The Fall of Thorns: Alano McClennan (Completed)

Chapter Twelve

“I CAME here to say good-bye. I’m going back to Nevada today, Mom. And I don’t know when I’ll be able to visit you again.” Pinagmasdan ni Clarice si Carla na nakatitig lang sa kalangitan nang may matamis na ngiti sa mga labi. Sa loob ng labinlimang taon ay nabuhay siya na dala ang matinding hinanakit sa puso para sa ina. Nang bumigay ang katinuan nito, pakiramdam niya ay hindi na siya inisip ng ina. Kasabay ng pagsuko sa realidad ay ang pagsuko rin nito sa kanya noon. Kaya kahit minsan ay hindi niya ito dinalaw. Nag-aabot na lang si Clarice ng pera sa personal assistant niya at ipinapadala iyon sa Pilipinas, sa mismong center ng ina para sa maintenance ng mga gamot nito at iba pang kailangan.

But now, here she was. Pakiramdam ni Clarice ay naliligaw siya at wala nang iba pang mapupuntahan sa bansa at ang ina ang naisipan niyang puntahan.

Ang laki na nang ipinagbago ni Carla. Marami nang puti sa buhok nito pero maganda pa rin tulad ng dati. And her eyes looked at ease now. Napasigok si Clarice, mukhang dahil doon ay nakuha niya ang atensiyon ng ina. Umangat ang mga palad nito at hinaplos ang mga pisngi niya nang makitang lumuluha siya. Gumuhit ang ngiti sa kanyang mga labi kasabay ng patuloy na pag-agos ng mga luha niya. It felt so good to feel her mother’s warm hands against her cheeks, especially at a time like this.

“Hindi ko na alam, ‘Ma. Hindi ko na alam kung tama pa rin ba ang mga ginagawa ko ngayon. I feel like I’m committing a huge mistake to you and Dad for being swayed like this but believe me, I’m trying so hard to fight this feeling. It’s just that, ever since I got to know Benedict’s second son, pakiramdam ko, marami na sa mga pinaniniwalaan ko ang hindi na sigurado. All I know right now is that I will be leaving my heart here, `Ma,” namamaos nang sinabi ni Clarice. Napatitig siya sa suot na engagement ring. It was such a lovely ring and under normal situation, she would have appreciated it and loved it. She would have flaunted it to the world. Pero hindi ganoon ang nararamdaman niya.

Hindi alam ni Alano ang plano niyang pag-alis. Nitong mga nakalipas na linggo ay ipinaayos niya na kay Radha ang kanyang passport.

Apat na araw na lang bago ang nakatakda nilang kasal ni Alano. Araw-araw ay pinupuntahan si Clarice ng binata sa townhouse niya at ipinapaalam ang mga detalye tungkol sa kanilang kasal. Ito pa ang personal na nagdala sa kanya ng wedding gown niya. He was such a dedicated groom-to-be. Nanikip ang dibdib ni Clarice. Sa araw ng kanilang kasal ang katuparan ng kanyang paghihiganti sa pamamagitan ni Alano, sa oras na hindi niya ito siputin. Nasa kanya na ngayon ang lahat.

Ilang linggo nang nailipat ni Alano sa pangalan ni Clarice ang lahat ng shares nito sa kompanya pati na ang ilang milyon na pera nito sa bangko. Nasa kanya na ang mga pinirmahan nitong papeles. She was probably three times richer now than she was before. Pero nakiusap si Alano na ito na muna ang tatayo sa kompanya para sa kanya. Dahil ayaw nitong ipaalam sa mga kapatid ang totoong sitwasyon, sa pakiusap na rin daw ni Alexandra para maisalba pa ang magandang pagtingin ng magkapatid kay Benedict.

Somehow, Clarice had accomplished her mission. She had no reason not to leave the country. Napabagsak niya na ang isa sa mga anak ni Benedict. This was her life-long dream. She should be happy. In fact, she should be celebrating. Pero malayo sa kasiyahan ang nadarama niya.

Pumasok sa isip niya ang naging usapan nila ni Alano nang minsang bisitahin siya nito sa townhouse niya ilang araw bago ito nag-propose. Along with the flowers and her favorite snacks, he brought something that really surprised her.

