บทที่ 18
1243 Words
“ใครเป็นคนให้นามบัตรคุณล่ะ” คาเมลเล่นลิ้นไม่ยอมตอบ
“เบอร์โทรศัพท์ของคุณหรือคะ ทำไมเบอร์ข้างหน้ากับข้างหลังนามบัตรไม่เหมือนกันเลย”
มือบางพลิกนามบัตรไปมา เพื่อดูเบอร์โทรศัพท์ทั้งสองเบอร์
“เบอร์โทรที่พิมพ์อยู่ด้านหน้า เป็นเบอร์โทรที่ใช้สำหรับติดต่อธุรกิจ ลูกค้าจะติดต่อมาเบอร์นี้ แต่เบอร์โทรที่อยู่ด้านหลัง เป็นเบอร์ส่วนตัวของผม มีคนรู้แค่สามคนคือเจ้านาย พ่อกับแม่ และคุณเป็นคนที่สี่ ที่รู้จักเบอร์นี้ เข้าใจหรือยัง”
คาเมลไขข้อสงสัย แล้วดึงมือหญิงสาวให้เดินตามโดมินิทและน้องบลู ซึ่พากันเข็นรถเข็นไปตรงแคชเชียร์เพื่อชำระเงิน
“สงสัยจะแจกเบอร์สาวๆ ไปทั่วล่ะสิ”
“ใครว่า ยังไม่เคยแจกเบอร์ส่วนตัวกับสาวๆ คนไหนสักคนเลย คุณเป็นคนแรกนะที่ได้รับเกียรตินี้” คาเมลรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่เคยแจกเบอร์สาวๆ แต่เอาไว้แจกพวกหนุ่มหรือเปล่า” ณิชาดาพูดล้อเลียนปนเสียงหัวเราะ จนคาเมลชักจะเริ่มหมั่นไส้ขึ้นมา
“คุณนี่ ชอบชักใบให้เรือเสีย ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับ ไม่ใช่เกย์ที่ต้องไปแจกเบอร์หนุ่มๆ”
“ใครจะเป็นรู้ ก็บอกว่าไม่เคยแจกเบอร์สาวๆ ก็นึกว่าจะเก็บเอาไว้แจกพวกหนุ่มๆ แทน” ณิชาดายิ้มขำ
“คุณนี่จริงๆ เลยนะ” คาเมลส่ายหน้ายิ้มขำกับความคิดของหญิงสาว
“แต่ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณคาเมลให้เกียรตินี้กับดิฉัน”
ณิชาดาประชดคาเมลแถมยังทำท่าถอนสายบัวงามๆ ให้ชายหนุ่มหนึ่งครั้งด้วย หญิงสาวเก็บนามบัตรไว้ในกระเป๋ากางเกง ลึกๆ ในใจรู้สึกดีใจที่ชายหนุ่มให้ความสำคัญกับเธอ ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน
หนุ่มสาวทั้งคู่เดินทะเลาะกันจนมาถึงแผนกแคชเชียร์ ตลอดเวลาที่เดินคู่กัน ณิชาดาไม่รู้ตัวว่ามือตัวเองถูกมือใหญ่กุมไว้ตลอดเวลา คาเมลเองก็ไม่ยอมปล่อยมือจากหญิงสาวเหมือนกัน เขารู้สึกมีความสุขที่ได้พูดคุยทะเลาะเบาะแวงกับหญิงสาว มีหลายๆ คนที่เดินสวนทางณิชาดากับคาเมล พวกเขาพากันมองสาวสวยกับหนุ่มหล่อและพาอมยิ้มกับความน่ารักของคนทั้งคู่
แต่ก็มีหนุ่มๆ บางคนที่มองสาวสวย หน้าหวาน ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นจนแทบจะเหลียวหลัง แต่พอเจอสายตาคมดุที่ถลึงตามองตอบแสดงความเป็นเจ้าของสาวสวยหน้าหวาน พวกหนุ่มๆ ก็ต้องพากันหลบเป็นแถวไม่กล้ามองต่อ
ณิชาดาเดินมาถึงแผนกแคชเชียร์และเข้าไปกอดน้องบลูไว้ มองดูคาเมลที่กำลังเซ็นต์ชื่อลงบนสลิปบัตรเครดิต แล้วก้มหน้าลงไปกระซิบบอกข้างหูน้องบลู
“น้องบลูขอบคุณ คุณอาทั้งสองคนหรือยังคะ”
น้องบลูยกมือพนมไหว้โดมินิทและเข้าไปกอดชายหนุ่มไว้ “ขอบคุณครับคุณอาบลู”
“ไม่เป็นไรครับ” โดมินิทกอดตอบและหอมแก้มน้องบลูอีกฟอดใหญ่
น้องบลูเดินเข้าไปหาคาเมล พนมมือไหว้คาเมลอีกคน “ขอบคุณครับคุณอา...” คำพูดที่จะพูดต่อชะงักอยู่ในลำคอเพราะไม่รู้จักชื่อของคุณอาอีกคน
“อาชื่อคาเมลครับ” คาเมลดึงร่างเด็กน้อยเข้ามากอดและหอมแก้มยุ้ยๆ ไปหนึ่งที
“ขอบคุณครับ คุณอาคาเมล” น้องบลูพนมมือไหว้คาเมลอีกครั้งแล้วเดินกลับไปหาโดมินิทและกอดชายหนุ่มไว้ ปากเล็กเริ่มทวงสัญยิงสัญญาที่เคยสัญญากันไว้
“คุณอาอย่าลืมสัญญานะครับ อาบลูต้องพาน้องบลูไปหาคุณพ่อนะครับ”
