ยามสุริยันอัสดงลาจากฟากฟ้า วังพิชิตบูรพาก็มีคบเพลิงและโคมไฟห้อยประดับให้แสงสว่าง เรือนนางกำนัลมีเทียนไขจุดอยู่ตามห้อง เสียงพูดคุยหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ
ลี่ฮวากับจวี่เคอกลับมาที่เรือนนางกำนัลพร้อมกัน เห็นภายในห้องมืดสนิทก็พากันคิดว่าซุนมี่มี่ยังไม่ฟื้นจึงพากันจุดเทียนไข
“ว๊าย! สวรรค์!”
เสียงกรีดร้องของสาวร่างใหญ่ทำเอาลี่ฮวาสะดุ้งตาม พอหันใบหน้าไปยังเตียงเล็กตรงมุมห้อง ก็สะดุ้งระลอกสองเมื่อพบเห็นร่างท้วมในชุดขาวนั่งก้มหน้าในสภาพที่ผมยาวรุงรัง ปิดบังเสี้ยวหน้าไปมากกว่าครึ่งจนแทบดูไม่ออก
นางกำนัลสาวยกมือทาบอกเพื่อเรียกขวัญ จากความตกใจแปรเปลี่ยนเป็นความยินดี ในที่สุดซุนมี่มี่ก็ตื่นเสียที
“มี่เอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้วหรือ”
ซุนมี่มี่ไม่ตอบผู้มาใหม่ แววตาของนางเหม่อลอยคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์บางอย่าง
ลี่ฮวากับจวี่เคอมองหน้ากัน หรือนี่จะเป็นผลข้างเคียงของพิษอ้วนผอม?
“มี่เอ๋อร์” สตรีทั้งสองผลัดกัน