“A bible? Really, Alano?” Naalala ni Clarice na gulat na bulalas niya matapos niyang makita ang laman ng paper bag na ibinigay nito sa kanya. Parang napapasong nabitiwan niya iyon na maagap namang nasalo ni Alano. “I can’t accept this. This is crazy. You know that I don’t believe in-“

“No problem. I will teach you how to believe again. Every day, I will tell you about my God, Clarice. For sure, you would love Him, too.” Inabot ng binata ang mga kamay niya at muling inilagay doon ang bible saka ngumiti. “Isn’t it sad having nothing positive to believe in? If you can’t read it alone, it’s okay. We will read it together. After all, it’s been a long time since I had someone to read this with. Noong mga bata pa kami, sabay-sabay kaming pinagbabasa ng bible ni Mama. You may find it hard to believe but ever since meeting you, it’s been my dream to read this with you. We will do it one step at a time together, baby. And it’s going to be exciting, believe me.”

“Kakaiba si Alano kay Benedict, Mama. In fact, kakaiba siya sa lahat ng mga lalaking nakilala ko. Alam mo bang tinuruan niya akong magdasal? He was just like Dad when he was still alive. Alano made me read the bible, he made me hold the rosary, and he introduced me to his God.” Pumasok sa isip ni Clarice ang mga panahong matapos nilang kumain ng mga iniluto ni Alano ay hindi pwedeng hindi siya nito paghahawakin ng bibliya. He was that persistent. Every time he would visit her, he would make sure that they would read a chapter a day. Muli siyang napangiti sa naalala. “The faith in his eyes urged me to believe in the good things as well. There was even a time when I almost made myself believe about the healing he was talking about. But just when I was about to do that, his father’s face crossed my mind and it woke me up. Dahil kahit anong gawin niya, anak pa rin siya ni Benedict.” Nawala ang ngiti niya. “Si Benedict na siyang sumira sa buhay natin na kahit kailan ay hindi ko na magagawang gantihan pa. He doesn’t deserve the Alzheimer’s, `Ma. He deserve more than that.”

Umihip ang malakas na hangin. Doon na sumunod na tumutok ang atensiyon ni Carla. Buhay na buhay ang naging pagtawa nito nang makita ang pagsayaw ng mga halaman sa hardin na iyon ng Center. Sabagay, ano ba ang inaasahan niya? Hindi niya alam kung nakinig kahit paano ang kanyang ina. But at least, Clarice was able to tell her mother what she feels just like what she used to do when she was still a little girl. Mapait na ngumiti si Clarice bago tumayo.

Hinalikan niya sa noo ang ina. “Be safe, mom.” Bulong niya rito saka tuluyan nang umalis. Siguradong matatagalan pa uli bago sila magkita.

Sumakay na si Clarice sa kotse ni Radha. Ito ang maghahatid sa kanya.

“Tara na,” mahinang sinabi niya nang maupo na sa passenger seat. Dederetso na sila sa airport. She was about to go back to her old life. But she was not even excited about it. What did you do to me, Alano?

Mariin niyang ipinikit ang mga mata habang nagbibiyahe sila para lang maimulat din ang mga iyon nang marinig ang sunod-sunod na tensiyonadong pagmumura ni Radha. Bihira nitong gawin iyon. “Why? What’s going on—”

Hindi na naituloy pa ni Clarice ang sasabihin nang biglang sumalpok sa kung ano ang kanilang kotse kasabay niyon ay humampas ang ulo niya sa kung saang matigas na bagay.

Biglang umahon ang takot sa kanyang puso. Bago tuluyang mawalan ng malay ay naglaro pa sa isip niya ang gwapong mukha ni Alano.

“KUNG gusto mo palang umalis, sana sinabi mo sa akin. Ihahatid kita hindi lang sa airport kundi sa Nevada pa mismo. I will try to keep you safe. Hindi tulad nang ganito. Clarice naman.” Naihilamos ni Alano ang palad sa mukha habang pinagmamasdan ang natutulog pa ring anyo ni Clarice.

May bandage sa ulo ang dalaga dahil sa pagtama ng ulo nito sa dashboard. May ilan din itong galos sa katawan sanhi ng mga tumalsik na bubog sa nabasag na salamin ng kotseng sinakyan nito. Katulad ng sinapit ni Clarice ang kasama nitong babae na napag-alaman ni Alano na Radha ang pangalan. Ang pagkakaiba lang ay sa manibela humampas ang ulo niyon. Muling bumigat ang dibdib niya sa naisip.

