินสำหรับฉัน แต่ขอให้เป็นงานสุจริตเถอะจะหินจะหนักแค่ไหนน้องเจี๊ยบก็พร้อมพุ่งชนทุกสายงานค่ะ
สามเดือนผ่านไป
สามเดือนผ่านไปในที่สุดฉันก็ได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นดาวโคโยตี้ที่คลับนี้ไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ฉันวางแผนเอาไว้แล้วแหละว่าจะเก็บเงินให้ได้สักก้อนแล้วค่อยย้ายกลับไปยังถิ่นฐานบ้านเกิดที่ภาคอีสานตามเดิม
อันที่จริงก็แอบเสียดายที่ไม่ได้เรียนต่อจนจบอย่างที่พวกเราได้สัญญากันเอาไว้ ป่านนี้พวกนางคงจะจบชั้นมอหก และสอบเข้า มหาวิทยาลัยมหานครคนอัจฉริยะตามที่ได้วางแผนกันเอาไว้ไปแล้วละ ว่าแล้วก็คิดถึงพวกนางจังเลย~
ว่าที่เมียเฮียแดนน่ารักน่าชังไหมละทุกคน แต่...อุปสรรคมันก็เยอะแยะมากมายเอาซะเหลือเกิน 🥹
- Writer
