สิบแปด
ดักแด้ผีเสื้อ
ขณะที่ผู้คนต่างกำลังวุ่นวายอยู่กับเรื่องราวและปัญหาของตนเอง ในตำหนักอิงหย่งกลับไร้วี่แววของผู้เป็นเจ้าตำหนักเสียอย่างนั้น
“นี่ๆ พวกเจ้ารู้หรือยังว่าที่ตำหนักอื่น มีนางกำนัลคนใดได้รับคัดเลือกมารับใช้ในงานเลี้ยงบ้าง”
“ข้ารู้แต่ว่าเจ้าช่างฝานอดมารับใช้ในงานเลี้ยงแหละ”
“ดีแล้ว ข้าล่ะรำคาญนางจะตายไป”
เสียงของนางกำนัลสาววัยแรกแย้มของตำหนักดังเจื้อยแจ้ว ถือโอกาสที่ท่านอ๋องน้อยไม่ประทับอยู่พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
ลี่ฮวา จวี่เคอ กับซุนมี่มี่กำลังปัดกวาดเช็ดถูบริเวณระเบียงทางเดินตำหนักให้สะอาดสะอ้าน สองคนถือผ้าถูอยู่เบื้องล่าง ส่วนอีกคนหนึ่งถือไม้ปักขนไก่ ปัดเอาเศษฝุ่นล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
“มี่เอ๋อร์ ทีนี้เจ้าก็สบายใจได้แล้วนะ” จวี่เคอซึ่งทำงานส่วนปัดฝุ่นเนื่องจากความสูงที่มากกว่าใครเพื่อน หันมายิ้มตาหยีให้โฉมสะคราญที่งานนี้ไม่ต้องเจอคู่กัดให้เหนื่อยใจ
“ความจริงแล้วก็น่