Halos mabaliw si Alano sa pag-aalala nang tawagan siya ng pulis at ini-report ang nangyaring aksidente kay Clarice. Siya lang daw ang nasa speed dial ng dalaga kaya siya ang tinawagan nito. Sa Pampanga nangyari ang aksidente kaya ilang oras pa ang inabot bago siya nakarating sa ospital kung saan isinugod ang dalaga. Ayon sa nauna nang nagkamalay na si Radha nang tanungin niya ay hindi na umano nito nagawang iwasan ang humahagibis na kotse sa pagliko nito sa kalsada. Nagkataon pang lasing ang driver ng nakabanggang kotse.

       Nagtagis ang mga bagang ni Alano. He swore he would do every thing in his power to make sure that the man would no longer be able to drive any car again.

Kung hindi lang napigilan si Alano ng kapatid niyang si Austin na sumama sa kanya mula pa sa Manila, siguradong nasuntok niya na ang driver bago pa ito ipasok sa kulungan. Mabuti na lang at walang malalang pinsalang tinamo si Clarice ayon na rin sa sumuring doktor kung hindi ay baka hindi niya na alam ang gagawin nang mga sandaling iyon.

“Sabi ko naman sa `yo, wala kang gagawin na hindi ko maiintindihan. If you want to leave me, then leave. But you should have at least, informed me. I wouldn’t have stopped you from leaving. I know I have no right to do that.” Inabot ni Alano ang kamay ni Clarice at masuyong hinalikan iyon.

Pumatak ang luha niya. Naiintindihan niya ang gagawing pag-alis ng dalaga apat na araw bago ang kanilang kasal. It was still about her revenge, after all.

Noong una, habang inaasikaso niya ang kasal nila ni Clarice, kahit paano ay umasa pa siya na posibleng sa dulo ng lahat ng iyon ay may kahahantungan din sila ng dalaga. Personal niyang inayos ang lahat. Binalewala niya ang mga tanong ng ilan kung bakit wala ang kanyang fiancée o kung nasaan ito. There were rumors circulating that only Alano was happy about the wedding, that he was just forcing the supermodel to get her to marry him out of his obsession with her. His mother was worried because it was ruining his name but he didn’t mind at all. Those people don’t know the truth, they would never understand.

     He just wanted their wedding to be perfect. He took a leave from the office and helped the wedding coordinator with all the preparations.

Pero naglaho ang katiting na pag-asa sa puso ni Alano sa araw na iyon nang alamin niya kay Radha kung saan papunta ang dalawa kung hindi nangyari ang aksidente. Ihahatid pala dapat ng huli ang dalaga sa airport pabalik sa Nevada.

Nabigo siyang patunayan na posibleng isalba ng pagmamahalan nila ni Clarice ang sakit na dulot ng mga nangyari sa nakaraan.

Naramdaman ni Alano na minahal din siya ni Clarice. Pero hindi sapat ang pagmamahal na iyon para manatili sa tabi niya ang dalaga. Sabagay ay masisisi niya ba ito sa laki ng kasalanan ng ama niya rito?

“Magpagaling ka. Ako mismo ang maghahatid sa `yo pabalik, pangako.” Damn, just saying those words is already enough to break him inside. Muling pumatak ang luha ni Alano. Nasisiguro niyang kung makikita lang siya ng mga kapatid ay pagtatawanan siya ng mga ito. He had strings of women in the past. He was even regarded a player.

Pero heto siya ngayon. Nang tamaan siya kay Clarice ay saka lang nauso ang pagluha sa kanya.

“Makukuntento na akong pagmasdan ka mula sa malayo. And if after a few years, a divine intervention happened and you magically forgot everything, I promise I would still be here. Baka sakaling sa panahon na ‘yon, pwede na tayong dalawa. Sapat na sa aking naramdaman ko kahit paano na minahal mo ako. Because during those times that you were with me, I knew it was not just a show, Clarice. I knew you were being real to me. I knew you were being... You.”

Kinuha ni Alano ang rosary sa bulsa ng kanyang pantalon na bigay ng kanilang ina noong bata pa sila ng mga kapatid. Inilagay niya iyon sa kamay ni Clarice. “I love you so much. Please be well.”

Tumayo na siya at umalis ng hospital room ng dalaga. Mahirap na at baka lalo pa itong magkasakit sa oras na siya ang unang makita nito sa paggising.

They said that prayers are powerful. Maybe if I pray hard enough, makukulitan ang langit at maiisipang pagbigyan ako. Who knows? Maybe you and I can become together, one day? Until then... I will continue to pray hard every day.

“BAKIT bumangon ka na agad?” Nag-aalalang nilapitan si Clarice ni Alano nang maabutan siya nitong itinutupi na ang hospital gown niya. Nakapag-ayos na rin siya at nakasuot na ng damit panlakad. She was all set and ready to go.

