เก้า
อย่าริอ่านเป็นวัวลืมตีน
บรรยากาศช่วงเช้าช่างเย็นสบายกำลังดี หยาดน้ำค้างพรมผืนหญ้าส่งกลิ่นหอมโปรยความสดชื่น
เพียงต้นยามเหม่า[1]เรือนนางกำนัลก็ดูเงียบเหงาไร้ผู้คน สาเหตุนั้นก็เพราะว่าแต่ละคนต้องรีบไปปรนนิบัติรับใช้นายประจำตำหนัก ยิ่งเข้าใกล้งานเลี้ยงวันเกิดของพระชายาด้วยแล้ว แต่ละฝ่ายก็ยิ่งกระตือรือล้นกันมากเป็นพิเศษ
ก็แหม...นางกำนัลที่จะมารับใช้เหล่าเจ้านายในงานเลี้ยงใช่ว่าจะได้ไปกันทุกคน เห็นว่าแต่ละตำหนักจะมีการคัดเลือกไปประมาณสองสามคนเท่านั้น
โอกาสงามที่จะได้ใกล้ชิดเหล่าเชื้อพระวงศ์และผู้มียศศักดิ์มิใช่เรื่องง่าย หากถูกตาต้องใจผู้ใดและมีสิทธิ์ยกฐานะให้ก้าวหน้า แม้ไปเป็นเพียงอนุเล็กๆ ในจวนก็ยังสูงกว่าตำแหน่งบ่าวไพร่อย่างนางกำนัลมากอยู่ดี
ในเรือนนางกำนัลขนาดเล็ก ซุนมี่มี่ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ อาการปวดหัวและเสียงลมอื้ออึงในหูส่งผลให้นางรู้สึกมึนงง ลำคอแห้งผากเสียจนแม้แต่กา