น้องบลูกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน ระหว่างตัวเองกับคุณอาบลู
“ไม่ลืมแน่นอน คุณอาขอจัดการธุระให้เสร็จก่อน แล้วคุณอาจะพาน้องบลูไปหาคุณพ่อเองครับ”
“นานไหมครับ”
“สักประมาณสองอาทิตย์คงจะเสร็จครับ”
โดมินิทคำนวณระยะเวลาในการจัดการเรื่องเทคโอเวอร์ห้างฯ การเข้าไปตรวจดูงานในบริษัท รวมทั้งเรื่องสำคัญการตามหาปรีชยาพร คำนวณคร่าวๆ ทุกอย่างคงเสร็จเรียบร้อยภายในสองสัปดาห์
ชายหนุ่มสงสารน้องบลู เวลาพูดถึงพ่อทีไรดวงตาน้องบลูจะสุกใสแวววาวด้วยความดีใจ จนทำให้เขาต้องตอบตกลงและสัญญาเป็นหมั้นเป็นเหมาะว่าจะพาแกไปหาคุณพ่อเอง
“ทำไมนานจังครับ อาบลูพาไปหาคุณพ่อพรุ่งนี้เลยไม่ได้หรือครับ”
โดมินิทหัวเราะหึๆ ในลำคอ “คงไม่ได้หรอกครับ อาบลูมีงานเร่งด่วนที่ต้องทำให้เสร็จก่อนนะครับ อาบลูสัญญาว่าถ้าเสร็จธุระเมื่อไร อาบลูจะพาน้องบลูไปทันทีครับ”
“คุณอาบลูจะหาบ้านน้องบลูเจอไหมครับ”
“อืม...นั้นนะสิ เรื่องใหญ่แล้วนะนี่ อาบลูจะหาบ้านน้องบลูเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้”
โดมินิทแกล้งเด็กน้อย ชายหนุ่มยิ้มขำเมื่อเห็นน้องบลูตีสีหน้ากังวลคงกลัวว่าเขาจะหาบ้านตัวเองไม่เจอ เรื่องหาที่อยู่ของน้องบลูเป็นเรื่องเล็ก ถ้าเขาต้องการจริงๆ สั่งเลขาผู้ทรงประสิทธิภาพให้จัดการให้ รับรองไม่เกินหนึ่งวัน เขาก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว
น้องบลูเห็นท่าทางของคุณอาบลูแล้ว ก็หวาดกลัวว่าคุณอาจะหาบ้านตัวเองไม่เจอ จึบรีบสาวเท้าเข้าไปหาน้าสาวมือเล็กจับมือบางน้าสาวและเขย่าแรงๆ แล้วเอ่ยขอร้องน้าสาวว่า
“น้าปุ้น! น้าปุ้นบอกที่อยู่บ้านของเราให้คุณอาบลูได้ไหมครับ คุณอาจะได้ไปหาน้องบลูถูกนะครับ” สีหน้าน้องบลูแสดงถึงความกังวลเพราะตัวเองจำที่อยู่บ้านไม่ได้จริงๆ
“บอกไม่ได้ค่ะ อันนี้เป็นหน้าที่ของคุณอาคาเมล เพราะฉะนั้นคุณอาเขาต้องหาเอาเองค่ะ”
“แล้วถ้าหาไม่เจอละครับ” น้องบลูไม่ยอมแพ้ ยังอยากให้น้าสาวบอกที่อยู่กับคุณอาทั้งสองคน
“หาเจอแน่นอนครับ น้องบลูเชื่อฝีมือคุณอาเถอะครับ รับรองเราได้เจอกันเร็วๆ นี้แน่นอนครับ” คราวนี้คาเมลเป็นคนให้สัญญากับน้องบลูด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“น้องบลู บอกน้าปุ้นได้ไหมว่าน้องบลูสัญญากับคุณอาโดมินิทเรื่องอะไร”
ณิชาดาก้มหน้าลงไปถามน้องบลูด้วยความอยากรู้
น้องบลูยิ้มแป้นให้น้าสาว แล้วส่ายหน้าแรงๆ ไม่ยอมบอกให้น้าสาวรู้ จากนั้นร่างเล็กก็เดินเข้าไปกอดโดมินิทไว้และหันหน้ามาทางน้าสาว พร้อมกับบอกว่า
“ไม่บอกหรอกครับ เป็นความลับของน้องบลูกับคุณอาบลู เรารู้กันแค่สองคนเท่านั้นครับ”
ณิชาดาหันหน้าไปทางคาเมล ดวงตาคู่สวยสบกันกับดวงตาสีน้ำตาลเหมือนจะสอบถามว่าชายหนุ่มรู้หรือเปล่า
คาเมลส่ายหน้าปฎิเสธเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้านายไปสัญยิงสัญญาเรื่องอะไรไว้กับน้องบลูระหว่างณิชาดากำลังเกลี้ยกล่อมหลอกถามน้องบลูอยู่ โทรศัพท์มือถือของคาเมลก็ดังขึ้น ชายหนุ่มหันหน้าไปทางณิชาดาและโดมินิททำท่าทางเหมือนขออนุญาตรับสาย ก่อนจะหันหลังให้และสนทนากับคู่สนทนาที่โทรเข้ามา
“เจ้านายครับ ผู้จัดการสาขาที่อเมริกาโทรมาครับ มีเรื่องด่วนเกี่ยวกับสินค้าที่ส่งออกรอบล่าสุดครับ” คาเมลกดวางสายและหันมารายงานเจ้านายด้วยสีหน้าซีเรียส
- Writer