      “Bakit ka ba nagmamadali? Gano’n ka ba talaga ka-excited na umalis?”

“Oo.”

Nabitin sa ere ang mga kamay ni Alano nang tangkang hahawakan nito si Clarice. Naupo siya sa kama at pinagmasdan ang binata. He looked so tired as if he was not able to sleep for the past couple of hours. He still looks as dashing as the first time they met. But gone was the sparkle in his beautiful blue eyes. And it was because of her. “I’m sorry,” mahinang sinabi niya.

Mabilis na nag-iwas ng mga mata si Alano pero bago iyon ay hindi nakaligtas sa kanya ang pagdaan ng kirot sa mga mata nito. Tumango-tango ang binata. “It’s nothing. I understand. Sinabi ko naman na sa ‘yo dati, there is no need to feel sorry for me. Pero hayaan mo sana akong ihatid ka man lang hanggang sa kung saan mo balak na pumunta. I… I just need an assurance that you will be safe this time because I will really go crazy if something happens to you again and—”

“I love you, Alano.”

“I almost lost my mind while waiting for you to wake up and—” Nahinto sa pagsasalita si Alano at mayamaya ay gulat na napalingon kay Clarice. “Ano uli ang sinabi mo?”

“I love you.” Namasa ang mga mata ni Clarice.

Bago siya mawalan ng malay noong nagdaang araw dulot ng aksidente ay puro si Alano ang laman ng isip niya. Noon lang siya nakaramdam ng matinding takot pagkalipas ng labinlimang taon. Ang akala niya ay wala na siyang kakayahang makaramdam pa ng ganoon pero iba pala kapag nagmamahal na ang isang tao. Even the hardest heart can melt and become afraid when it comes to love.

Natakot siya para sa sarili pero lalo na para kay Alano. Natakot siyang mamatay nang hindi man lang nasasabi sa binata kung gaano niya ito kamahal. Ni hindi man lang niya napasaya nang husto ang binata. Mula nang minahal siya ni Alano, puro hirap at sakit na ang ipinaranas niya rito. He endured and continued giving his all to her while receiving nothing from her. She had been so unfair. Walang kasalanan ang binata pero idinamay niya dahil sa galit niya sa ama nito. And then Clarice remembered having so many questions. What if she marries him? What if she attends their wedding? If she leaves him, would it guarantee her that she would forget the pain and would eventually be happy knowing that she hurt him?

At ngayong nasa harap niya na si Alano, nasagot niya na ang mga katanungan na iyon.

“I said I love you. I really do. And I need you in my life.” Tuluyan nang pumatak ang mga luha ni Clarice nang rumehistro ang pagkasorpresa sa mukha ni Alano. Hindi na nakapagpigil na tumayo siya sa kama at lumapit sa binata. Buong higpit na niyakap niya ito. Nagsimulang magkaroon ng tunog ang pag-iyak niya. Sumagi sa isip niya ang disappointment na naramdaman nang si Radha ang mamulatan niya kanina imbes na ang mukha ng binata.

Hindi niya naiwasan ang pumikit at damhin ang sandali nang gumanti si Alano ng mas mahigpit na yakap. “Kinailangan ko pang maaksidente bago ako nakapag-isip nang maayos. I was so scared when I thought that I would die without seeing you, without holding you like this and without even saying good-bye to you. Ang sabi ng doktor, maswerte raw kami ni Radha dahil minor injuries lang ang natamo namin sa nangyaring aksidente. But you know what I think? Radha and I were beyond lucky. I want to believe that your God protected me, Alano. Ang sabi ni Papa, lahat daw ng nangyayari sa buhay ng isang tao, may magandang paliwanag. Siguro, kaya ako binuhay ng Diyos ay para patigilin na ako sa pagtakas.” Pumiyok ang boses niya.

Nagmulat si Clarice. Muli siyang napangiti nang makita ang liwanag na mula sa sikat ng araw na tumatagos sa salaming bintana sa loob ng kanyang hospital room. Sa kabila ng pagkadismayang hindi si Alano ang namulatan, malaki pa rin ang pasasalamat niya. Kahit kailan ay hindi niya natandaang huminto siya sandali para ma-appreciate ang pagsikat ng araw noon. Pero iba ngayon. She was so glad to witness the sunlight. She was so glad to feel its warmth on her skin. She was so glad to be alive for the first time after so many years. Because being alive means a second chance with the man that she was holding right now.

