สิ่งที่แม่เลี้ยงรดาพูดกับลูกสาวเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ไม่มีผิดแม้แต่คำเดียว เช้าตรู่ของวันถัดมา ในขณะกำลังเดินออกกำลังกาย ทอดน่องชื่นชมกับความงดงามและสูดโอโซนอันแสนบริสุทธิ์ของไร่ธิปรก อคิราก็ได้ยินเสียงแว่วดังมาจากข้างหลังตน ซึ่งหาใช่ใครไม่? นอกจากสามทหารเสือแห่งไร่ธิปรก
“ไอ้ชาญ กูว่าเราอย่าเพิ่งเข้าไปหาคุณหนูเลยวะ” ลุงสนสะกิดเพื่อนรัก สีหน้าดูเป็นกังวลขณะเอ่ยบอกเพื่อนเช่นนั้น
ผู้เป็นเจ้าของชื่อหันมามองเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยาก ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งกับคำห้ามของเพื่อน
“อ้าว! ทำไมไม่ให้กูเข้าไปหาคุณหนู กูคิดถึงคุณหนูนะโว้ย กี่ปีแล้วที่พวกเราไม่
ได้เจอคุณหนู หรือว่ามึงไม่คิดถึงคุณหนู ถึงได้ห้ามกูจัง”
“คิดถึงสิวะ” ลุงสนรับคำกับคำถามของเพื่อน ยังตีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ขณะบอกเพื่อนรักต่อ “แต่มึงดูคุณหนูสิ เหมือนคุณหนูกำลังเสียใจและอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ กูว่าเราอย่าเพิ่งไปรบกวนคุณหนูเลยวะ”
ครา
