“จะว่าไปแด๊ดดี้ก็แปลกๆ แฮะ ไม่เคยเห็นเอาใจเราแบบนี้มาก่อน”
ดีแลนด์พึมพำกับตัวเองเสียงเบา หลังจากที่ทานข้าวต้มไปได้เพียงสองสามคำ สมองน้อยๆ มันเพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มทำตัวดีกับเธอแปลกๆ ทว่าเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเธอคงง่วงนอนมากจึงไม่ได้เอะใจอะไร มือเรียวถือช้อนวนรอบถ้วยข้าวต้มขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ เพียงลำพัง
“สองวันแล้วนะที่ห้ามไม่ให้เราออกจากห้อง ถ้าห่วงกันจริงๆก็อยู่ดูแลกันสิ” ใบหน้าที่เคยสดใสค่อยๆ คุกรุ่น ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องพักเพื่อไปหาชายหนุ่ม แม้จะยังรู้สึกเจ็บที่กลางลำตัวแต่ต่อมความสงสัยมันมีอนุภาคมากกว่า
ดีแลนด์เดินมายังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของรีสอร์ต เธอไปหาปกรณ์ที่ห้องทำงานไม่พบจึงเดินไปถามพนักงานที่เคาน์เตอร์จึงได้ความว่าชายหนุ่มน่าจะอยู่บริเวณนี้
ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปทั่วพื้นที่กว้าง ซึ่งเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวหลายวัยมาพักผ่อนหย่อนใจอยู่ที่นี่ ก่อนจะเห็นว่า