“Habang wala ka, isip ako nang isip. Kung tatakas ba ako ngayon, mawawala ang sakit sa nangyari noon? Iiwasan ko lang ang sakit pero mananatili iyon dahil hindi ko hinarap. So, I figured I’d stay here with you. I will face every thing with you now—the pain, the fears, and the memories. Nakahanda na akong makasama ka, Alano. At least when I’m with you, I can be assured that the pain will subside. Because you are my pain reliever. Alam ko isang araw, mawawala rin ang lahat ng sakit. We will work on it together... Right?”

Masuyong ngumiti si Clarice nang maramdaman ang paggalaw ng mga balikat ni Alano, tanda ng pag-iyak nito. Who would have thought that a man like him would shed tears for a woman like her? Ah, this is the sweetest revenge. One McClennan cried and fell in love with her. But there was a consequence; she fell for her target, too. And somehow, that was not so bad.

“I thought I would lose you forever. Maisip ko pa lang na ako mismo ang maghahatid sa `yo palayo, parang sinasakal na ako. And when I found out about your plan to leave yesterday, I died... A thousand deaths, Clarice.” Bahagyang lumayo si Alano sa kanya at pinakatitigan siya. Idinikit nito ang noo sa kanya. “I was ready to wait for you. Ayos na ang plano. Susundan kita sa Nevada. Araw-araw, magpa-practice akong magluto para kung sakaling dumating ang panahon na maglaho na ang lahat ng sakit na nararamdaman mo at maisipan mong balikan ako, may maipagmamalaki na ako sa `yo.” Marahang natawa ito. “But God is really good because here you are now. I thought I would never hear you say you love me again. Mahal na mahal kita, Clarice. More than you can ever imagine.”

Sandaling idinistansiya ni Clarice ang mukha kay Alano. Pinahid niya ang mga luha ng binata katulad ng ginawa nito sa kanya.

“Ibig sabihin ba nito, tuloy ang kasal natin?”

Tumango si Clarice. “You haven’t cancelled it yet... Have you?”

“I was just about to do that today. But a miracle happened. Mabuti na lang pala at dito na muna ako tumuloy.”

“Thank you very much, Alano, for everything.” Mayamaya ay may naalala si Clarice. “It might take a long while before I can forgive your father, though.”

“Naiintindihan ko. I will be with you every single step of the way.”

Muling ngumiti si Clarice. Sandali namang natigilan si Alano. Mayamaya ay hinawakan nito ang mga pisngi niya. “Do you know that every time you smile, I fall for you? And every time you touch me or kiss me, I fall... even harder,” bulong pa nito bago siya hinalikan sa mga labi.

Kuntentong ipinikit ni Clarice ang mga mata. Hindi niya na muna aaminin kina Maggy at Yalena ang tungkol sa natuklasan kay Benedict. She doesn’t want her friends to lose their purpose the way she did before. Saka niya na rin aaminin kay Alano ang tungkol sa mga kaibigan. Dahil ayaw niyang pagtaksilan ang kambal. Nakasisiguro naman si Clarice na mauunawaan siya ni Alano. And besides, who was she to meddle with her best friends’ destiny? Baka tulad niya, sa gagawin ng mga ito lang tuluyang makahanap ng kapayapaan ang mga kaibigan.

Magdadahilan na lang siyang parte pa rin ng misyon ang gagawing pagpapakasal.

Natigilan si Clarice sa pag-iisip nang lalo pang laliman ni Alano ang paghalik sa kanya. She closed her eyes and stopped herself from thinking of anything else.

Saka na siya mag-iisip.

EPILOGUE

“YOU, TWO, look pathetic, happily pathetic. And it’s making me crazy. It’s annoying, too.”

Natawa na lang si Clarice sa para bang naaasar na sinabing iyon ni Austin na sumunod pala sa kanila ng kanyang asawa sa kusina. Pagdating nila ni Alano mula sa pagsisimba ay naabutan na nila sa bahay ang bunsong kapatid nito na parang pinagsakluban ng langit at lupa ang mukha. Hindi naman nila ito makausap nang maayos dahil nanatiling tahimik ang lalaki kaya hinayaan na muna nila itong tumambay sa bahay nila.

Si Clarice ang nag-volunteer magluto para sa tanghalian nila nang araw na iyon pero sumunod sa kanya si Alano sa kusina at ipinahihinto siya. Nang hindi siya pumayag ay ipinagpilitan pa rin nitong tulungan siya.

