ตอนที่ 1 การอ่อยที่ได้ผลที่สุดคือการไม่อ่อย

2083 Words

@คฤหาสน์หลังใหญ่ของแดเนียล “ดีแลนด์อยู่ไหน?” ทันทีที่เข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ปกรณ์ก็เอ่ยถามหาเด็กสาวจากคนใช้คนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านหน้า “คุณหนูไปนั่งทำการบ้านอยู่ที่บ้านสวนหลังเล็กค่ะ” ป้าพิมพ์เป็นคนตอบคำถามนั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่ ปกรณ์ถอนหายใจพรืดใหญ่พลางส่ายหน้าน้อยๆ วันนี้พ่อกับแม่ของดีแลนด์ไม่อยู่บ้าน เขาเลยต้องมาดูแลยัยเด็กเอาแต่ใจอย่างเธอ ผนวกกับเป็นการไถ่โทษที่เขาไม่ได้มางานวันเกิดอายุครบ 18 ปีของเธอเมื่อสองเดือนก่อน หลานสาวตัวแสบโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟจนพาลให้เขามีปัญหากับผู้เป็นแม่ เรติการักและตามใจหลานสาวตัวน้อยเป็นที่สุด ชายหนุ่มจึงต้องมาง้อเธอในวันนี้ตามคำสั่งของเรติกา ปกรณ์ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดการเดินไปยังบ้านสวนหลังเล็ก ชายหนุ่มก็เคยมาวิ่งเล่นที่นี่กับคามินเมื่อยังเป็นเด็กอยู่บ่อยๆ @บ้านสวนหลังเล็ก บ้านสวนหลังนี้เป็นที่ที่สงบ ลักษณะเป็นบ้านหนึ่งชั้นมีห้องนอนหนึ่งห้องติดกับห้องสมุดเล็กๆ เพราะคาริสาผู้เป็นแม่ตั้งใจสร้างเอาไว้ให้ลูกๆ ได้หาความรู้ด้วยตัวเอง สายลมอ่อนๆ พัดเล็ดลอดเข้ามาผ่านม่านระเบียงเข้าตัวบ้านตลอดเวลาทำให้อากาศปลอดโปร่งและถ่ายเท ผนวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ที่ปลูกไว้รอบๆ บ้าน ดีแลนด์จึงชอบมานั่งเล่นนั่งทำการบ้านอยู่เป็นประจำ รวมทั้งมาอ่านหนังสือเวลาใกล้สอบ บางครั้งเธอก็นอนค้างที่นี่เมื่อต้องอ่านหนังสือจนดึกดื่น “เฮียกรณ์...” ดีแลนด์พูดขึ้นเมื่อเห็นปกรณ์ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า สองมือน้อยยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ จึงรับรู้ว่าเธอไม่ได้ตาฝาด ก่อนจะบิดปากคว่ำลงแสดงท่าทีกระเง้ากระงอดใส่ชายหนุ่มอย่างไม่ปิดบัง “เอาของขวัญมาให้” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย สีหน้าของเขาแสนจะเย็นชา “เหอะ” เด็กสาวแค่นเสียงหัวเราะอย่างนึกตลกก่อนเก็บสัมภาระที่อยู่ตรงหน้าเธอทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผ่านมาตั้งสองเดือนแล้วเพิ่งจะมานึกได้หรือไง “ชิ!” เด็กสาวสะบัดหน้าเดินสวนเขาไปด้วยท่าทีกะบึงกระบอน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาอยู่ที่เดิม อยู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก “หึ” ปกรณ์เค้นเสียงหัวเราะในลำคอหนา เขาวางกล่องของขวัญลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นวางอย่างถือวิสาสะ ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะเปิดหนังสือในมืออ่าน ไม่ได้สนใจเด็กสาวที่ยืนทำสีหน้าบึ้งตึงอยู่ ดีแลนด์อยากกลับไปบ้านหลังใหญ่แต่ฝนดันตกซะก่อน เธอจึงเดินไปวางสมุดหนังสือที่กอดอยู่กับอกลงบนโต๊ะ พลางทำสีหน้าเมินเฉยกับของขวัญของปกรณ์ที่วางเอาไว้ก่อนหน้า “ฝนตกไม่หยุดเลยอ่ะ!” ดีแลนด์บ่นอุบขณะที่มองสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักผ่านประตูกระจกบานใหญ่ เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงแต่ฝนก็ยังตกไม่หยุด “เห้อ... แถมยังตกหนักกว่าเดิมอีก!” ดีแลนด์เดินไปเดินมาอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ยังไม่มีท่าทีที่ปกรณ์จะหันมาสนใจเธอสักนิด “สนใจแต่หนังสือ ไม่สนใจดีแลนด์เลย หนังสือมันดีกว่าดีแลนด์ตรงไหน” เด็กสาวเดินไปคว้าหนังสือออกจากมือของปกรณ์อย่างถือวิสาสะ ว้ายยยยยย! มันดันไม่เป็นอย่างที่คิด ปกรณ์จับหนังสือไว้แน่น ทำเอาร่างเล็กหน้าคะมำเข้าหาตัวของปกรณ์อย่างจัง “ดีแลนด์ทำอะไร!” ปกรณ์พูดขึ้นพร้อมทำท่าทางตกอกตกใจอย่างไม่ปิดบัง ขณะที่เด็กสาวค่อยๆ เกยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มอย่างเนียมอาย “เผลอไม่ได้ คิดฉวยโอกาสจะลวนลามเฮียตลอด” “นี่อย่ามาหลงตัวเองนะเฮีย เฮียก็เห็นว่าดีแลนด์สะดุด” “เฮียไม่เห็น เฮียเห็นแต่ดีแลนด์จะลวนลามเฮีย” “คนอย่างเฮียใครเขาอยากจะลวนลาม” พูดแล้วซบอก “ถ้าไม่อยากลวนลามเฮียก็ลุกขึ้น เฮียหนัก!” “ปะ..แปลว่าดีแลนด์ลวนลามเฮียได้ใช่ม๊ะ” “นี่ไงยอมรับแล้ว” “ยอมรับอะไรดีแลนด์แค่ถามเถอะ เฮียอย่ามามั่ว” “ตกลงจะลุกได้หรือยัง คิดว่าตัวเองเบานักเหรอ” “ว้อย ไม่เห็นโรแมนติกเหมือนในนิยายเลย” “บ่นอะไร” เขาก็ได้ยินที่เด็กสาวพูดออกมาเมื่อครู่อยู่หรอก เพียงแค่ถามย้ำอีกทีอย่างไม่ใส่ใจ “ดีแลนด์มีเรื่องจะถามเฮีย” เธอตั้งใจจะถามว่ามีเหตุผลอะไรที่ปกรณ์ไม่ยอมมางานวันเกิดของเธอ “ไม่ตอบ!” ปกรณ์พูดพร้อมก้มหน้าใจจดใจจ่อกับหนังสือที่อ่าน “เหอะ” ดีแลนด์กอดอกกระแทกตัวลงมานั่งข้างๆ ปกรณ์อย่างหงุดหงิด “อะไร? แล้วจะมานั่งเบียดเฮียทำไม” “ไม่ได้เหรอคะ” “ไม่ได้!” “แต่นี่มันโซฟาบ้านดีแลนด์นะ” “งั้นเดี๋ยวเฮียไปเอง” พูดจบปกรณ์ก็ทำท่าลุกขึ้นหวังจะเดินจากไป อร้ายยยย! “เป็นไรอีก!” ปกรณ์ยังไม่ทันได้ก้าวขา เสียงกรีดร้องดังลั่นทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองเจ้าของเสียง ก่อนจะพูดออกมาอย่างรู้สึกรำคาญ “ละ..เล็บดีแลนด์ฉีก สงสัยต้องเป็นตอนที่ดีแลนด์จะแย่งหนังสือเฮียแน่ๆ เลย ฮื๊อเจ็บ” ปกรณ์ส่ายหัวไปมาอย่างชั่งใจก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทั้งที่มือยังถือหนังสืออยู่ เขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด แล้วทำไมน้ำตาต้องซึมด้วยเล่า เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ดีแลนด์เบ้ปากทำท่าจะร้องไห้ ดวงตาคู่สวยมองตามหลังของชายหนุ่มที่เดินหายลับไปต่อหน้าต่อตา แต่แล้วอยู่ๆ ปกรณ์ก็เดินกลับมาพร้อมกับของบางอย่างในมือ “ยื่นมือมาให้เฮีย” มือหนาแบมือรอรับมือเรียวเล็กของเด็กสาว ดีแลนด์ยื่นมือให้ปกรณ์ทั้งที่ยังเบ้ปากอยู่ “แค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ เจ็บขนาดนั้นเลย” ที่น้ำตาไหลไม่ใช่เพราะเจ็บเล็บฉีก แต่เจ็บตอนที่เฮียหันหลังให้นั่นแหละ ใจนี้เต้นตุบๆๆ เลย เสียใจนะเว๊ยรู้ไว้ด้วย คำพูดที่ยากจะเอื้อนเอยถูกซุกซ่อนอยู่ภายในใจของเด็กสาว เธอมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความปลาบปลื้มขณะที่ปกรณ์จัดการใช้กรรไกรตัดเล็บตัดส่วนที่ฉีกออก และใช้ตะไบเล็มขอบให้จนเรียบร้อย การกระทำเพียงเล็กๆ น้อยๆ ของชายหนุ่มทำให้เธอหายโกรธเขาเป็นปลิดทิ้ง ยิ่งเขาทำตัวอ่อนโยนกับเธอมากเท่าไหร่ ความรู้สึกดีๆ ก็ยิ่งก่อตัวขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า “อ่ะ เสร็จแล้ว” ปกรณ์พูดหลังจากที่ใช้พลาสเตอร์ลายการ์ตูนน่ารักปิดคลุมบริเวณเล็กที่ฉีกเป็นประการสุดท้าย “ต่อไปก็ระวังๆ หน่อยเวลาจะทำอะไร จะได้ไม่เจ็บตัวอีก” “ใครเจ็บตัว ดีแลนด์เจ็บเล็บต่างหาก” เด็กสาวพูดจากวนประสาทตามนิสัย รอยยิ้มจางๆ ปรากฏอยู่ที่มุมปากของเธอ “แต่ก็...ขอบคุณนะคะ” หึ~ รู้นะว่าเฮียกำลังมองดีแลนด์อยู่ เขาว่ากันว่าการอ่อยที่ได้ผลที่สุดคือการไม่อ่อย ดีแลนด์คลี่ยิ้มหวานเพื่อดึงเสน่ห์ของตัวเองออกมาให้ได้มากที่สุด เธอทำท่าทีทอดสายตามองพลาสเตอร์ลายการ์ตูนที่ปกปิดนิ้วมือเสมือนไม่สนใจคนข้างๆ “แม่ดีแลนด์บอกว่าถ้าฝนไม่หยุดตกก็ให้เฮียค้างที่นี่กับดีแลนด์ได้เลย” ปกรณ์พูดหลังจากที่ได้รับข้อความจากคาริสาผู้เป็นแม่ของเด็กสาว ดีแลนด์หันมาพยักหน้าให้ปกรณ์เบาๆ เป็นเชิงรับรู้ “รู้แล้วทำไมยังเฉย” “อ่าว แล้วจะให้ดีแลนด์ทำอะไรล่ะคะ ให้ดีแลนด์ขึ้นไปนั่งบนตักเฮียเหรอ โอ๊ยเฮีย!” เธออุทานเสียงหลงเมื่อถูกนิ้วมือหนาดีดเข้าที่ตรงกลางหน้าผากอย่างจัง “อย่าปีนเกลียว! ไปเอาหมอนกับผ้าห่มมา เฮียจะนอนตรงนี้” ปกรณ์เอ็ดเด็กสาวอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะสั่งให้เธอไปเอาสัมภาระเครื่องนอนมาให้ เขาสังเกตเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของเธออย่างชัดเจน “ทำไมทำหน้าอย่างนั้น คิดว่าเฮียจะไปนอนในห้องกับดีแลนด์หรือไง” “แล้วได้ไหมคะ” “นี่เป็นผู้หญิงประเภทไหนวะ” ปกรณ์พูดพึมพำเสียงเบาหากว่าไม่ได้ตั้งใจพูดกับเธอในประโยคแรก ก่อนจะพูดกับเธออย่างจริงจังในประโยคถัดมา “ดีแลนด์อย่าลืมนะ ว่าดีแลนด์อยู่กับเฮียแค่สองคน” “แล้วยังไงคะ เฮียกรณ์ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย” ดีแลนด์พูดพึมพำพร้อมทำท่าจะลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อไปเอาหมอนกับผ้าห่มในห้องนอน แต่อยู่ๆ ก็มีสิ่งกีดขวางทำให้เธอสะดุดอีกครั้ง โดยที่ปกรณ์คว้ามือเด็กสาวไว้ได้ทัน ว้ายยยยยยย~ “สะดุดเก่งจังเลยนะ” ปกรณ์พูดกระแหนะกระแหนคนตัวเล็กพร้อมยกยิ้มที่มุมปากบางๆ “เฮียกรณ์นั่นแหละแกล้งดีแลนด์ เฮียเอาขามาขวางดีแลนด์” “ไหนหลักฐาน เฮียอุตส่าห์ช่วยดีแลนด์นะ” ใจเธอเต้นตุปๆๆ รู้ตัวอีกทีเธอก็นั่งอยู่บนตักของปกรณ์แล้ว จะลุกดีไหมนะ ไม่อยากลุกเลยอ่ะ อยากนั่งแบบนี้อีกสักสามชั่วโมง “อีกนานไหม” “อะไรคะ?” “จะนั่งแบบนี้อีกนานไหม เฮียหนักนะ” อุตส่าห์อยู่ท่านี้แล้วแท้ๆ ทำไมถึงไม่มีเลิฟซีนเลยอ่ะ “นี่กำลังคิดฉากเลิฟซีนอยู่ใช่ไหม” “เฮียรู้ได้ไง?” “คิดอยู่จริงๆ ด้วย” ปกรณ์พูดออกมาอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนจะเอ็ดเด็กสาวเสียงดุที่เธอคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ในหัว “ดีแลนด์! ดีแลนด์เป็นผู้หญิงนะ” “เป็นผู้หญิงแล้วมันคิดไม่ได้เหรอคะ” อุป! พูดเรื่องน่าอายอีกแล้ว นี่อุตส่าห์จะไม่อ่อยแล้วนะ เด็กสาวเอามือปิดปากตัวเองอัตโนมัติ หากว่าเผลอหลุดปากพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด “ดีแลนด์อย่าไปทำตัวแบบนี้กับใครนะ” “ทำไมคะ? เฮียเป็นห่วงดีแลนด์เหรอ” “ผู้ชายมันไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะ ดีแลนด์ทำตัวแบบนี้!” “แบบนี้? แบบนี้แล้วยังไง พูดให้มันดีๆ นะเฮีย” “ก็แบบนี้ไง ดีแลนด์ก็รู้ตัวนิว่ากำลังทำอะไรอยู่” รับไม่ได้! คำพูดนี้ดีแลนด์รับไม่ได้! เด็กสาวรีบลุกขึ้นกระแทกเท้าปึงปังเดินไปเอาสัมภาระเครื่องนอนในห้อง ก่อนจะเดินออกมาอีกครั้งแล้วโยนสัมภาระในมือให้ใส่หน้าปกรณ์ด้วยท่าทีที่ก้าวร้าว “หงุดหงิดๆ ทำไม! ยอมรับความจริงไม่ได้หรือไง” เด็กสาวกอดอกแล้วเบื้อนหน้าหนี “ดีแลนด์จะไป... อร้ายยยยยย” ดีแลนด์ยังพูดไม่ทันจบ ปกรณ์ก็ดึงแขนของเธอมานั่งตรงโซฟา พร้อมโน้มตัวเข้าหาร่างเล็กอย่างกลั่นแกล้ง เธอล้มตัวนอนราบกับโซฟาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “เฮียทำอะไร ปะ..เป็นบ้าอะไรขึ้นมา” “ก็บอกแล้วไงว่าผู้ชายไม่เหมือนกันทุกคน แล้วตอนนี้เฮียก็อยู่กับดีแลนด์แค่สองคน” ปกรณ์พูดทั้งที่สายตาจับจ้องและสำรวจใบหน้าของเด็กสาว “ทำไมเสียงหัวใจของดีแลนด์เต้นดังจัง” “ได้ยินด้วยเหรอคะ” สายตาสองคู่เกิดสอดประสานกันขึ้นมาดื้อๆ “อร้ายยยยย!” เด็กสาวกรีดร้องลั่นพร้อมโถมเข้ากอดปกรณ์ด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ไฟก็เกิดดับขึ้นมาพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า เปรี้ยง เปรี้ยง~ แต่แล้วไฟก็สว่างภายในเสี้ยววินาที “สงสัยไฟตกอ่ะ” ปกรณ์พูดพร้อมเงยหน้าขึ้นไปสำรวจหลอดไฟที่อยู่เหนือศีรษะ ในขณะที่ดีแลนด์ยังคงกอดชายหนุ่มแน่นไม่ยอมปล่อย “ดีแลนด์! นี่ปล่อยได้แล้วนะ เฮียรู้ว่าดีแลนด์ไม่ได้กลัวขนาดนั้น” ดีแลนด์ค่อยๆ เงยขึ้นมามองใบหน้าของปกรณ์อย่างช้าๆ เขาชอบทำให้เธอหัวใจเต้นแรงบ่อยๆ อยากอยู่ในอ้อมกอดของเฮียกรณ์แบบนี้นานๆ จัง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more