Napangiti na lang siya. Ever since they got married five months ago, Alano stick with his promise. Walang araw na hindi siya pinagsisilbihan ng asawa. Ito pa rin ang nagluluto para sa kanila. He became really domesticated. Ni sa hinagap ay hindi niya akalaing darating ito sa puntong ganoon.

And every night, when they are alone in their room, he would still dance and sing for her. Every night, he would have different performances to show her. And even those were improving. Pilyang napangiti si Clarice sa naisip. Hindi niya alam na posible pala ang ganitong klase ng pakiramdam. Every day, she keeps falling in love with her husband all the more.

Bigla ay naglaro sa isip ni Clarice ang paboritong bible verse ni Alano na sa katagalan ay nakabisa na rin niya. That was Psalm chapter thirty-seven verse five. It says that God has a reason for allowing things to happen. We may never understand His wisdom but we simply have to trust His will.

Totoong minsan ay mahirap unawain kung bakit nangyari ang mga nangyari. Minsan, mahirap unawain ang mga dahilan Niya. Pero nitong nakalipas na mga buwan ay napakaraming na-realize ni Clarice. Una na roon ay nagkamali siya ng inakala. Hindi pala siya kailanman hinayaang mag-isa ng Diyos. Mayroon pa rin Itong iniwan para sa kanya. Dahil ipinagkaloob Nito sa kanya si Tito Harry at ang kambal na sina Maggy at Yalena. At ngayon ay ipinagkaloob Nito sa kanya si Alano. At sa tulong ng asawa, alam niyang isang araw ay tuluyan na siyang makakabangon. She was positive that one day, she and her best friends would find healing.

Napahinto si Clarice sa pag-iisip nang mapansing tumigil si Alano sa paghihiwa ng mga gulay. Sa kabila ng presensiya ng kapatid ay niyakap pa rin siya ng asawa mula sa kanyang likuran at hinalikan sa batok. “What are you smiling at?”

“You and your silly night performances,” amused na sagot ni Clarice.

Idinikit ni Alano ang katawan sa kanya. “Really, huh? By all means, tawanan mo na ako ngayon.” Marahang kinagat siya nito sa kanyang leeg. “Because with the kind of performance I am planning to do tonight, you wouldn’t even think of smiling, baby.”

“Ano na lang pala ang iisipin ko, kung gano’n?”

“How about a night of pure passion?” Nag-init ang pakiramdam ni Clarice sa bulong na iyon ni Alano. “I was planning to try dancing without any costumes tonight, baby. Para tipid, I’ll dance... naked. And as a punishment for laughing at me, I won’t let you sleep tonight, baby.”

“Hmm…” Malakas na napatikhim si Clarice. Itinulak niya ang asawa at bahagyang lumayo rito bago pa siya kung saan na naman dalhin ng nagsisimula na namang maglikot na imahinasyon niya. Siniguro niyang may sapat na distansiya sa pagitan nila habang tumutulong sa paghanda ng iba pang ingredients sa lulutuin nila. Narinig niya pa ang mapanuksong pagtawa ni Alano na para bang nahulaan ang laman ng isip niya. Napailing na lang siya. Alano will always be a royal tease.

Nanunuyo ang lalamunan na lumapit si Clarice sa refrigerator at kumuha ng maiinom. Bigla siyang nakaramdam ng matinding uhaw.

“Austin, bro, bakit ka nga pala naparito? Kung `di mo napapansin, nakakaistorbo ka na,” nagbibirong sinabi ni Alano bago nagpatuloy sa paghihiwa. “May problema ba?”

“I met a girl and fell in love with her,” sa wakas ay sagot ni Austin. Tahimik lang na nakikinig si Clarice. Kumuha siya ng baso at nagsalin ng tubig mula sa hawak na pitsel at uminom. “One silly night, we got drunk. She made me sign something. Akala ko marriage contract kaya pinirmahan ko. Pero paggising ko kinabukasan, wala na siya. Wala na rin ang pera ko sa bangko at ang shares ko sa kompanya.”

“What?!” Nabiglang nilingon ni Alano ang kapatid. “Hindi ka man lang ba nagduda? You just let her do that?”

“It was my first time to fall in love, Kuya,” depensa naman ni Austin. “It was my first time to be with a woman. Wala akong alam sa mga komplikadong bagay. Malay ko ba namang pagnanakawan niya ako?” Naihilamos nito ang palad sa mukha. “But she’s really lovely, thief and all that.”

“What’s her name?”

“Maggy. Maggy de Lara.”

Naibuga ni Clarice ang iniinom na tubig.

Wakas